In mijn werk kom ik nog vaak mensen tegen die bovenaan hun dagelijkse to do-list met koeienletters ‘indekken' hebben staan.
Als er dingen fout bij ze gaan, en dat gebeurt prompt, dan hebben ze in elk geval een verhaal klaar waarom ze fout gingen. En vooral: aan wie het lag. En aan wie niet. Voor alle duidelijkheid: het lag aan anderen, niet aan hen.
Het zijn vermoeiende mensen, die excuustypes. Je herkent ze aan hun angsthazige gedrag, aan hun extreem volledige mailtjes boordevol namen in de cc-regel, aan hun meer dan uitmuntende dossiervorming.
U kunt natuurlijk met dat soort lieden een goed gesprek aangaan. Uitleggen dat het juist een teken van sterkte is, als iemand zijn verantwoordelijkheid niet afschuift, maar néémt. De vraag is of het veel zal helpen. Die kruiperigheid is namelijk geen houding, maar een karaktertrek. En verander het karakter van een volwassene maar eens.
Beter dan uw energie aan dat soort types besteden is ze dit blad voor de neus te leggen, opengeslagen op pagina 22 en 23. Daar begint een uitstekend artikel van verslaggever Arjan Zweers over leiderschap in het leger. Als het er écht op aan komt leiding geven. Wikken en wegen – vaak razendsnel – met de dood altijd op de loer. Laat het ze lezen en kijk of er schaamrood op hun kaken verschijnt. Zo niet: ongeschikt
