De ministersbenoeming van Boris Johnson wekte alom verbazing. Maar is het ook slim van kersvers premier Theresa May?
Hoewel Theresa May in de hele Brexit-campagne op de achtergrond bleef, behoorde ze wel tot het andere kamp dan Boris 'Brexit' Johnson. Bovendien heeft Johnson de ambitie uitgesproken om ooit premier te worden. Waarom zou je zo iemand in je team opnemen? En dan ook nog als minister van Buitenlands Zaken. Een man die bovendien vooralsnog wereldwijd alleen maar weerstand oproept.
Rivalen benoemen
Toch is het benoemen van rivalen is niet nieuw in de politiek. Een bekend voorbeeld is de benoeming van Hillary Clinton als minister van buitenlandse zaken door Barack Obama tijdens zijn eerste termijn. Clinton had in 2008 tegen alle verwachtingen in de voorverkiezingen voor de Democratische nominatie verloren.
Criticasters onschadelijk
De zet van Obama toen en May nu, is partijpolitiek gezien verstandig. Ten eerste haal je de aanhangers van je rivaal binnenboord. Ten tweede maak je meteen één van je potentieel gevaarlijkste criticasters onschadelijk. Zeker in het geval van Johnson is dat een niet te onderschatten gevaar. De man zat weliswaar thuis zijn wonden te likken, hij is te ijdel om voorgoed van het toneel te verdwijnen. Hij kan als geen ander met ironie, humor en soms zelfs leugens de publieke opinie bespelen. Niet iemand die je tegen je wilt hebben.
Johnson staat bij May in het krijt
Door Johnson een van de meest prestigieuze posten in haar kabinet te geven, voorkomt May gedoe. Johnson zal zich voorlopig loyaal aan haar opstellen, zeker omdat ze ook nog eens Michael Gove de laan heeft uitgestuurd. Gove, tot deze week de minister van Justitie, was tijdens de Brexitcampagne de grote steun en toeverlaat voor Johnson. Na de uitslag stak Gove hem echter een mes in de rug. Johnson was volgens hem ongeschikt om het land te leiden.
Kan hij zich inhouden?
Partijpolitiek gezien is de zet van May slim, maar hoe zit het met het landsbelang? Het feit dat Johnson in het verleden Hillary Clinton, Recip Erdogan en Barack Obama heeft beledigd, is niet heel handig. Het is afwachten of hij zich in zijn nieuwe rol kan inhouden. Maar als we ervan uitgaan dat hij dat doet, dan nog kun je je afvragen of het slim is om rivalen in je team op te nemen. Het kan immers ook zonder beledigingen lijden tot ruzie en gedoe.
Je rivalen opnemen in je team kan ook zonder beledigingen lijden tot ruzie en gedoe."
Accepteer je tegenstanders
In het bedrijfsleven zie je vaak dat een nieuwe topman een nieuw team van getrouwen om zich heen verzamelt. Mensen op wie hij of zij kan bouwen. Dat lijkt een stuk logischer dan je grootste tegenstanders om je heen te verzamelen. Toch valt er ook wat voor te zeggen om dat juist wel te doen.
Beste man op beste plaats
Rivalen zijn dat niet voor niets rivalen. Ze kunnen zich met je meten, anders waren het wel slippendragers geweest. Vaak is een tegenstander 'the right man for the job'. Een beroemd voorbeeld uit het verleden is Abraham Lincoln. De Amerikaanse president nam zijn drie grootste tegenstanders op in zijn regering en wist samen met hen de Amerikaanse Burgeroorlog tot een – succesvol – einde te brengen.
Abraham Lincoln nam zijn drie grootste tegenstanders op in zijn regering."
Gezamenlijk doel
Dat laatste was geen toeval. De club van Lincoln had een gezamenlijk doel. Zolang je een gemeenschappelijk streven hebt dat uitstijgt boven alle persoonlijke belangen of, zoals in het geval van Johnson, ermee samenvalt, kun je juist met een team zonder jaknikkers iets bereiken. Dat doel, dat heeft May in elk geval: Groot-Brittannië uit de EU leiden zonder al te veel economische schade. Misschien dat je Johnson bij dat doel maar beter aan boord kunt hebben…
Zolang je een gemeenschappelijk streven hebt dat uitstijgt boven alle persoonlijke belangen, kun je juist met een team zonder jaknikkers iets bereiken."
Foto: Getty Images
