Als een gesprek wat moeizaam loopt, is het in de regel wel vlot te trekken met het uitwisselen van gedachten over de verschillen tussen mannen en vrouwen. Ik geef u alvast wat van die gedachten mee, indien u daarom verlegen zou zitten.
Ik merk zelf vooral bij ontslagzaken dat de vrouwelijke manager van haar mannelijke collega verschilt. Een vrouw die te horen krijgt dat het bedrijf de samenwerking wil verbreken, wordt woest en verdrietig, wil geld (het liefst veel) en excuses zien en wil de schofterige werkgever nooit meer onder ogen komen. De mannelijke manager die hetzelfde overkomt, neemt eerder genoegen met een andere passende baan, geld is ook prima. Krijgt hij een mooie vertrekregeling en wordt hij daarna weer door zijn oude werkgever ingehuurd als adviseur? De man vindt het prachtig. Zou het winnen van de kost misschien in de genen van de man zitten? Het cliché wil dat het de vrouw vooral gaat om een leuke baan, waar ze veel kan leren. De man wil dat ook allemaal wel, maar het loon en de carrièremogelijkheden zijn doorgaans belangrijker.
Als vrouw en man gelijkwaardige posities hebben op het werk, zijn er doorgaans weinig verschillen aan te wijzen. Of het zou moeten zijn dat vrouwen in het algemeen nauwgezetter werken dan mannen. Maar omdat mannen beter bluffen, is het resultaat altijd wel ongeveer gelijk. Ook in liefde op het werk doen beide seksen niet voor elkaar onder. Zowel mannen als vrouwen worden af en toe ontslagen vanwege seksuele intimidatie. En bij affaires op het werk gaat het vrijwel één op één. Een menage à trois is zeldzaam in werkverband. Bovendien frauderen vrouwen ook en verduisteren ze evengoed spullen van de baas. Misschien dat mannen alleen wat vaker tegen de lamp lopen.
Onlangs is er door allerlei bedrijven en instellingen, bij wijze van zelfregulering, een charter getekend dat ‘Talent naar de Top' heet. Deze organisaties hebben zich verplicht om zich ervoor in te spannen 50 procent meer vrouwen aan hun top te laten meedoen. Zal dit leiden tot positieve discriminatie? In de wet is, ‘dankzij' het feminisme van de jaren tachtig, positieve discriminatie uitdrukkelijk erkend als toegelaten reden om verschil te maken tussen mannen en vrouwen. Een vraag resteert: kúnnen vrouwen eigenlijk wel leiding geven? Een vrouwelijke (dus onverdachte) advocaat op mijn kantoor bezwoer me onlangs dat daar het probleem niet zat. Ze beweerde gedecideerd dat vrouwen vooral geen leiding wíllen geven. "Ze kunnen het wel, hoor", riep zij mij nog na.
De recessie levert overigens weer wel een verschil op. Terwijl er vooral mannenbanen verdwijnen, zullen vrouwen hun baan vaker behouden. En de pandemie van de varkensgriep, zal die ook nog verschil tussen de seksen maken? Ik waag het erop. Vrouwen zijn socialer dan mannen. En dus worden zij eerder besmet.
Marcus Draaisma is advocaat en partner bij Palthe Oberman Advocaten, arbeidsrechtspecialisten.
