Door gefingeerde berichten te verspreiden wist de vijftienjarige Jonathan Lebed in een half jaar tijd 800.000 dollar koerswinst te maken. De Amerikaanse beurswaakhond SEC klaagde hem aan wegens fraude. Lebeds verweer: “Ik deed niets anders dan de grote analisten op Wall Street.”
Op 20 september 2000 trof de Amerikaanse toezichthouder op de beurs, de Securities en Exchange Commission, een schikking met de 15-jarige middelbare scholier Jonathan Lebed. Van een rechtszaak werd afgezien. In een persbericht verklaarde de SEC dat Jonathan vanuit zijn slaapkamer in het noordelijke voorstadje van New Jersey, Cedar Grove, met behulp van het internet aandelen had aangeprezen. Gewapend met slechts een account bij America Online en bij E*Trade had hij aandelen gekocht en vervolgens 'onder verschillende gefingeerde namen' honderden boodschappen geplaatst op de prikborden van Yahoo Finance waarin hij die aandelen aan anderen aanbeval. Tussen september 1999 en februari 2000 had hij dit elf keer gedaan, zei de SEC, waarbij hij iedere keer een chaos veroorzaakte op de aandelenmarkt. Het gemiddelde dagvolume van de kleine bedrijven waar hij in handelde bedroeg ongeveer 60.000 aandelen; op de dagen dat hij zijn berichten postte, spoot dit volume omhoog tot meer dan een miljoen. Maar waar het vooral om ging: hij had veel winst gemaakt. Tussen september 1999 en februari 2000 bedroeg de kleinste winst van een dag 12.000 dollar. De grootste winst was 74.000 dollar. De jongen heeft met de schikking ingestemd om zijn illegale winsten plus de rente over te dragen; in totaal een bedrag van 285.000 dollar.
Toen ik afgelopen najaar voor het eerst de krantenberichten onder ogen kreeg, begreep ik er niets van. Niet alleen begreep ik niet goed wat het kind verkeerd had gedaan, nee, ik begreep eigenlijk niet eens wát hij had gedaan. Wat betekende het 'gebruik van een gefingeerde naam' op het internet, waar alle namen gefingeerd zijn? En wie waren die mensen die zo naïef in aandelen handelden op basis van wat zij op internet lazen? Maar vooral: Heeft de SEC de volledige winst opgeëist? Dat bleek niet zo te zijn. Volgens Lebeds advocaat waren er veel meer handelsdagen geweest dan de elf dagen die de SEC in het persbericht aangaf. In een tijd van zes maanden had de jongen bijna 800.000 dollar verdiend. In eerste instantie had de SEC alles opgeëist, maar zij trok zich terug toen de puber bereid bleek het gevecht aan te gaan. Met als gevolg dat Jonathan Lebed nog altijd een half miljoen dollar bezit.
Dagvaardingen
Cedar Grove is een van de vele voorstadjes in Essex. De prijzen van het onroerend goed stijgen met de heuvels mee. De huizen aan de voet van de heuvels zijn nauwelijks middenklasse, die op de heuveltoppen kunnen het best beschreven worden als weelderig. Het huis van de familie Lebed bevindt zich ongeveer eenderde de heuvel op.
De man die de deur open doet is Greg Lebed, de 54-jarige vader van Jonathan. Zwart haar groeit in alle richtingen van de kruin van zijn hoofd om ergens in het midden van zijn rug weer bij elkaar te komen. Hij was korte tijd beroemd, toen hij de wereldpers van zijn gazon afjoeg en ze nariep: “Ik ben trots op mijn zoon.” Later, toen hij in het tv-programma 60 Minutes uitweidde over de hele kwestie zei hij: “Hij jatte geen wieldoppen van auto's en verkocht geen drugs aan de buren of zo.”
“Wat ik de SEC het meest kwalijk neem,” vertelt Connie, Jonathans 45 jaar oude moeder, “is dat ze nooit hebben gebeld. Op een dag kregen we zomaar uit het niets dat pakketje van de Federal Express met die hoe-noem-je-die-dingen, die dagvaardingen. Als ze me nou eerst eens hadden gebeld.”
