Winkelmand

Geen producten in de winkelwagen.

Waarom het toch belangrijk is wie FNV-voorzitter wordt

De FNV kiest een nieuwe voorzitter. Wordt het Ton Heerts of Corrie van Brenk? Het lijkt een keuze tussen lood en oud ijzer.

Stel je bent een paar liberale beginselen toegedaan. Waarbij je in essentie gelooft dat een baan bestaansrecht heeft zolang andere mensen daar geld voor over hebben. Voor iedereen die iets heeft met het basisprincipe van loon naar werken, verwijs ik met huivering naar deze uitzending van Buitenhof. Waarschijnlijk heb je hem gemist. 5 Mei is een feestdag en de zon scheen ook nog. Maar daar presenteerden Corrie van Brenk en Ton Heerts zich als de droomkandidaten voor het voorzitterschap van de FNV.

Belangrijkste man (m/v)

De kans is groot dat je – net als ik – geen lid bent van de bond. En dus zou het langs je heen kunnen gaan. Het raakt je immers niet? Vergis je niet. Van Brenk of Heerts heeft straks een doorslaggevende stem in de manier waarop Nederland zich aanpast aan de crisis. Het gefragmenteerde PVDA/VVD-kabinet is onderling verdeeld en schuift moeilijke besluiten routineus door naar de polder. En de polder zonder een geloofwaardige FNV is niks. De macht van de sociale partners bestaat alleen in samenhang met de werkgevers. En dus doet Wientjes zaken met iedereen die de positie van de werkgeverslobby onderschrijft.

Realiteitszin

Als Wientjes toch wel dealt, maakt het dan nog uit wie die belangrijkste mens in de polder wordt? Ton Heerts is een vakbondsman in de beste poldertraditie. Hij onderhandelt graag. Van Brenk profileert zich als de activistische outsider. Nu zijn er veel redenen om mordicus tegen het rituele handjeklap van de polder te zijn – het staat echte hervormingen in de weg en is antidemocratisch – maar vooralsnog is de centrale positie van de polder een gegeven. De problemen zijn echt en de oplossing daarvan vraagt om mensen met realiteitszin. Het ‘sociaal akkoord’ werd gesloten tussen politiek, werkgevers en bonden. De onderhandelaars waren  het erover eens dat als zij in koor ‘groei’ roepen, de economie ook daadwerkelijk gaat groeien. Naïef, op zijn best. Maar ook een illustratie van het gebrek aan realiteitszin bij de huidige generatie polderbobo´s. Heerts' handtekening staat onder dit akkoord. Dit pleit tegen hem.

Wensdenken 2.0

Maar kijk naar Van Brenk in dit debat. En schrik. De hoeveelheid onzin die zij in de goed 20 minuten dat het duurt weet te debiteren is zo kolossaal dat de handtekening van Heerts onder het akkoord tot een pekelzonde verbleekt. Van Brenks denken over de kosten en opbrengsten is een enorme overtreffende trap van het wensdenken dat onder het sociaal akkoord ligt. Zo pleit Van Brenk voor iets ondefinieerbaars waarbij vooral de overheid banen moet garanderen. Want: ‘(De politici) zagen dat de banken failliet gingen en grepen in. Ze zien dat de werkloosheid oploopt en grijpen niet in. (Wel ingrijpen) betekent geen WW-uitkering en de loonbelasting loopt daardoor op. Dat is een hele goede deal voor deze regering.’ Van Brenk wil ongewenst werk financieren uit niet betaalde uitkeringen…

Het kan erger

Over het zorgakkoord zegt ze dit. ‘Beleid is laaggeschoolde arbeid af te schaffen en door vrijwilligers te laten doen. Dat zien we te vaak, dat hele bedrijfstakken worden weggesaneerd.’ Als een bedrijfstak wordt weggesaneerd is het dus zo dat de kosten niet in verhouding staan tot de baten. Maar ze heeft een oplossing om dat gat te vullen: Starbucks, Google en de Rolling Stones die hier nu hun fiscaal domicilie hebben, moeten gewoon veel meer belasting betalen. Dat deze bedrijven binnen drie maanden hun volstrekt papieren business verplaatsen naar Luxemburg gaat geheel langs haar heen. Het is geen dekking, zelfs niet het begin van. En dat maakt het oud ijzer van Heerts slecht, maar toch echt marginaal beter dan het volledig gebrek aan realiteitszin van de loden Van Brenk. Als ik lid was, had ik een keuze. Maar ik ben geen lid. Gelukkig niet.

Ik wil noch lood, noch oud ijzer legitimeren.  

Eerdere columns van Arjan Zweers: