Geen producten in de winkelwagen.
Wat is de ultieme manier om de stress van u af te schudden en de totale vrijheid te voelen? Wat dacht u van een vierdaagse tocht naar Barcelona op een heuse Harley-Davidson? "Dit is zóveel leuker dan mediteren!
Hoewel het ongenadig regent staan ze te glimmen. Een indrukwekkende verzameling Harleys. Ze staan in het gelid op een inwisselbaar bedrijventerrein bij Leiderdorp. Hoge of juist erg lage sturen. Amerikaans comfort of keiharde agressieve looks. Er is een assortiment brede of echte heel erg overdreven brede achterbanden. En natuurlijk, altijd goed zichtbaar, twee imponerende cilinders. De Big Twin als trade mark. En ik mag alle snoepjes uit de winkel proeven.
Aan de start klim ik op een Road King Classic. Het gevaarte is een relaxte cruiser, type Amerikaanse politiemotor. Het zadel, een weldadig kussen, voegt zich naar mijn contouren. Heel anders dan de harde ‘gevoelgevende' zadels die ik gewoon ben. Het ruitje beschermt tegen de nog immer neergutsende regen als ik bijna de eerste bocht mis. De weg is van water. Op naar Brussel.
Ronkende motoren klinken als een prachtig orkest. De ride wordt georganiseerd door de importeur van het 105-jaar jonge Harley-Davidson. ("Met streepje graag, anders raken wij ons trade mark kwijt.") De fabrikant is jarig en wil het imago dat de motoren alleen geschikt zijn voor mannen met een hang naar het criminele of – misschien net zo schadelijk voor de beeldvorming – mannen in een midlifecrisis. Harleys zijn statussymbolen met beroerde rijeigenschappen, wil het vooroordeel. De zinsneden dat er ‘echt heel veel andere' -normale – mensen zijn die op een Harley rijden – en ‘dat die groep ook steeds belangrijker voor het merk wordt' – komt de medewerkers dan ook routineus over de lippen. Harley-Davidson verovert een plek op de ‘gewone' motormarkt. Een recent model, de XR 1200, lijkt zelfs op een motor zoals kleine kinderen die tekenen. En hij rijdt ook prima, haast als een ‘gewone' motor.
Langs Brussel en dan is daar het futuristisch ogend ‘dealership', een Harley-winkel. Tijd om de ‘Rocker' te bestijgen. Een beetje angstig bekijk ik de lange voorvork, het lage zadel en de overmaatse achterband. Het vehikel lijkt nog het meest op een onhandelbare custombike uit de VS. Goed voor op zonovergoten boulevards van een badplaats, maar weinig geschikt om de lange afstanden op bochtige wegen af te leggen. Toch valt dat mee. Het ziet er allemaal onhandelbaarder uit dan het in werkelijkheid is.
En God schiep…
Ik begin voor het eerst deze trip vrijer te ademen. De stress van de laatste dagen met de overvolle agenda beginnen van me af te glijden. Langzaam gaan de ogen open en kan ik beginnen met genieten van de omgeving. In het strijklicht van de dalende zon zijn de Noord Franse slagvelden uit de uit WO I uitermate vredig.
En God schiep het platte land van Frankrijk om een ultiem decor voor motorreizen te boetseren. Dat kan niet anders met die wegen, glooiend en meanderend tussen graangele akkers, langs bossen en door slaperige dorpjes. Gehuchten waarvan niemand ooit werkelijk zeker wist of er ook mensen woonden. Het is op die momenten dat de magie van Harley-Davidson zich openbaart.
Wanneer de komst van de colonne zich luidruchtig aankondigt gebeurt er wat. Het gestamp van de overmaatse tweecilinders wekt de bewoners uit hun lethargie. Sommige van de luiken gaan open. In een venster verschijnt een vrouw in bloemetjesjurk. Zij tilt een klein kind op de vensterbank. Niet om kokende olie of stenen naar de gemotoriseerde wilden te werpen. Net als andere dorpelingen klappen en wuiven ze. Opgestoken duimen en lachende gezichten terwijl de herrie ongenadig tussen de gevels kaatst.
