Winkelmand

Geen producten in je winkelwagen.

De route naar de top van Matthijs Storm (Wereldhave): ‘Ik word geregeld voor debiel uitgemaakt’

Als analist kon Matthijs Storm (42), nu ceo van vastgoedbeleggingsmaatschappij Wereldhave, bedrijven én personen tot op het bot afkraken. Nu staat hij zelf in de vuurlinie.

Route naar de top Matthijs Storm

KLEINE BELEGGER | Probeer voor jezelf op te komen

‘Piloot, dat wilde ik als jochie worden, maar toen ik richting mijn huidige 1,96 meter leek te groeien, werd me dat uit het hoofd gepraat. Zo rond mijn elfde kreeg ik een nieuwe passie. Aandelen, aangezwengeld door mijn vader. Hingen we samen boven het blad Beleggersbelangen om alles uit te pluizen – die stijgt in waarde, laten we daarop winst pakken.

Het was mijn portefeuille – hij had me vijfhonderd gulden gegeven – maar besluiten namen we gezamenlijk. Toen al is het zaadje geplant voor mijn huidige beleggingsstijl: fact based, zoals we nu zeggen. Onderbuikgevoel, gestaafd met feiten.

Hoe anders dan mijn vader, die vooral op zijn gevoel koerste. Dat botste weleens, maar ik streed zelden voor mijn standpunten, liet ze gewoon varen. Prima, jij je zin.

Ontzettend conflict vermijdend was ik, als jongste in een gezin met een oudere broer en zus. Beide met een sterke persoonlijkheid, waar ik me van nature naar schikte. Moesten we met kerst een familiedagje plannen, dan gooiden mijn broer en zus als eerste een datum op en daar voegde ik me naar. Gewoon, als vanzelf.

Als volwassene heb ik moeten leren om naar dat stemmetje in mezelf te luisteren, je intuïtie. Al pratende nu besef ik dat ik belangrijke beslissingen vaak op basis van gevoel heb gemaakt.’

Route naar de top
In de serie Route naar de top vragen we topbestuurders naar de weg die ze aflegden – van basisschool tot boardroom. Op zoek naar de lessen, blunders en adviezen die hen gevormd hebben. Lees hier alle gesprekken in de reeks »

STUDENT BEDRIJFSECONOMIE | Kies niet te snel voor de vertrouwde weg

‘Ik studeerde net een jaar toen ik besloot de universiteit van Tilburg voor die van Maastricht te verruilen. Ik miste mijn vrienden, mijn familie en Limburg, waar we sinds mijn vijfde woonden. Pas jaren later, tijdens een leadership course in Zwitserland, besefte ik pas goed dat er meer meespeelde.

Het woord secure base viel, je thuisbasis. Het fundament van je leven. In dat eerste studiejaar gingen mijn ouders scheiden en van een afstand zag ik mijn veilige Heerlense haven instorten. Door terug te gaan naar Zuid-Limburg probeerde ik dat goede gevoel van vroeger krampachtig vast te houden.

Dacht ik, maar ja, zo werkt dat natuurlijk niet. Spijt heb ik niet van die keuze, maar een makkelijke was het wel. Als je wat wilt bereiken, moet je ook spannende keuzes durven maken, een risico nemen.

Ik heb mijn ouders nooit horen zeggen: ‘Goed gedaan, Matthijs, we zijn trots op je’

Al van jongs af aan wilde ik maar één ding: in de financiële wereld werken. Die scheidingsperiode dwong me om mijn energie volledig daarop te richten. Nog ambitieuzer werd ik, doelgerichter ook.

Mijn vrouw heeft me weleens gevraagd: ‘Voor wie doe je het eigenlijk allemaal?’. Ja, voor mezelf, maar als ik eerlijk ben: ook voor mijn ouders. Ze legden de lat hoog, een compliment kregen we amper, maar als ik een slechte hockeywedstrijd had gespeeld, zeiden ze dat meteen. Dat kun je eerlijk noemen, maar daardoor blijf ik die bewijsdrang voelen: kijk eens, ik kan het.

Nu ben ik daar minder bewust mee bezig, maar tot de dag van vandaag heb ik ze nog nooit horen zeggen: ‘Goed gedaan, Matthijs, we zijn trots op je.’

AANDELENHANDELAAR BIJ KEMPEN & CO | Verzamel leermeesters om je heen

‘De dealing room bij Kempen & Co, geen succes. Ik houd niet van gekabbel, waar reuring is wil ik zijn. Maar daar, tussen al die schermen, rinkelende telefoons en ladingen testosteron, moet je met vijf dingen tegelijk bezig kunnen zijn – en dat kon ik niet, blijkbaar.

