George Banken (38) verkocht twee jaar geleden zijn automatiseringsbedrijf Detron aan het grotere Landis. Onlangs kocht hij een gedeelte van het bedrijf weer terug. Want Banken kan maar moeilijk stil zitten. “Ik viel een beetje in een zwart gat.”
“Ik heb een beetje een rare periode achter de rug. Tien jaar een bedrijf geleid, dat in 1997 naar de beurs gebracht en het twee jaar later verkocht aan Landis. Toen ben ik gaan investeren in allerlei kleine bedrijfjes. En dat is me slecht bevallen. Niet omdat het niet goed ging, maar omdat ik er niet tegen kan dat ik 10 of 20 procent belang heb in zo'n bedrijfje en vervolgens aan de zijlijn sta. Dat spel beviel mij maar heel matig.
Rustig aan doen is niks voor mij, daar word ik helemaal gek van. Ik heb dat een jaar gedaan, ook om mijn gezin weer een beetje meer te zien, maar daarna begon het weer snel te kriebelen. Vorig jaar ben ik een nieuw bedrijfje begonnen, Parkplus. We richten ons op betaling van parkeergelden via de mobiele telefoon. Dat doe ik vanuit Zwitserland waar we een halfjaar geleden zijn gaan wonen. Daarnaast heb ik vorige maand een gedeelte van mijn oude bedrijf Detron overgenomen uit de failliete boedel van Landis. Ik kan nu weer gewoon lekker ondernemen. En dat is voor mij toch het mooiste wat er is.
Drie jaar geleden was ik nog bestuursvoorzitter van een beursgenoteerd bedrijf met 3300 man. Nu kom ik met een koffertje in de hand bij het hoofd inkoop. Zo'n vent wordt dan helemaal verlegen. Die herinnert zich mij nog als de grote George Banken. Maar dan zeg ik, vriend, daar moeten we niet moeilijk over doen. Ik hoop dat je mij een kans geeft.
Het hoeft dit keer met Detron niet meer zo groot te worden. Ik heb me een aantal jaren drie slagen in de rondte gewerkt en achteraf gezien dat mijn gezin er nog was. Als ik dat nog een keer flik en weer achterom kijk, dan staat er niemand meer. Dus maak ik in ieder geval meer tijd vrij voor mijn gezin. Daarnaast heb ik jarenlang mijn gezondheid genegeerd. Ik ben 123 kilo geweest, en dat is niet goed. Altijd maar werken, veel uit eten, drinken, sigaren roken. Als ik met mijn kindertjes ging spelen, liep ik continu te hijgen als een paard. Sinds een jaar werk ik aan mijn conditie. Als ik in Zwitserland ben, ga ik elke ochtend eerst twee uur de bergen in. Lekker klimmen aan een touwtje.
Tja, waar doe je het allemaal voor? Ik denk dat ik het doe om in de maatschappij toch een bepaalde positie te hebben. Toen ik bij Detron zat, maakte ik deel uit van een wereldje. Ik ging naar recepties en partijtjes, ik zat in een netwerk, ik was iemand. Toen ik wegging, was dat ineens allemaal afgelopen. Ik viel een beetje in een zwart gat. Je bent ineens een outsider. Dat is me behoorlijk koud op mijn dak gevallen. Ik heb er geen traumatische ervaring aan overgehouden, maar het voelde niet goed.
Op dit moment is mijn leven behoorlijk in balans en dat is eigenlijk voor het eerst sinds ik werk. De dingen gaan thuis goed, ik ben lekker bezig met een paar nieuwe bedrijfjes en we hebben het in Bern prima naar onze zin. Zakelijk heb ik eigenlijk helemaal geen gemakkelijk jaar gehad. Sterker nog, ik heb barstens veel geld verloren, maar als je goed in je vel zit, vang je dat veel gemakkelijker op. Sigaartje?”
