De vakantieperiode is voorbij: tijd voor een nieuwe serie BV Nederland. Dit keer columns rond het thema leeftijdsdiscriminatie. Arjan te Lintelo bijt het spits af: "Zonde van het arbeidspotentieel!"
Bij het lezen van de vraag dacht ik direct aan de minder positieve meningen die je over de oudere collega op veel plekken hoort. Er schoot me een gesprek te binnen met een teamleider bij een grote verzekeraar, die deze functie op interim basis vervult. Hij heeft te maken met wat ik omgekeerde leeftijdsdiscriminatie noem. Deze energieke man heeft als absolute meerwaarde zijn kennis van financiën, in combinatie met zicht op de processen en de mensen die het moeten doen.
In het gesprek kwamen we te spreken over ervaring en senioriteit. Toen vertelde hij in een vorige werkomgeving last te hebben gehad van zijn leeftijd die ergens eind 20 is. In de ogen van een aantal collega's nog te jong om snel carrière te maken. Hoe zo, te jong of te oud? Wie heeft ooit bedacht dat een mens te jong of te oud is om een waardevolle bijdrage aan het succes van een organisatie te leveren?
Eerst maar eens kijken naar de ‘oudere collega'. Zolang werkend Nederland en de politiek de 65-jarige leeftijd nog steeds als dé norm zien waarop je geacht wordt te stoppen met het invullen van de wens tot zelfontplooiing en het leveren van een zinvolle bijdrage aan het grotere geheel, blijven alle meningen en gedachten eerder hetzelfde. Dit beeld wordt nog eens extra gevoed door de vele extra vrije dagen die je nodig schijnt te hebben als je ouder wordt. Laten we de term pensioengerechtigde leeftijd snel vervangen door pensioenmogelijke leeftijd.
In het woord ‘mogelijke' zit vervat dat je in overleg met je werkgever kunt kiezen of je wilt stoppen of niet of dat je nog gedeeltelijk actief blijft. Het woord 'mogelijke' stapt ook af van de arbitraire gedachte dat stoppen op je 65e een recht is. Hoezo recht? Het woord recht ontneemt de werkende mens immers de mogelijkheid zelf te kiezen en verantwoordelijkheid te nemen. Daarnaast impliceert het woord ‘mogelijke' het denken in mogelijkheden in plaats van beperkingen.
Dan de eerder genoemde financiële man. De werkgever die lef heeft, geeft zo'n man of vrouw de kans om zich te bewijzen. Dit ongeacht leeftijd. Jong of oud is immers een subjectief criterium en is niet per definitie verbonden met presteren of niet presteren. Laten we met z'n allen ophouden met die eeuwig durende discussie over leeftijdsdiscriminatie. Als een mens ergens in uitblinkt en zijn of haar verantwoordelijkheid neemt voor alles wat hij of zij doet dan is dat de geschikte persoon om de job te klaren. Punt uit. Leeftijd mag daarin geen rol spelen en is echt zonde van het arbeidspotentieel!
Arjan te Lintelo (1963) helpt sinds 2002 bedrijven en organisaties met het in beweging krijgen van mensen in de door de organisatie gewenste richting. Om te komen van het wat naar het hoe, van missie, visie en strategie naar het vaak moeilijke proces van uitvoeren. Daarbij wordt niet uitgegaan van ingewikkelde modellen en theorieën, maar wordt verder gebouwd op de binnen de organisatie al aanwezige structuur en menselijke kwaliteiten. Praktisch en pragmatisch, gewoon met twee voeten op de grond!