Schreeuwde een collega naast me ‘ik heb een koper in Philips!’, kon ik twee minuten later roepen: ‘Doet er nog iemand iets in Philips?’. Overal verbaasde blikken. Het was vervelend om erachter te komen dat ik niet op mijn plek zat.

Het was zo’n gave baan. Ben je 23 jaar, gaat er elke dag vijftig tot honderd miljoen euro door je handen. Dat is nog eens leuk om tegen je vrienden over op te scheppen, en dat deed ik dus ook – mijn twijfels hield ik voor me.

Vraag hoe anderen zaken aanpakken. Het liefst mensen die drie stappen verder zijn dan jij

Na een half jaar kon ik stoppen, dankzij een van de inzichten van mijn voormalige docent Piet Eichholtz, die mij trouwens ook aan deze baan geholpen had. Zo’n inspirerende man, een hoogleraar. Het klikte tussen ons, al tijdens mijn studie.

Van hem leerde ik niet alleen de theorie, maar ook het spelletje. Street smartness. Probeer niet achter je pc het allerslimste Excel-model uit te vinden, maar vraag ook hoe anderen zaken aanpakken. Het liefst mensen die drie stappen verder zijn dan jij.

Ik reageerde op een vacature in het team van Max Berkelder, toen hoofd van het vastgoedteam met analisten bij Kempen & Co, en hij voelde het meteen al aan: ‘Volgens mij zit jij hier voor me omdat de aandelenhandel niet helemaal jouw ding is.’

Hij zag wel wat in me, als analist, en beloofde me aan de hand te nemen. Dat gaf me zo’n warm gevoel dat de rest me niet meer uitmaakte. Of ik nu tienduizend euro meer of minder zou verdienen. Ook Max groeide uit tot een van mijn vertrouwenspersonen, ik kan hem dag en nacht bellen.’

EQUITY RESEARCH ANALYST REAL ESTATE BIJ KEMPEN & CO |  Neem zakelijke kritiek niet persoonlijk op

‘In het analistenteam had ik het ontzettend naar mijn zin. Ik schreef rapporten die door veel mensen gelezen werden, ook omdat ze regelmatig door bijvoorbeeld het Financieele Dagblad werden opgepikt.

In zo’n analyse kon ik een bedrijf tot het bot afkraken, ook over personen heb ik me behoorlijk kritisch uitgelaten. ‘Het voelde soms wel erg persoonlijk,’ heb ik van enkele terug gehoord.

Kijk maar wat er over me geschreven wordt. Allerlei varianten op ‘dat ik een of andere debiel ben’

Maar dat ís het niet, in die functie leerde ik de scheidslijn tussen zakelijk en persoonlijk kennen. En dat komt me bij Wereldhave goed van pas. Nu sta ik zelf in die vuurlinie. Na de lancering van onze nieuwe strategie vorig jaar februari, kregen we veel push-back, ook van particuliere beleggers. Je moet maar eens op het IEX.nl-forum kijken wat er over me geschreven wordt. Allerlei varianten op ‘dat ik een of andere debiel ben’ en zo snel mogelijk weg moet.

Lees ook: De route naar de top van David Knibbe (NN Group): ‘Hoe hoger je klimt, hoe argwanender mensen worden’

‘Doet dat je dan helemaal niets?’ vragen mensen me regelmatig. Weinig, ja, onderhuids irriteert het me een beetje, maar ik weet dat het niet om mij gaat, maar om het bedrijf en de strategie.

Het gevoel verandert als banken en beleggers er in mee gezogen worden, dan denk ik wel: beoordeel me op het fundamentele, net al bij een voetbalcoach. Mijn ego is de afgelopen jaren een stuk minder belangrijk geworden, het gaat om het bedrijf en zo manage ik het ook.’

PORTFOLIOMANAGER EN SENIOR VICE PRESIDENT BIJ CBRE CLARION SECURITIES IN LONDEN | Als je het vertrouwde durft te verlaten, ontdek je nieuwe kanten van jezelf

‘Hoe anders was dat de eerste periode van mijn carrière. Ik was vooral met mezelf bezig, en met geld. Liet me verleiden tot een baan bij Fortis (Head of Real Estate Research – red.), waar ik drie ton per jaar ging verdienen, drie keer zoveel als bij Kempen & Co – een hoop geld voor een jongen van 26.

