Martine Zeegers
Goudhaantje in: 2018
Is: Vice President Human Resources Unilever Benelux
Keerpunt: Te jong benoemd op een grote functie
‘In mijn eerste maanden als HR-directeur verantwoordelijk voor de arbeidsverhoudingen stond ik twee keer voor de rechter in Rotterdam. Na de sluiting van drie Unilever fabrieken spanden de vakbonden en de Centrale Ondernemingsraad een rechtszaak aan. Als kersverse HR-directeur en hoofdonderhandelaar moest ik Unilever daarin verdedigen. Niet alleen ik vroeg me af waar ik in hemelsnaam aan begonnen was, ook al mijn collega’s waren er niet helemaal zeker van dat dit een goed einde zou kennen.
Mijn vorige baan was ik bij de sluiting van de Calvé fabriek verloren. Ik was 28 en werd HR-manager van de fabriek in Delft, waar ik de sluiting van de fabriek moest regelen. Toen mijn leidinggevende ziek werd, kreeg ik ook de sluitingen in Loosdrecht en Vlaardingen erbij. Toen alles achter de rug was, raakte ik ook mijn baan kwijt. Mijn baas gaf me te kennen dat ik eerst maar eens rustig zomervakantie moest gaan houden. Daarna zouden we verder zoeken naar een volgende rol.
Die kwam eerder op mijn pad dan gepland. De HR-directeur verantwoordelijk voor de arbeidsverhoudingen van heel Unilever had plots ontslag genomen. Of ik haar kon vervangen? Ik had meer twijfel dan vertrouwen: deze vrouw was super ervaren en al heel lang in dienst bij Unilever Ik was 31 jaar en had nog nooit met een vakbond om tafel gezeten, nog nooit een onderhandeling bijgewoond.
Mijn baas wist me te overtuigen: na de fabriekssluiting was de situatie toch al heel slecht, eigenlijk kon ik niets fout doen. Ik kon alles weer opbouwen en mocht hem dag en nacht bellen als ik iets niet wist.
En alhoewel diezelfde baas een paar maanden later vertrok voor een baan naar Turkije, was het wel die tip die me uiteindelijk overeind hield. Ik bouwde om mezelf een heel goed team: ik huurde mensen in voor de inhoudelijke expertise, maar ook bouwde ik een goed onderhandelingsteam en zorgde ik dat mensen op de hulplijn had voor de momenten dat ik het niet meer wist.
Dat kwam het eerste jaar geregeld voor. Maar terwijl de OR een weddenschap had lopen over wanneer ik om zou vallen, leidde ik op die manier projecten tot een goed einde. En met die succesvolle afrondingen groeide ook het zelfvertrouwen. Het heeft me gebracht waar ik nu sta: als ik die baan niet had gekregen, weet ik niet of ik zo ver was gekomen. Zie ik nu talent in de organisatie, dan zorg ik dat ze een stap maken die eigenlijk te groot voor ze is. Met de juiste begeleiding lukt het uiteindelijk bijna iedereen.’
Over de Goudhaantjes
Goudhaantjes zijn jonger dan 45 jaar, hebben al een bliksemcarrière achter de rug en rammelen nu ongeduldig aan de poorten van de wereldwijde bestuurskamers. Vanaf dit jaar hebben we een nieuwe aanpak met de Goudhaantjes. Goudhaan ben je voor het leven, maar je staat maar een keer in de lijst.
De lijst van 2018 is hier terug te vinden. Lees via deze link de keerpunten van de andere Goudhaantjes.
