Door de dood eindigt al het aardse. De gedachten van de werkgever en collega's gaan uit naar de familie, heet het dan.
Dramatisch anders is het wanneer de manager een groot persoonlijk verlies te verwerken krijgt. Bijvoorbeeld de dood van zijn of haar geliefde. Of van een kind. Dan ontstaat gelijk een niet te managen situatie. Ook voor collega's. Er wordt geworsteld om origineel te zijn in steunbetuigingen. De getroffen persoon voelt zich schuldig door het veroorzaakte ongemak.
'Wat je moet zeggen als een collega getroffen wordt door…', staat niet in het personeelshandboek. De manager wordt met zijn verlies aan zijn lot overgelaten, hoe empathisch de collega's ook zijn. Er is geen draaiboek. Begrip van een bedrijf is onvoorstelbaar en denkbeeldig. De wet biedt calamiteitenverlof, maar dat is niet meer dan een paar dagen. Hooguit een week. In overleg kan een langere periode afgesproken worden.
Maar hoe lang is nodig? Dat moet de werkgever weten. En juist daar is natuurlijk geen adequaat antwoord op te bedenken. Ziekmelden is doorgaans de oplossing, maar dat vormt weer een moeras op zich. Kortom, wanneer u in de verkeerde statistiek valt en de dood heeft toegeslagen, weet dan dat de carrière zwaar beschadigd kan raken. Vaak volgt dan een herbezinning op het eigen leven, vaak als gevolg van bijkomende burn-out. De manager kan maar beter een nieuwe baan zoeken.
Marcus Draaisma is advocaat arbeidsrecht en partner bij Palthe Oberman Advocaten, arbeidsrechtspecialisten.