Maar ik was te snel voor de financiële kant gezwicht. Daar zat ik niet op mijn plek, ik miste het familiegevoel bij Kempen & Co. Al na een paar maanden werd ik benaderd door Steve Burton van Clarion, hij was een klant die ik goed kende. Of ik het zag zitten naar Londen te komen?

Ik had nog twee andere opties openstaan, beter betaalde, maar die Fortis-fout wilde ik geen tweede keer maken. Weer puur op de persoon – ik vertrouwde Steve gewoon – zei ik ja. Een heel spannende keuze, dat wel, want een proef voor mezelf: durf ik nu wel voor het onbekende te gaan?

In Londen vielen de eerste schillen van me af, de jaren erna volgde de rest

In Londen kende ik één ex-collega, en dat was het. Die eerste tijd was ook best eenzaam, maar je moet doorzetten, er even doorheen bijten. Dan merk je langzaam dat je iets nieuws opbouwt, buiten je vertrouwde omgeving. Een verrijkende ervaring, hoor.

In Londen ben ik als persoon het meest veranderd. Niet door het werk, niet door het expatbestaan of collega’s, maar door mijn vrouw, die ik in die periode leren kennen. In Maastricht nota bene, waardoor we het eerste halfjaar heen-en-weer hebben gevlogen. Aan het einde van het jaar besloot ik, vrij impulsief: ik vraag het gewoon, of ze naar Londen komt. En dat deed ze.

Lees ook: De route naar de top van Annemarieke de Haan (Unilever): ‘Ik gaf rondleidingen op klompen en gehuld in traditionele klederdracht’

Fenna is, en ik bedoel dit met alle respect, van de ‘softe elementen’, de mens is voor haar leidend. Altijd. Iets dat ik van huis uit amper heb meegekregen. Vriendjes zeiden vroeger weleens: ‘De band tussen jou en je ouders, die is toch wel een beetje apart, hè.’

Ze hadden gelijk, bij ons thuis hielden we altijd een bepaalde afstand, over gevoelens werd niet gepraat. Maar Fenna hield vol. Vroeg door, luisterde en pelde me af, laag voor laag. In Londen vielen de eerste schillen van me af, de jaren erna volgde de rest. ‘Je was een flink project,’ grapt ze nog regelmatig.

CEO WERELDHAVE | Verzamel niet honderden visitekaartjes, maar bouw enkele goede relaties op

‘Ceo van een beursgenoteerd bedrijf worden, dat was altijd al mijn droom. Na Londen ben ik teruggegaan naar Kempen & Co (Head of Real Estate – red.) en aansluitend wilde ik de sprong wagen. Een onverwachte move, zeker, want als niet-ceo kom je lastig op lijstjes van headhunters.

Via-via had ik opgevangen dat Dirk Anbeek van Wereldhave weg zou gaan. De prestaties waren in 2019 niet bepaald geweldig, maar dat wil niet zeggen dat het bedrijf slecht is. De sfeer is goed, hoorde ik van mensen die er werkten, en dan weet je: de basis is in orde, aan de rest kun je werken.

Groot aandeelhouder Aat van Herk kan recht in je gezicht zeggen: ‘Die presentatie van je, wat een kloteding was dat’

Ik ben toen met veel mensen gaan praten, zoals Piet Eichholtz me jaren geleden al op het hart had gedrukt. Van jongens uit mijn Clarion-tijd kreeg ik het advies om een band op te bouwen met mensen die intern iets te zeggen hebben, anders kom je nooit op die shortlist.

Het bleek te klikken met RvC-lid Adriaan Nühn, maar ook met groot aandeelhouder Aat van Herk, een ras-Rotterdammer die recht in je gezicht kan zeggen: ‘Die presentatie van je, wat een kloteding was dat.’ Die banden bleken het verschil te maken, ik kwam op de shortlist en werd gekozen.

Dagelijks de nieuwsbrief van Management & Leiderschap ontvangen?



Door je in te schrijven ga je akkoord met de algemene en privacyvoorwaarden.

Die relaties had ik niet kunnen opbouwen als ik mijn masker had opgehouden en me niet had durven openstellen, zoals de oude Matthijs. Sterker, als ik mijn vrouw nooit was tegengekomen, dan had ik hier niet gezeten, maar werkte ik nog steeds in de financiële wereld. Ja, dit zal ze leuk vinden om te lezen.

Tegen jongere collega’s zeg ik inmiddels: je kunt op een conferentie wel driehonderd visitekaartjes verzamelen, maar het is waardevoller om met twintig mensen een diepere band op te bouwen.’