Geen producten in de winkelwagen.
In Nederland heeft een wonder plaatsgevonden. In amper tien jaar zijn de vijftigplussers veranderd van een ziek-zwak-en-misselijke populatie in een cohort dat vitaal en kennisrijk kan doorwerken.
Welk medisch en sociaal wonder ligt hieraan ten grondslag? Welke biologische doorbraken moeten wij vieren dat dit zomaar kon gebeuren? Nou geen. Het is typisch een voorbeeld van consultancy- en beleidsklets. Als je nodig bent, dan vinden alle adviescommissies dat je krachtig, waardevol en vitaal bent. Maar als er te veel werkvolk is, dan haasten ze zich om het falen van de ouderdom te benadrukken. Dat langer werken fijn is, hoor je trouwens alleen in de kringen van adviseurs en werkgevers, die allang berekend hebben dat ze op hun zestigste kunnen stoppen. Gewone mensen zwijgen erover.
Toch is het tijdperk van de babyboomers nagenoeg voorbij. De gouden regelingen sterven uit. Werken, kreng, werken en wel tot je 67ste of nog langer. Je droom van de vroege landing is over. Wie nu vijftig is, zal zeer scherpe plannen moeten maken voor de laatste fase van zijn loopbaan. Je eigen bedrijfje starten? Doen! Een functie voor jezelf in de luwte creëren: verstandig! Vertrekken uit de managementfuncties en nog een flink aantal jaren uitvoerend met je vak bezig zijn: klasse! Wat het alternatief is? Weggestopt worden in de organisatie omdat je te duur bent om te ontslaan en elke avond de jaren en maanden tellen tot je eindelijk mag gaan leven. En dat dan zeventien jaar lang. Zit je op het paard of loop je er achter, that's the question.
Joep Schrijvers is auteur van ‘Hoe word ik een rat' en andere kritische boeken over management, mens en maatschappij.
