Winkelmand

Geen producten in de winkelwagen.

Fuel: beste/slechtste beslissing

Gonda Duivenvoorden (44) is oprichtster en mededirecteur van Brainwork communicatie, een communicatieadviesbureau in Rijnsburg. Sinds 2007 werkt zij daarnaast als programmamanager communicatie bij opleidingsinstituut SRM in Amsterdam. Duivenvoorden is gespecialiseerd in strategisch communicatieadvies voor externe en interne communicatievraagstukken.

Beste….

Ik heb geleerd dat ik mijn vleugels moet kunnen blijven uitslaan. Ik ben een pionier en geniet van anders naar zaken kijken. In 2006 werd Brainwork wederom getest, toen ik borstkanker kreeg. Ik verdween een periode van het ondernemerstoneel en alles ging uitstekend. In vier jaar tijd was Brainwork totaal onafhankelijk van mij geworden. Dit gaf mij ruimte om na te denken over mijn toekomst. Ik heb vervolgens mijn communicatiehart gevolgd en bewust gekozen voor opdrachten die iets nieuws toevoegen aan ons bureau. Ook heb ik ja gezegd op de vraag om parttime programmamanager te worden bij SRM. In de afgelopen 2,5 jaar heb ik met dezelfde passie als waarmee ik mijn bureau startte, gewerkt aan het uitbouwen van de communicatieopleidingen bij SRM. De deelnemersaantallen stegen met 72 procent en ik kreeg een uitnodiging om mee te dingen naar de titel ‘Communicatievrouw van het jaar 2008′. Op 9 december stond ik te stralen op het podium en ontving ik de publieksprijs, ten overstaan van mijn vakgenoten in de zaal. Een prijs die voor mij synoniem staat aan mijn geloof dat je passies de bron zijn van je kracht.

 

Dagelijks de nieuwsbrief van Startups & Scaleups ontvangen?



Door je in te schrijven ga je akkoord met de algemene en privacyvoorwaarden.

Slechtste…

Zeventien jaar geleden begon ik frank en vrij aan mijn eigen bureau. Ik had geen plan, maar liefde voor het communicatievak en de behoefte om verschil te maken voor mijn klanten. Het bureau groeide organisch. Ik kreeg twee kinderen en merkte dit onmiddellijk in mijn financiële balans. De les die ik hier uit had kunnen leren, zag ik op dat moment nog niet. Ik was veel te bepalend voor de omzet en de acquisitie. Toen in 2002 mijn derde kindje werd geboren en hersenvliesontsteking kreeg, merkte ik hoe kwetsbaar ik en dus óók mijn onderneming was. Op dat moment werd ik gevraagd om mededirecteur te worden van een accountantsbureau. Zij zochten een inspirerende directeur en een verbreding van hun dienstenpakket en ik zocht een financieel betrouwbare partner. Ik nam een impulsieve en absoluut geen weloverwogen beslissing, en dat heb ik geweten. Wat zo’n mooie oplossing leek, bleek een regelrechte ramp voor alle partijen. Ik had niets met hun vakgebied en zij niet met dat van mij. Ook over ondernemen dachten we heel verschillend. Voor mij werd duidelijk dat een gedeelde passie randvoorwaarde is voor het aangaan van een vergaande samenwerking, naast heldere en duidelijke afspraken.