Jos Hermens, manager van atleten > In 1976 verbeterde hij het werelduurrecord hardlopen. Nu begeleidt hij 120 hardlopers uit dertig landen, waaronder wereldkampioen Haile Gebrselassie. “Ik heb als manager nog steeds een topsportmentaliteit. Dat betekent dat je tot het randje gaat – en soms eroverheen.”
Op mijn 28e moest ik stoppen met hardlopen. Ik was totaal overtraind, mijn achillespezen waren kapot. De artsen hadden er cortisonen ingespoten, dat had mijn pezen onherstelbaar beschadigd. Ze zijn weg, opgelost. Mijn grote droom nu is het begeleiden van andere sporters. Ik wil ze helpen om hun carrière te plannen en zorgen dat ze niet hetzelfde overkomt als mij. In 1985 heb ik Global Sports Communications opgericht, een managementbureau voor atleten. We hebben 120 hardlopers onder contract, uit dertig verschillende landen. “Mijn insteek met Global Sports is allereerst sportief. Daarnaast wil ik ook graag iets doen voor ontwikkelingslanden. Dat is een droom uit mijn jeugd. Als kind zag ik hoe de Ethiopiër Abebe Bikila blootsvoets de Olympische marathon in Rome won. Fantastisch vond ik dat. Als tiener werd ik besmet door de tijdgeest van de jaren zestig. Ik las Marx en Fromm en wilde de wereld verbeteren. Dat is nooit helemaal weggegaan. In Global Sports komen beide dromen samen. “Ongeveer de helft van onze hardlopers komt uit Afrika, met name uit Ethiopië en Kenia. Het begeleiden van Afrikanen is een ongelofelijke uitdaging. Ze zijn niet gewend om te plannen, om vooruit te denken. Sommigen vertrekken na een jaar met hun prijzengeld naar Kenia. Ze kopen er een boerderij en een auto en dat was het dan. Ik zie het als mijn taak om ze op te voeden, ze te leren hoe je een langdurige carrière opbouwt. Dat betekent bijvoorbeeld dat ze moeten werken aan hun computer-vaardigheden en dat ze fatsoenlijk Engels leren spreken. Ik probeer ze ook te bewegen om iets terug te doen voor hun land. Een fantastisch voorbeeld is Haile Gebrselassie. Hij heeft in Ethiopië een bedrijf met duizend werknemers en hij is ambassadeur bij de VN. Het is mooi om te zien hoe mensen zich zo ontwikkelen. “Wel vraag ik mij vaak af hoe ver mijn begeleiding moet gaan. Vanochtend bijvoorbeeld: een aantal Ethiopische lopers had een afspraak in het ziekenhuis voor medische controle. Wij hadden die afspraak geregeld, maar de lopers kwamen niet opdagen. Moet ik ze dan nog pushen? Dat blijft een moeilijke vraag. Natuurlijk heeft zoiets te maken met cultuurverschillen en daar moet je ook rekening mee houden. Maar cultuur mag geen excuus zijn om geen flikker uit te voeren. Wij doen veel voor de sporters, maar zij moeten er ook iets voor teruggeven. Wat dat betreft ben ik wel harder geworden. Vroeger was het toch: ‘die zielige Afrikanen’. Maar ik help ze geen steek verder als ik ze alleen maar in de watten leg. Ik kan nu beter grenzen stellen en mensen op hun verantwoordelijkheden wijzen. “Om winst maken is het mij nooit te doen geweest in dit werk. We hebben een miljoen euro nodig om de tent te laten draaien. Onze omzet is heel smal. Puur zakelijk gezien zou ik de helft van de sporters weg moeten doen en drie of vier medewerkers moeten ontslaan. Dan zou ik jaarlijks een paar ton kunnen overhouden. Maar ik doe het niet, dan is de lol eraf. “Mijn sporters probeer ik voor overtraining te behoeden. Maar als manager kost het me soms moeite om de balans te vinden. Dat geldt ook voor veel van mijn medewerkers. Artikelen over burnout die slingeren geregeld rond op kantoor. Als we dan over de kenmerken lezen, dan beseffen we dat we er middenin zitten. Ik geef als manager een slecht voorbeeld: ik heb nog altijd een topsportmentaliteit. Dat betekent dat je tot het randje gaat – en soms eroverheen. Toch ben ik veranderd. Zo’n incident als
vanochtend, met de atleten in het ziekenhuis, daar zou ik me vroeger enorm over hebben opgewonden. Nu niet meer. Ik kan beter relativeren, dat heb ik van de Afrikanen geleerd. En ik werk geen honderd uur per week meer. Vroeger rinkelden de telefoon en fax dag en nacht. Nu durf ik de telefoon om tien uur ‘s avonds uit te zetten en ook wel eens niet bereikbaar te zijn.”
CV Jos Hermens
1950 > geboren in Nijmegen
1962 > lid Atletiek Vereniging Quick in Nijmegen
1966 > meervoudig Nederlands kampioen hardlopen
1968 > Havo, Nijmegen
1972 > Pedagogische Academie, Nijmegen
1972 > Olympische Spelen München (voortijdig afgebroken)
1974 > Europees Kampioenschappen Atletiek, vierde plaats
1976 > werelduurrecord, Papendal
1978 > einde sportloopbaan wegens blessure
1979 > vertegenwoordiger Nike Nederland en Nike Europe
1985 > oprichting Global Sports Communication, managementbureau voor atleten
