Laatst sprak ik met een aantal collega’s over de ontwikkelingen in de cloud. Tot mijn verbazing waren twee collega’s ervan overtuigd dat alle data die je in de public cloud stopt, voortdurend over de aarde heen en weer flitst. Volgens hen kan de data die nu in Amsterdam staat, binnen 10 minuten in Tokyo staan, en kort daarna in Chicago. Public cloud betekent volgens hen dat je data zo volatiel is als elektriciteit en dat data zich als het ware voortdurend automatisch tussen datacenters in de hele wereld verplaatst.
Eigen server gereserveerd
De werkelijkheid is echter heel anders. Wie data in een public cloud zet, kan meestal aangeven in welke regio hij die data wil hebben (West-Europa, Azië, US). Vervolgens wordt de data opgeslagen in een datacenter in de gekozen regio. Sterker nog, er wordt automatisch een specifieke server (of deel van een SAN of database) geselecteerd om die data op te slaan. De public cloudprovider vertelt je niet de exact locatie, maar er is echt een server voor jou gereserveerd. Eigenlijk gebeurt er niet veel anders dan wanneer je binnen het netwerk van je organisatie data opslaat. Je weet niet precies waar je organisatie haar servers heeft staan, maar je kunt vanaf je werkplek die data altijd opslaan en terughalen.
Public cloudproviders als Microsoft en Amazon zorgen daarnaast voor ‘geo-replicatie’: ze bewaren een kopie van je data in een ander datacenter, ver verwijderd van de plaats waar de data normaal opgeslagen wordt, om in geval van een calamiteit altijd een back-up van de data te hebben. Zelfs als er een vliegtuig op het datacenter valt, raak je geen data kwijt. Grotere organisaties hebben dat zelf ook al geregeld (vaak ‘uitwijk’ genoemd) zonder dat hun medewerkers dat beseffen.
Drie misverstanden
Dus, wat is hier nu aan de hand? Als cloud computing zoveel lijkt op de huidige praktijk binnen organisaties, waarom is er dan zo’n andere perceptie?
Schijn van voortdurende verplaatsing is gewekt
Op de eerste plaats benadrukken techneuten graag de technische transparantie van de cloud: alles is zodanig geregeld dat zelfs als alles plotseling aan de andere kant van de wereld zou staan, alles gewoon doordraait en de gebruiker helemaal niets in de gaten heeft. De schijn wordt gewekt alsof het de praktijk van alledag is. Dat is het niet, simpelweg omdat cloudproviders er geen enkel belang bij hebben om data continu te verplaatsen over de wereld. Het kost handenvol geld, is enorm intensief en het levert de gebruiker niets op: waar het ook staat, het werkt gewoon.
Opslagplaats is onbekend
Daarnaast vertellen public cloudproviders niet waar de data zich precies bevindt. Ze weten het precies: in data center x, rack y staat op server z jouw data. Maar ze laten het vaag om geen gemakkelijk doelwit te worden voor dwazen die de zaak op willen blazen. En het is ook niet interessant voor de gebruiker om te weten in welk data center en op welke server je data precies staat: het werkt gewoon zonder dat je die kennis hebt, en de cloudprovider heeft maximale vrijheid om data te verplaatsen als dat zo uit komt (bij vervanging van hardware bijvoorbeeld).
Term suggereert onvangbaarheid
Tenslotte is er de term cloud: wat is er nu ongrijpbaarder dan een wolk? Zelfs na zoveel eeuwen meteorologie kan Helga van Leur nog steeds niet met zekerheid vertellen of en hoe laat het morgen gaat regenen. En ook onze taal helpt niet mee: wie met zijn hoofd in de wolken loopt, is niet aan het opletten. En wolken staan dan model voor de betrouwbaarheid van je dataopslag?
Marketing gefaald
En waar de public cloud juist de zorgen van gebruikers rondom IT kan wegnemen, is het tegenovergestelde beeld ontstaan. De marketing heeft volledig gefaald, maar de techneuten hebben er zelf ook hard aan meegeholpen. Het concept is prima, de beeldvorming niet. Iemand suggesties voor een andere term?
Dit artikel is geschreven door Jeroen van der Heijden van Raet (raetcto)
