Bijna zes jaar oud is 'ie inmiddels, mijn Opel Astra 1.6 (en nou komt het) cabrio. En nog geen 75.000 kilometer op de teller. Een lekkere auto. Alleen erg jammer dat er geen airco inzit.
De Astra cabrio wordt waarschijnlijk geen klassieker. Het model geeft je gewoon niet het gevoel dat mensen er over 20 jaar lyrisch over zijn. Meer waard zal 'ie ook niet worden, alleen maar minder. Toen ik de Astra kocht, zat ik middenin de midlife crisis. En om dan een cabrio te kopen, dat is schreeuwen om opmerkingen uit je omgeving. Zes jaar geleden (nu is het anders en is een cabrio algemeen geaccepteerd, hoe snel kan het gaan) kocht je een cabrio als je of homo was (daar heb ik geen sporen van kunnen vinden) of als je iets wilde bewijzen. Het laatste dan maar. Ik wilde vooral – denk ik – bewijzen dat ik eindelijk mijn hart durfde te volgen.
Ik heb namelijk altijd iets met cabrio's gehad en toen ik van Opel een leuke aanbieding kreeg, was ik snel door de bocht. Mijn vrouw heeft helemaal niets met deze felblauwe auto ("Veel te klein en boodschappen kun je er niet in kwijt, een kutauto") en om die reden staat er nog een wagen op het tuinpad. Dat is de familieauto, want dat is die cabrio natuurlijk niet. Achterin zijn twee zitplekken, maar die zijn alleen maar leuk als je open rijdt. Met de kap dicht zit je er erg benauwd. Verder voldoet de auto geheel aan mijn verwachtingen. Nooit iets mee gehad en open rijden is nog steeds fun. Het blijft kicken als het dak zich elektrisch in een ware galavoorstelling achterin verstopt. Een airco zou lekker zijn geweest, maar helaas. O ja, de auto is te koop. Na zes jaar scheiden wat mij betreft onze wegen. Ik wil iets nieuws, maar weer open.
