Geen producten in de winkelwagen.
Het arbeidsethos in Nederland maakt een interessante ontwikkeling door. Tot voor kort was dit zeer ambitieus.
Je was pas een goede werknemer als je te boek stond als prestatiegericht en verlangend naar de volgende stap in je carrière. De economische elite heeft van alles geprobeerd om dit ethos tussen de oren te krijgen. 'Wie ooit de smaakmakers bezig heeft gezien zoals een Rinnooy Kan, Vermeend of Verwaayen weet dat deze mensen grotendeels vervreemd zijn van wat onder het volk leeft.
Dit heeft er meer dan genoeg van om alles opzij te moeten zetten voor een leven in een globale economie. Zo hebben de twintigers een volledige andere arbeidsoriëntatie dan de prestatie-elite lief is. Zij willen een familieleven, tijd voor zichzelf, kinderen krijgen en een deeltijdbaan. Dertigers van de vrouwelijke kunne springen massaal uit de kweekvijvers van de grote multinationals om hun eigen bedrijfjes te starten. Door het glazen plafond stoten is er niet meer bij.
Het blad Opzij met zijn carrièristische arbeidsmoraal vindt geen weerklank meer. Het combimoederschap is nu het nieuwe ideaal. Liever een gezonde combinatie van ZZP’er en moederschap dan een jakkerend bestaan in vliegtuigen en boardrooms.
Ten slotte verandert het arbeidsethos bij de senioren, de vijftigplussers, die geen zin meer hebben om tot hun 65ste of 67ste te werken. Niet omdat zij niet willen werken, maar omdat ze alle reorganisaties en de ratrace zat zijn. Het nieuwe arbeidsethos is zo interessant omdat het restauratief is. Mensen willen niet meer leven om te werken, maar weer werken om te leven.
Joep Schrijvers is auteur van ‘Hoe word ik een rat' en andere kritische boeken over management, mens en maatschappij.
