Steeds weer omarmen managers met groot enthousiasme de nieuwe instrumentjes en techniekjes die hun voorgehouden worden door uitgeslapen managementboeken-schrijvers en commerciële consultants.
Elke managementtool uit de schier eindeloze reeks modieuze vondsten wordt als een geschenk uit de hemel ontvangen en vervolgens fanatiek geïmplementeerd alsof het leven van het bedrijf er vanaf hangt. “De mensen hier kennen hun kernkwadranten.” “We hebben de balanced scorecard ingevoerd.” “360-graden feedback is bij ons de norm.” “Teamsamenstelling gebeurt met behulp van het enneagram.” “Alle afdelingschefs hebben geleerd economic value added balansen en resultaatrekeningen te maken.” “Vorig jaar hebben we in de hele organisatie employability uitgerold.” “Iedereen weet hier hoe hij een rat wordt.” “Volgende maand gaan we aikido doen en daarna familieopstellingen van Hellinger.” En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Waar komt dat kritiekloos enthousiasme toch vandaan? Omdat men op de Rotary of de Lion's niet voor elkaar onder wil doen? De ene manager vertelt een swingend verhaal over een bpr-traject bij hem op de zaak en de ander wil dat dan morgen ook. Dat soort esoterisch groepsdenken zal best een rol spelen, maar er is nog een andere verklaring.
Managers zijn voortdurend op zoek naar de Heilige Graal voor de inrichting en besturing van de organisatie. Maar die graal bestaat gewoon niet. En hoewel de meeste managers dat diep van binnen ook wel weten, twijfelen ze vaak. Het voordeel van die twijfel wordt gegund aan de consultant die een nieuwe managementtool op de organisatie loslaat of aan de schrijvers van Heathrow- en Schiphol-lectuur. Het betreft hier dunne boekjes met 'how to' in de titel, vol met simpele rijtjes, lijstjes, stappenschema's, do's & don'ts en twee-bij-twee matrices, bedoeld om de meest ingewikkelde problemen als sneeuw voor de zon te laten verdwijnen.
Even geloven in sprookjes kan heel ontspannend zijn, maar te lang is des duivels oorkussen. Dus als je niet op zoek bent naar entertainment, laat al die modieuze nieuwigheden dan links liggen. Management is als vak sinds de Egyptenaren niet echt veranderd. Het gaat erom een visie te hebben en het vermogen om mensen met die visie te kunnen inspireren door goed te communiceren en te motiveren, en tot slot het bezit van enige vaardigheid op het gebied van planning & control. Dat was managen toen, dat is managen nu en dat zal het ook altijd zijn.
