Daan de Reiziger is liefhebber van niet-gemaakte kilometers. Vandaag gaat hij al carpoolend naar een heisessie.
‘Heb je het gehoord?’, zei Victor terwijl hij mij via de geleasede binnenspiegel aankeek. Blijkbaar moest ik een zeer geïnteresseerde reactie geven, want hij bleef me verwachtingsvol aankijken. Ik keek even naar rechts, naar Chantal naast me, maar die had het te druk met whatsappen. Linda, op de passagiersstoel naast Victor, keek naar links maar zei ook niets.
‘Vertèl!’, riep ik met gevoel voor drama, terwijl ik stiekem even schuin naar rechts keek om erachter te komen voor wie al die hartjes toch bedoeld waren. Chantal draaide haar iPhone direct wat meer naar zich toe. Victor stak van wal. ‘Bij Burgering hebben ze alle parkeerplaatsen weggehaald.’ Burgering? O ja, die klant uit Heemstede. Beetje bekakte zooi, maar wel goeie opdrachten. ‘De baas daar, Van Doorn, wil dat de mensen op de fiets naar het werk komen. Beetje in navolging van dat gedoe in Brussel, waar we het laatst over hadden. Of met de trein via een ov-jaarkaart. Maar de animo is slecht. De secretaresse, Anouck, je weet wel Daan, woont anderhalve kilometer van dat kantoor van hen. Maar nu kan ze niet meer voor de deur parkeren. Dus heibel in de tent.’
Chantal mompelde wat over wat voor tang die Anouck wel was, wat wij overigens wel vinden meevallen, en ik waagde me aan een vervolgvraag: 'Parkeerplaatsen weghalen, hoe doe je dat? Steen voor steen?' ‘Nee', zei Ivo, ‘er staan nu borden: Alleen bezoekers. En er is een mail uitgegaan waarin Van Doorn duidelijk maakte dat met bezoekers klanten worden bedoeld. Dus wij kunnen daar naar hartenlust dubbel parkeren maar Anouck d’r Mini wordt weggesleept als ze hem daar neerzet.’
‘En nu? Nu komt ze met de fiets?’
‘Haha, dacht je dat? Je kent Anouck toch…? Die wordt al panisch als je naar d'r haar kíjkt!'
Ik knikte voorzichtig, in de hoop Chantal het niet zou zien. Ze zag het en trok een gezicht alsof ze net een hap bedorven pudding had gegeten. ‘Maar ik ken haar een klein beetje hoor, van die twee keer dat ik daar geweest ben’, haastte ik me te zeggen. Victor glimlachte. ‘Ze zet hem nu driehonderd meter verderop. Kost twaalf euro per dag. En dat kan Van Doorn betalen, haha!’
‘Doet hij dat ook?’, bemoeide Linda zich ermee.
‘Nee, en daar is nou die heibel over. En van Doorn komt natuurlijk zelf wel met de auto en dat pikken ze niet. Maar hij zegt: Ik moet klanten bezoeken en kom helemaal uit Diemen, dat is wel andere koek.’
‘En nu?’
‘Ja, nu heeft Van Doorn zijn keutel ingetrokken. Hij heeft er een wedstrijdje van gemaakt. Onder het motto van belonen van goed gedrag is beter dan het straffen van medewerkers die lak hebben aan de baas. Degene die zijn auto het minst gebruikt voor woon-werkverkeer mag eind van de maand twee kaarten bestellen bij Carré!”
‘Lekkere actie’, zei ik, ‘daar wil je toch niet dood gevonden worden?’
‘Nou, mij lijkt het wel wat’, zei Chantal. ‘Naar Robbie Williams of John Mayer, echt vet!’
Die eerste ken ik nog wel, van de tweede heb ik nog nooit gehoord. ‘John wie?’
‘Ach Daan, kom op… Het is trouwens hier rechts Vic! Zuchtend gooide Chantal haar telefoon in haar zwarte tas met gouden sterren. 'Carpoolen naar een heisessie in Woerden…. Ik heb wel eens leukere dingen gedaan. Trouwens, er staat hier ook 'Parkeren bezoekers'. Mogen we hier wel staan dan?’
‘We zijn toch bezoekers!’, riep ik. Iedereen moest lachen. Intussen noteerde ik op m’n notitie-app: Chantal meevragen naar John Meijer. Even uitzoeken nog…
Dit is de zeventiende aflevering van Daan de Reiziger. Volg op MT.NL/DAAN zijn beslommeringen rondom zakelijk reizen.