Yihaa. Ik schreeuw het uit in de kinbak van de helm. Het voelt goed. Het asfalt glijdt onder de wielen door. Het repeterende bochtenwerk op de landweggetjes brengt rust. Links, rechts, links, terug naar zijn twee, gas erop en opschakelen. En toch maar weer afremmen. Het remlicht van de motor voor me gloeit op als de bocht scherper is dan die op het eerste gezicht lijkt. De concentratie van het rijden verandert in een leegte die niets anders toelaat. Alle stress verdwijnt, de herinneringen aan die onhandige kantoorpolitieke manoeuvres vervagen. Alles is ondergeschikt aan het gevaar van steenslag, de kwaliteit van het wegdek en het aansnijden van de volgende bocht. Het grote louteren vindt plaats. De motor en ik. Alleen nog het hier en nu. Dit is zoveel leuker dan mediteren.
Door eindelijk vrede te sluiten met de nostalgisch vormgegeven ‘Crossbones' vergroot ik mijn eigen plezier. Deze motor combineert de looks van vroeger – zwart, geveerd zadel een groot voorwiel en een afwijkende voorvering – met modernere techniek. Maar, en dat is in het begin schrikken, het is een echte Harley. Grote voettreden die bij elke enthousiast genomen bocht over het asfalt schrapen. De eerste keer ontsnap ik nog aan een zekere dood, maar langzaam went dat extra contact met het ruwe asfalt. Het is wel stoer. De enkele vonk die het schrapend metaal produceert groeit in gedachten uit tot een heuse vonkenregen. Die belachelijke grijns – dit is waar kleine jongetjes van dromen – gaat gelukkig schuil achter de helm. Als het moet gebeuren, dan maar vandaag. Tussen al dat schitterende chroom staat één verdekt monster opgesteld. Zwart langgerekt venijn met een oranje biesje. Een potsierlijke zithouding met de voeten zowat voorbij het lage stuur.
Een beetje onzeker over de rijeigenschappen en mijn eigen stuurmanskunst heb het uitgesteld om deze Night Rod Special te leren kennen. De folder belooft een agressieve zit en vraagt zich als extra verkoopargument af of de motor schaap in wolfskleren is. Het is de fabrieksversie van een opgefokte dragracer. Wie kan het snelst 400 meter in een rechte lijn afleggen? Dat werk. Volkomen ongeschikt voor de subtiele kronkelwegen die voor vandaag op de kaart staan ingetekend. Verd****', mijn voet mist het stepje als ik wil wegrijden. Het steunpunt zit nog verder naar voren dan ik dacht. Met een beetje gas wordt de Rod stabiel en ik rij. Een zucht van verlichting als ik ook de eerste bocht heelhuids door kom.
En dan voltrekt het wonder zich. De bedoeling wordt duidelijk. De belachelijke zithouding is er een van pure dominantie. Animaal haast. Een extra dosis testosteron komt rechtsreeks in het bloed. Ik ben de man. Alle karakterzwaktes én mijn lichtbloezende heupjes worden ter plekke gecompenseerd. Man genoeg om ter plekke vijf dochters verwekken. Ik wil voorop, tenslotte ben ik een onweerstaanbare leider. Geen probleem is onoplosbaar. En dat op de Franse wegen.
Groepsgewijs denderen we later die dag over het asfalt en ik koester me in de bewonderende blik van een klein jongetje op de achterbank van een degelijke gezinsauto met caravan. Het is alsof ik mezelf – een ongedurig dromend ukkie – terugzie. Als bonus wordt de rebel in mij erkend door die licht afkeurende blik van zijn ouders. Het geleende imago van Harley-Davidson rebel zit als gegoten.