Op het eerste gezicht is het onmogelijk om in de Jonathan van vlees en bloed dezelfde persoon te zien als de Jonathan op het web. Ik heb een archief van al zijn boodschappen op het elektronische prikbord en ze zijn allemaal nogal bombastisch. Twee dagen voordat het pakketje met de dagvaardingen van de SEC arriveerde, logde hij in op internet en postte 200 keer de volgende aanbeveling voor een bedrijf met de naam Firetector (tickersymbool FTEC):
“Onderwerp: HET MEEST ONDERGEWAARDEERDE AANDEEL UIT DE GESCHIEDENIS
“Datum: 3 februari 2000, 3.43 uur PST
“Van: LebedTGI
“FTEC gaat losbarsten! Volgende week zal dit aandeel EXPLODEREN…
“Op dit moment wordt FTEC verhandeld voor slechts 2,5 dollar! Ik verwacht dat FTEC HEEL BINNENKORT op 20 dollar zal staan.
“Ik zal uitleggen waarom…
“De omzet voor dit jaar zal, conservatief geschat, rond de 20 miljoen dollar liggen. Het gemiddelde bedrijf in deze branche wordt verhandeld met een koers/winstverhouding van 3.45. Met 1,57 miljoen uitstaande aandelen betekent dit voor FTEC een waarde van… 44 dollar.
“Het is heel goed mogelijk dat FTEC inderdaad naar de 44 dollar zal gaan, maar aangezien ik zeer behoudend wil blijven… is mijn verwachting voor de korte termijn toch altijd nog 20 dollar!
“Er is veel bedrijvigheid op de kantoren van FTEC… Ik hoor geruchten over een aantal ENORME deals waar nu aan wordt gewerkt. Zodra er nieuws over FTEC naar buiten komt… zal het aandeel DE LUCHT IN SCHIETEN!
“Ik zie weinig risico's als men dit aandeel nu koopt tegen deze DUMPPRIJZEN. FTEC maakt GIGANTISCHE WINSTEN en wordt ONDER DE WERKELIJKE WAARDE VERHANDELD!!!”
Enzovoorts.
Zijn eerste aandeel
De auteur van dit en tientallen van dergelijke briefjes zit nu sullig aan het hoofd van de eettafel en kijkt naar zijn ouders die in het wilde weg op elkaar schoten afvuren en op hun regering. Op zijn gezicht is geen enkele emotie te zien.
Niet lang na zijn elfde verjaardag opent Jonathan een account bij America Online. Hij gaat in eerste instantie het internet op om andere worstelfans te ontmoeten. Hij bouwt een website die is gewijd aan zijn worstelidool Stone Cold Steve Austin. Maar in diezelfde periode raakt hij, net als zijn vader, geïnteresseerd in de aandelenmarkt. Greg Lebed werkt al ruim dertig jaar voor Amtrak (spoorwegen) en heeft zich opgewerkt tot middle manager. In die periode heeft hij voor zo'n 12.000 dollar aandelen vergaard in blue chips. Net als de helft van Amerika volgt hij de dagelijkse pieken en dalen van de markt met grote interesse.
Jonathan bespaart hem die moeite. Als hij thuiskomt uit school zet hij CNBC op en kijkt naar de aandelenticker onder in het beeld op zoek naar de symbolen van aandelen uit zijn vaders portefeuille.
“Jonathan zat daar dan urenlang naar te staren,” vertelt Connie, alsof Jonathan zelf mijlenver van haar vandaan is.
“Ik vond het gewoon leuk om die getallen over het scherm te zien bewegen,” zegt Jonathan.
“Waarom?”
“Ik weet het niet. Ik vroeg me gewoon af, je weet wel, wat ze eigenlijk betekenden.”
In het begin betekenen de getallen een kans voor hem om met zijn vader te spreken. Op 29 september 1996, Jonathans 12e verjaardag, vervalt een spaarobligatie die zijn ouders bij zijn geboorte hebben gekocht. Hij incasseert de 8000 dollar en haalt zijn vader over deze voor hem te beleggen. Het eerste aandeel dat hij koopt is America Online, voor 25 dollar per stuk – ondanks het vele negatieve commentaar over AOL op CNBC.
“Hij zei dat het een stom bedrijf was en dat het aandeel zou zakken naar 2 cent,” valt Jonathan ineens bij, wijzend op zijn vader die bevroren op zijn stoel zit, in gedachten verzonken.
