Als je als managemens een zogenaamde k..klus te doen hebt, zijn er twee oplossingen: je dumpt ‘m bij de dino's of bij de hipo's.
De dino's spreek je aan op hun onmisbaarheid. Als je de Jopen van deze wereld maar goed zichtbaar voor al je mensen je kamer in vraagt, de deur sluit en ze na het aanbieden van een kop koffie met een breed armgebaar jóuw zetel aan het hoofd van je vergadertafel aanbiedt, is de job gedaan. Zó veel credits op hun oude dag, dat zorgt er voor dat de dino's nog één keer een bobbel in de broek krijgen. En als je ook nog eens een keer of vier op die schouder ramt als ze je kamer verlaten, zijn ze meer dan bereid om wekenlang uren later aan te schuiven bij het gekookte-pieperoverleg met moeder de vrouw want "de grote baas vertrouwt alleen míj dat project toe – en terecht!". Wat zeg ik?
Hele weekenden knallen ze door, alsof al het stof uit hun geest geblazen is en ze op het punt staan het speciale-projectenkamertje voor mensen die te duur zijn om te ontslaan alsnog gaan verruilen voor de boardroom.
Hipo's zijn nog makkelijker te lijmen. Die zijn een stuk zakelijker dan dino's en weten dat als zij het niet doen een ander het wel doet. Over hun rug. Dus als je op de goede momenten de woorden ‘project management', ‘opportunity' en ‘challenge' laat vallen, zijn ze al keihard aan de slag voor je ze goed en wel gebrieft hebt.
Eén tip: draag wel een mitella als je de klus uitbesteedt. Want de kans is bij dino's en hipo's groot dat ze uit dankbaarheid je de hand willen schudden – en die zit bij hen bijna altijd aan de bruine arm vast…
Bram B. Bot is kritisch volger van dino's en hipo's, twee soorten die de sfeer op de werkvloer doorgaans behoorlijk verpesten.