Euforische stemming,
In licht euforische stemming gaan we de Pyreneeën over. Dat is misschien wel het beste aan Barcelona. Je moet eerst de bergen over. Eindeloos stijgen en dalen, de zich herhalende bochten die net allemaal even anders zijn. Motorrijders dromen hiervan. Het wordt druk op de weg. Steeds meer echte Harley-Davidsons, met de clichématige in leren hesjes gehulde berijders, wurmen zich over de bergen. Kuddes tot wel 150 motoren slingeren als een lint door het landschap.
De andere kant van de Harley-cultus wordt zichtbaar. De vrije, individualistische tegendraadse man gaat op in de grote groep. Ze herkennen elkaar aan een strikte dresscode. De leren hesjes vol insignes doen nog het meest denken aan de padvinderij. Elke vaardigheid of prestatie – hoe minimaal ook – krijgt een badge. En naarmate we dichter bij het einddoel komen, nemen zij de overhand. Zij zijn een ster in het kijken en bekeken worden. Niet alleen de buitenissige uitdossingen van zichzelf, ook de kleurrijk verherbouwde motoren genieten elkaars volle aandacht. "Voor 20.000 euro koop je niet alleen een hesje, je krijgt er ook een motor bij", is het licht cynische commentaar van een ervaren motorjournalist. Natuurlijk deel ik het algemeen geldende vooroordeel. Zo'n glimmend hebbedingetje is vooral een statement. Ook al nadert de vijftig, die tegendraadse en vrijgevochten rebel is er nog steeds. Misschien niet tijdens kantooruren, maar dan toch zeker op zondag.
So what? Imago is niks als je het niet waar maakt. De vlaggenparade roept. Een carnavalsoptocht voor de grote Amerikaanse motoren. Een bloemencorso, maar in plaats van kleurrijke hyacinten, echte bikers en hun babes. Niet alleen de Harley-eigenaren, maar ook de bevolking van Barcelona spelen vandaag een belangrijke rol. De eerste rijden in slakkengang door de stad, de tweede groep zwaait, klapt en fotografeert.
Ongelofelijk. Ik heb een VIP-plek vooraan in de stoet. Een kleine 10.000 motoren groepen zich achter me om in een ouderwetse triomftocht door de straten te denderen. De ene uitlaat knalt nog harder dan de andere. Een kakofonie van brute, wrede, buitenissige glimmende motoren en nonchalant machismo. En ze rijden achter mij aan…
Natuurlijk gaat de laatste rit op de nieuwe liefde; de testosterongedreven Night Rod Special. Geen betere motor om de troepen voor te gaan in de strijd. Ik zwaai en toeter. Mijn stoere, mannelijke Harley-blik probeer ik vast te houden. Maar het mislukt. Terwijl de schaamte – ik pronk met andermans veren – van me afglijdt, breekt een onuitwisbare grijns door. Van oor tot oor tot kramp in de kaken aan toe.
De motortrip
Leiderdorp-Barcelona liggen via de snelwegen slechts 1522,9 km uit elkaar. Maar dat kan veel langer en vooral véél mooier. Een van de routes die landschappelijk wel de moeite waard is:
Dag 1: Leiderdorp naar Arts-Noyers, ca 750 km en na Brussel geen snelweg meer te bekennen. Langs de indrukwekkende slagvelden uit WO1.
Dag 2: Arts-Noyers – Vézac. Wonderschone rit, ca 680 km, meanderend door Frankrijk op zijn best. Hotel Château des Salles, een schitterend kasteeltje met magnifiek uitzicht over dal en golfbaan is een uitstekende bestemming voor romantisch ingestelde zielen.
Dag 3: Van Vezac naar de voet van de Pyreneeën, naar Quillan. Circa 600 kilometers vol bochtige kronkelwegen. Motorrijders dromen hiervan.
Dag 4: Quillan – Barcelona. Over de bergen, door Andorra. Wat wil een mens nog meer? Ong veer 420 km.