In een paar weken tijd stijgt AOL vijf punten en Jonathan vraagt zijn vader het aandeel te verkopen. Hieruit leert hij dat a) je in de aandelenhandel snel rijk kunt worden, b) zijn vader geen benul heeft waar hij over spreekt en c) het de moeite waard is zijn eigen mening in deze zaken te volgen. Deze drie lessen worden dramatisch versterkt door wat er daarna gebeurt. Wat er gebeurt is namelijk dat CNBC – waar Jonathan nu iedere ochtend om vijf uur voor opstaat – een Beursspel uitschrijft voor scholieren. Jonathan wil eigenlijk in zijn eentje aan deze wedstrijd meedoen, maar er wordt hem verteld dat hij een team moet hebben, dus vraagt hij twee vrienden om met hem mee te doen. Duizenden scholieren uit het hele land speculeren er lustig op los met als doel de overwinning. Elke middag roept CNBC de vijf beste teams van de dag uit.
Om op tv tot winnaar van de dag te worden uitgeroepen, moet je vanzelfsprekend wispelturige aandelen kiezen die een kans op snelle stijging bieden. Jonathans team, dat zichzelf de 'Driedubbele Dreiging' noemt, heeft een portefeuille die de eerste dag 51 procent stijgt, waarmee het de eerste plaats weet te bezetten. Ze staan drie maanden in de top 3, tot in de laatste twee weken van de wedstrijd hun portefeuille inzakt. Maar zelfs een vierde plaats is voldoende voor CBNC om een cameraploeg naar Cedar Grove te sturen om het team te filmen.
“Vanaf dat moment begonnen alle collega's mij te vragen of Jonathan nog tips voor ze had,” zegt Greg. “Dat vragen ze me nog steeds,” valt Connie hem bij.
In het voorjaar van 1998, Jonathan is inmiddels 13 jaar geworden, krijgt de jongen meer ambities. Hij snapt nu de essentie van de aandelenmarkt: dat zelfs mensen die zichzelf professionals noemen vaak niet in staat zijn tot onafhankelijk denken én dat de meeste mensen, hoewel geld een obsessie is, nauwelijks in staat zijn om op dat gebied beslissingen te nemen. Hij denkt te weten wat hij doet. Informatie over een bedrijf is te vinden op internet, en wat hij niet kan vinden gaat hij met eigen ogen bekijken. Het wordt voor Connie Lebed bijna een gewoonte om haar zoon rond te rijden langs verschillende hoofdkantoren, zodat hij met eigen ogen kan zien dat het bedrijf echt bestaat. Ook haalt hij haar over een rekening te openen bij Ameritrade. “Hij had zo goed gepresteerd met het beursspel, dat ik dacht: laten we eens kijken wat hij ervan maakt,” zegt Connie.
En inderdaad maakt hij er wat van. Binnen 18 maanden weet hij de 8000 dollar van de spaarobligatie om te zetten in 28.000 dollar. In diezelfde periode ontwerpt hij een eigen website over bedrijven met een kleine marktkapitalisatie – penny stocks. De website krijgt de naam Stock-dogs.com (“Snap je, van windhonden”). Op Stock-dogs.com worden aandelen gepusht van bedrijven die Jonathan interessant vindt of die mensen die hij op internet ontmoet interessant vinden. Op het hoogtepunt krijgt Stock-dogs.com misschien zo'n 1500 bezoekers per dag. Desondanks schrijven ook de leiders van bedrijven, in de ogen van Jonathan serieuze bedrijven, hem aan om hun bedrijf te promoten. Als amateur-analist van de aandelenmarkt bevindt hij zich binnen enkele maanden temidden van een netwerk van mensen die ieder vrij uurtje doorbrengen met het chatten over aandelen en het verhandelen ervan via internet.
Het eerste telefoontje
Greg en Connie zijn allebei geboren in New Jersey, maar vanaf het moment dat het internet opkwam, hadden ze net zo goed uit Taiwan kunnen komen. Toen internet ook in hun huis toesloeg, veranderde dat hun positie drastisch. Vroeger ontleenden ze hun aanzien en autoriteit aan het feit dat volwassenen nu eenmaal een bredere kijk hebben op de manier waarop de wereld in elkaar steekt. Deze kennis en autoriteit verplaatsten zich nu van de volwassenen naar het kind. De volwassenen werden afhankelijk van het kind dat als het ware als tolk moest fungeren. De technologie had hen veranderd in een immigrantengezin.
“Ja ja, ik weet het,” zegt Greg, terwijl hij zich naar mij omdraait. “Ik word ook geacht te weten hoe het werkt. Het is de toekomst. Maar het is zíjn toekomst, niet de mijne!”
