Daan de Reiziger is liefhebber van niet-gemaakte kilometers. Gisteren reed z’n buurman naar Zeeland. Omdat het zo lekker rustig was op de weg…
Maandagavond was er voetbal op televisie. Nederland-Chili. Ik had een paar oud-collega’s uitgenodigd. Doen we om de twee jaar. Elke keer als er een groot voetbaltoernooi is komen ze met de trein en fiets naar mijn huis. Dan doen we rond het middaguur een bakkie koffie en maken we een fietsrondje in het Gooi. Vanaf Hilversum richting Loosdrecht, daar pauze, dan naar ’s Graveland, dan naar Weesp, weer pauze, Muiden, dan via de Vesting, waar we een kleine pauze houden, en Bussum terug naar Hilversum. Voor Ger had ik de onder forensen steeds populairder wordende e-bike geregeld.
Het was weer een schitterende dag. Het gekke was alleen, ik hoorde tijdens de wedstrijd niets bij de buren. Mijn buurman is nogal luidkeels. Die loopt al te gillen door de tuin als Epke Zonderland weer staat. Of Barney een of ander biertoernooi heeft gewonnen in een Schots café. Nu hoorde ik niets. Geen gejuich, geen gejammer, niets.
Om tien uur ging het gespuis weer naar huis. Met de fiets naar de trein. De heren hadden een paar biertjes op, dus autorijden was sowieso uit den boze. Toen ik ze bij de voordeur uitzwaaide, kwam ik de buurvrouw tegen. Ik word altijd een beetje onzeker van de buurvrouw omdat ze zo aan d’r haar zit als ze tegen me praat. Maar ik wilde er toch het fijne van weten. Na het uitzwaaien liep ik naar de buurvrouw toe en vroeg waar Jochem toch was. Of hij geen voetbal moest kijken. Ze zat aan d’r haar, stak haar zonnebril er bovenop in, en keek me glimlachend aan. ‘Hij is naar Koudekerke.’
Ik fronste met m’n wenkbrauwen waarna ze d’r bril weer uit d’r haar haalde en een pootje tussen haar tanden stak. Haar weer goed, bril d’r weer in. ‘Ja, hij moest drie servers halen bij een bedrijf in Zeeland. Weet je wel hoe ver dat rijden is?’ Ik maakte een schatting. ‘140 kilometer.’ ‘Ja, als je de bochten overslaat. Dat is precies 200 kilometer. Héén.’
Maar het ergste is nog, zo sprak ik empatisch, dat het nu juist op deze dag moest, tijdens Nederland-Chili. Wat zal ‘ie gebaald hebben! ‘Welnee’, zei de buurvrouw met de zonnebril voor de verandering een keer op haar neus, dat valt reuze mee. Want dan was er geen hond op de weg en kon hij de hele weg met cruise control rijden. ‘Zuinig en veel minder co2 uitstoot! Je kent Jochem, dat vind ie heel belangrijk. En het scheelt een tijd! Nergens file, nergens wachten bij een pompstation, gratis voor de deur parkeren want bij het bedrijf is ook niemand. Je kunt ook vol gas rijden, ben je er zo. Maar zo is Jochem niet hè? Kost veel te veel benzine en slecht voor het milieu. Nee, hij vond het een uitstekend idee van me. En dan kan hij alvast aan de route wennen want over een paar weken gaan we samen een paar dagjes naar Zeeland! Even uitwaaien.’
Wanneer gaan jullie? vroeg ik nog.
‘13 juli.’
Maar dan is de WK-finale!
‘Jòh!’
Dit is de tiende aflevering van Daan de Reiziger. Volg wekelijks op MT.nl/daan zijn beslommeringen rondom zakelijk reizen.
