Laatst trof ik er weer drie op de gang. Midveertigmeiden. Smoezend.
Vrouwen houden van direct, dus ik vroeg maar meteen wat ik dacht: "Zo dames, weer lekker aan het roddelen?" Vervolgens werd er uit drie monden tegelijk toch een partij stront over de directeur van de toko uitgestrooid. Bottom line: vroeger was er best met hem te werken geweest, maar sinds hij steeg en bleef stijgen in de organisatie was hij vergeten aan wie hij schatplichtig was. En natuurlijk kwam er een riedel over verdeel-en-heers-politiek, gebrek aan respect, management bij e-mail en toen ze eenmaal goed op stoom waren lieten ze niet na ook nog vilein te wijzen op het feit dat hij wel érg close was met Jantien, die blonde hockeytrut die zich zijn Management Assistente noemde, maar die in werkelijkheid toch vooral fungeerde als tikpoes.
To put it mildly, want laat dat ‘tik' maar weg. Kijk, ik had er, toen die riedel me begon tegen te staan, natuurlijk op kunnen wijzen dat ik me niet aan de indruk kon onttrekken dat sprake was van het Syndroom van Voortschrijdende Leeftijd. De lekkere twintigers die zij eens waren, bestonden niet meer. Die hadden nu opvliegers. De accountmanager die daar zo vrolijk mee verkeerde, vroeger, bestond ook niet meer. Die was nu directeur. Die had nieuwe speeltjes. Ging het hier niet om simpele jaloezie?Maar dat zou discussie worden. En mijn blaas stond op knappen. Dus ik deed de korte versie. "Die Jantien is ook wel héél lekker, hoor…"
Bram B. Bot is kritisch volger van dino's en hipo's, twee soorten die de sfeer op de werkvloer doorgaans behoorlijk verpesten.
