Het korten op de pensioenen is nu officieel onafwendbaar. Tijd om af te rekenen met overbetaalde pensioenbobo’s.
De pensioenen worden gekort. Zelfs de fantasierente van minister Kamp kan de worstelende fondsen niet meer redden. Het is onvermijdelijk. En pijnlijker dan noodzakelijk, als gevolg van het eindeloos lang ontkennen van de tekorten in de pensioenfondsen. Het harde korten op 1 januari is grotendeels het gevolg van wanbeleid door de pensioenfondsbestuurders.
Echte wereld
Als de pensioensector ook maar enige gelijkenis vertoonde met de echte wereld, dan volgt nu de afrekening. Verantwoordelijke bestuurders erkennen – desnoods in een emotionele persconferentie waarbij ze een laatste (kansloze) poging doen ons van hun oprechte intenties te overtuigen – hun falen en aanvaarden de persoonlijke consequenties van het wanbeleid. Ze maken ruimte voor anderen om hun rotzooi op te ruimen. Hun afgang door de zijdeur is door het verwijtbaar falen onafwendbaar.
Spanning
Dus ik wacht al zeker een week vol spanning op de mail waarin Dick Sluimers, de feitelijke machthebber binnen de ondoorzichtige instituties rondom het ambtenarenpensioen, zijn aftreden aankondigt. Of één van de andere directeuren en bestuurders van een van de vele andere fondsen. Al die eerstverantwoordelijken voor het veel te lang uitstellen van elke actie die het korten op de pensioenen hadden kunnen verminderen. Het zijn riante salarissen die de pensioenbobo’s opstrijken. Passend bij een functie met een fors afbreukrisico.
Ze komen er mee weg
Waarschijnlijk komen de heren weg met hun wanbeleid. Het pensioen is van ons allemaal. Dus is er niemand verantwoordelijk. Nou, Dick en al die andere bobo’s: jullie zijn verantwoordelijk. Aansprakelijk zelfs, als het aan mij ligt. Het kan toch niet zo zijn dat jullie na jarenlang willens en wetens werken op basis van verkeerde aannames en een bouwwerk van leugens, zonder een krasje kunnen blijven zitten?
Eervolle aftocht
Misschien dat ik jullie een eervolle aftocht had gegund, als ik als pensioenconsument van de toekomst met de voeten kon stemmen. Of als ik mocht kiezen of ik mijn oudedagsvoorziening door jullie zou willen laten beheren en organiseren. Maar ik mag niet. Geketend als ik ben aan jullie cao-afspraken, algemeen verbindend verklaringen en andere gedrochten die ons poldermodel heeft gebaard. Ik zit gevangen in jullie klauwen, in jullie incompetentie en jullie angsthazerij. Dus geen medelijden. Ik hoop dat jullie val hard en diep is.
Mail me!
Maar he? Misschien is er gewoon iets mis gegaan. Misschien hebben jullie in jullie boosheid over eerdere stukjes van mijn hand, waarin ik het heb over de bergen leugens die jullie uitstrooiden, mijn gegevens gewist. Het kan natuurlijk. Hoewel kinderachtig, ik begrijp het wel. Daarom – gewoon om zeker te zijn – nog een keer: [email protected]
Wijn
Maar naast een stok past ook een wortel. Voor degene die als eerste publiekelijk zijn falen erkent en verantwoordelijkheid neemt, heb ik naast lovende woorden op deze plek (beloofd) ook een fles wijn in de aanbieding (ook beloofd). Maar wel eentje uit de supermarkt. Geld is schaars. Tja, die lage rente hè?
Update: Geen mail. Geen enkele bestuurder neemt zijn verantwoordelijkheid.
Lees ook mijn vorige column: Leren van China, we moeten wel
