Laatst trof ik er weer eentje in ons bedrijfsrestaurant.
Zo'n verongelijkt kijkend meisje zonder man dat op hoge toon zat te schetteren over het onrecht, haar door het MT aangedaan. "Genaaid?", viel ik maar meteen met de deur in huis. En inderdaad, het was zo'n ding waar je alleen maar een kwartje (20 eurocent) in hoefde te gooien of ze ging helemaal los. Zij was een hipo. En dé baan die ze voor zichzelf had gereserveerd, was naar een ander gegaan. Sterker: die klus was haar niet eens áángeboden. Terwijl een blínde toch wel kon zien dat er in die héle toko maar ééntje was die dat varkentje in no time vakkundig zou wassen. Wat zei ze? Die zwáár zou outperformen.
Als het zo ging, dan hoefde het voor haar niet meer. Ze was best bereid een tijdje haar niet te onderschatten talenten in te zetten voor die winkel, maar dan moest ze wel op waarde worden geschat. Vorig jaar had ze nog een megaproject compleet in haar eentje geklaard. Ja, tuurlijk had ze acht direct reports gehad bij dat project, maar puntje bij paaltje waren alle geslaagde elementen toch rechtstreeks te danken aan háár interventies. En creativiteit. En doortastendheid. En talenten. En bloed, zweet en tranen. Want jeetje, wat had het MT een stel amateurs aan haar team toegevoegd, dat wil je gewoon niet weten. Het leek wel of ze het er om deden. Ja hoor, geef haar de sukkels maar, zij maakt van een drol nog een gebakje. Enfin, nu ze die pennenlikker van sales háár droomjob hadden gegeven, was de boodschap duidelijk. Dit bedrijf kan de hipo's niet handelen. Time to say goodbye! Ik dacht er het mijne van. Niet genaaid. Gewoon geen spiegel.
Bram B. Bot is kritisch volger van dino's en hipo's, twee soorten die de sfeer op de werkvloer doorgaans behoorlijk verpesten.
