Business zou fun moeten zijn, maar tegenwoordig is de lol vaak ver te zoeken. Vooral jonge starters zakt de moed diep in de schoenen als de eerste postzak met invuloefeningen van de bank, de Kamer van Koophandel, Economische Zaken of de Arbo op de vloer van het net gehuurde productiehalletje ploft, nog vóór de eerste machine is geïnstalleerd.
De commissie-Linschoten, die al sinds 2000 bezig is te bedenken hoe de administratieve lasten voor het bedrijfsleven teruggedrongen kunnen worden, heeft berekend dat ondernemers in ons land jaarlijks zo'n negen miljard euro kwijt zijn aan het afhandelen van administratieve rompslomp ten behoeve van diverse overheidsdiensten. Volgens commissielid Kamps komt dat doordat de ambtenaren op de ministeries nog te weinig oog hebben voor de praktische consequenties van door hen bedachte wettelijke regelingen en voorschriften. Kortom, de ondernemingspret wordt structureel gedrukt door het dichtbegroeide en steeds verder uitdijende woud van richtlijnen, voorschriften en procedures waardoor werkgevers zich een weg moeten banen om hun organisatie in de lucht te houden. Leuk werk is dat niet omdat al die regels weinig te maken hebben met de inhoud van de business. Bovendien zijn managers en ondernemers niet opgeleid om als bureaucratische padvinders de kortste weg door een jungle van papier te ontdekken. Nu zou je denken dat er op een gegeven moment voor alles wel een richtlijn of procedure is opgesteld en dat er dan dus enige tijd rust mag heersen aan het regelfront. Helaas. Op het departement van EZ maar ook in Brussel is gewoon veel regelcapaciteit beschikbaar en zoals de wet van Parkinson zegt: beschikbare capaciteit gaat aan de gang. Volgens Kamps is de oplossing een cultuuromslag bij het ambtelijk apparaat.
En daar stopt het. Niemand weet namelijk wat dat is en hoe dat zou moeten. Het is een van die manieren om welke discussie dan ook even vriendelijk als nietszeggend te beëindigen. Ik geef zelf de voorkeur aan een minder softe en afstandelijke beeldvorming: de Brusselse en Haagse regelzucht niets meer en niets minder dan een vorm van friendly fire: de regelopstellers schieten te goeder trouw op eigen mensen. Een voorbeeld uit de provincie: zes bij elkaar liggende Brabantse gemeenten zijn mede eigenaar van Atlant, een organisatie die zij in het leven hebben geroepen om moeilijk plaatsbare werklozen aan de slag te helpen. De regelgeving ten aanzien van 'reïntegratieprojecten voor werkzoekenden' verplichtte deze zes gemeenten tot een openbare Europese aanbesteding van hun eigen project. En omdat TMP Worldwide de goedkoopste offerte instuurde – alsof dat bij een inspanningsverplichting het meest relevante criterium is – moest het project gegund worden aan deze Amerikaanse concurrent van het door de zes gemeenten zelf opgerichte Atlant. Als ik TMP Worldwide was, dan begon ik alvast voorzichtig te acquireren voor een interessante vervolgopdracht: omscholing en herplaatsing van Atlant-medewerkers.
