Een beter milieu begint bij jezelf
Een beter milieu begint bij jezelf, zo luidde de publiekscampagne van de overheid die begin jaren negentig begon. Maar is dat ook zo?
Ik geloofde er in ieder geval echt in. Ik ben in de jaren tachtig opgegroeid met het uitzetten van de kraan tijdens het tandenpoetsen en het scheiden van hard en zacht plastic. Geen idee dat dat uiteindelijk helemaal niet milieurendabel was.
In de jaren negentig maakte het ook niet meer bovendien. Vliegen werd zo goedkoop dat je een dief van je eigen portemonnee was, als je niet snel een ticket naar Barcelona boekte.
Klimaat verkoopt
Totdat Al Gore zijn film uitbracht. Of eigenlijk totdat 15.000 Fransen in de zomer van 2003 stierven van de hitte, Midden-Europa werd getroffen door overstromingen en Katrina over New Orleans raasde. De krantenberichten over klimaatverandering namen toe en inmiddels is meer dan twee derde van de Nederlandse bevolking ervan overtuigd dat klimaatverandering wordt veroorzaakt door de mens. Klimaat verkoopt en groen is niet meer weg te denken uit het straatbeeld; van klimaathypotheek tot een organische kledinglijn bij H&M.
Kolencentrale
Hoe kan het dan, dat toch minder dan 20 procent van de Nederlanders vindt dat de burgers daar zelf iets aan moeten doen? En dus dat een beter milieu bij jezelf begint en niet bij Minister Cramer of bij de Europese regeringsleiders? Toegegeven, het feit dat ik drie euro aan elektriciteit bespaar door een heel jaar lang de tv uit te zetten in plaats van deze stand-by te laten, gaat de wereld niet redden. Helemaal als je bedenkt dat er bijna elke week een nieuwe kolencentrale wordt geopend in China. Maar het blijft een kleine moeite met een groot gebaar dat past in de gedachte dat een beter milieu bij jezelf begint. Of milieu nu in de mode is of niet, ik vind dat ik dat gebaar moet maken. En wie weet volgen er een paar miljoen Chinezen.
Pijnpunt
Maar het is niet alleen maar een kwestie van een kleine moeite, er is meer nodig. Ik ben dit jaar in Nederland gebleven tijdens mijn vakantie. Dat was alleen niet om op vliegtuig- of auto-emissie te besparen, maar omdat het met een zeilbootje nou eenmaal fijner is in een winderig land, dan op een spiegelgladde Middellandse Zee. Dit was dus een makkelijke keuze, geeneens een kleine moeite. Maar hoeveel mensen zouden daadwerkelijk en geheel belangeloos hun gedrag aanpassen voor een beter milieu? Ik denk helemaal niemand. Daar zit het echte pijnpunt: wij willen het niet minder hebben dan onze buurman, ook al is het een hype om groen te zijn. Daarom zijn publiekscampagnes alleen niet genoeg, maar moet het milieu veel meer worden doorberekend in onze activiteiten. Pas dan gaan we het milieu voelen in onze portemonnee en wordt er echt op de groene golf van Al Gore meegelift.
Over Marieke van Nood
Marieke van Nood (1976) heeft na haar studie Civiele Techniek aan de TU in Delft de postdoctorale opleiding Japanse taal en business studies (Japan Prizewinners Programme) gedaan. In 2002 is ze als beleidsmedewerker Water gaan werken bij het ministerie van Verkeer en Waterstaat. Anderhalf jaar geleden heeft Van Nood de overstap gemaakt naar Brussel waar ze, eveneens als beleidsmedewerker Water, voor de Europese Commissie werkt (Directoraat-Generaal Milieu). Ze woont samen in Brussel en houdt van zeilen en hardlopen. Haar motto luidt: neem je verantwoordelijkheid.