“Hoe dan ook,” zegt Connie, “dat was ongeveer het moment dat de SEC ons de eerste keer belde.”
De eerste keer?
Jonathan is 14 jaar oud als Connie instemt met een ontmoeting tussen Jonathan en de SEC in Manhattan. Als Greg dit nieuws hoort, gaat hij uiteraard door het lint en krijgt onmiddellijk weer last van zijn hart. “Hij had al eens een hartaanval gehad,” legt Connie uit en ze begint uit te weiden over al zijn hartproblemen, waarop Greg begint te sputteren dat híj niet degene is geweest die de computer het huis in heeft gebracht en dat het dus niet zijn verantwoordelijkheid is om dit probleempje uit de wereld te helpen.
Connie vraagt haar baas Harold Burk van het farmaciebedrijf Hoffmann-La Roche waar zij als secretaresse werkt, om met haar en Jonathan mee te gaan. Gedrieën vertrekken zij naar het World Trade Center waar zij in een grote kamer aan een lange conferentietafel worden ontvangen. Aan de ene kant van de tafel zitten vijf advocaten en een gerechtelijk ambtenaar van de SEC die bevoegd is de eed en getuigenis af te nemen; aan de andere kant een 14 jaar oude jongen, zijn moeder en een verbijsterde vriend.
Zo begint het:
SEC: “Weet Jonathans vader dat hij vandaag hier is?”
Mevr. Lebed: “Ja.”
SEC: “En hij was het ermee eens dat jullie hierheen gingen?”
Mevr. Lebed: “Inderdaad. Hij wilde niet meekomen.”
SEC: “Hij weet dus dat jullie hier nu zijn.”
Mevr. Lebed: “Met Harold.”
SEC: “En dat de heer Burk hier ook is.”
Mevr. Lebed: “Hij wilde zelf niet. Deze hele kwestie heeft mijn man danig van zijn stuk gebracht. Ongeveer een jaar geleden heeft hij een hartaanval gehad en hij kan zich heel erg opwinden over dingen. Daarom wilde hij absoluut niks met dit alles te maken hebben en ik dacht, nou ja… Harold zei dat hij me wel wilde helpen.”
De SEC lijkt al snel in de gaten te hebben dat zij zich richting een soort vreemde mentale impasse begeven. Ze richten hun aandacht nu op Jonathan of, meer specifiek, zijn afschriften betreffende de aandelenhandel.
SEC: “Waar leerde je de technieken voor day trading?”
Jonathan: “Gewoon, op tv, internet…”
SEC: “Wat voor tv-programma's?”
Jonathan: “Voornamelijk CNBC. In feite is dat de zender waar ik voortdurend naar kijk.”
SEC: “Maak je gewoonlijk winst met de day trading?”
Jonathan: “Gewoonlijk doe ik niet aan day trading. Ik probeer alleen om… aangezien ik de laatste dagen thuis zat en ik me vreselijk verveelde, wilde ik iets te doen hebben, dus handelde ik de hele dag door. Ik denk niet dat ik echt winst maakte…”
SEC: “Als ik alleen al naar de afschriften van april kijk, dan lijkt het bij de meerderheid van de transacties wel om day trading te gaan.”
Jonathan: “Ik was in die periode veel thuis.”
Mevr. Lebed: “Het was die week voorjaarsvakantie.”
Nadat de autoriteiten de belangrijkste drijfveer van de jongen voor het handelen in aandelen – het verlangen de eentonigheid van het bestaan te doorbreken – hebben vastgesteld en besluiten dat ze dat niet de moeite waard vinden, proberen ze erachter te komen hoe Jonathan het voor elkaar kreeg om aandacht te trekken op internet.
SEC: “Op de eerste pagina (verwijzend naar een printversie van Jonathans website Stock-dogs.com) lees ik 'onze verwachting voor de komende 6-12 maanden: 8 dollar'. Wat betekent dat? Het aandeel wordt verhandeld voor 3 dollar, maar je verwacht dat het naar 8 zal gaan?”
Jonathan: “Dat is onze verwachting voor de koers, gebaseerd op hun winstpotentieel en een goede verhouding tussen de koers en de intrinsieke waarde…”
SEC: “Weet je dat er wetten bestaan die bedrijfsramingen reguleren?”
Jonathan: “Nee.”
Ten langen leste vertellen de SEC-mensen hoe ze Jonathan op het spoor zijn gekomen. Ze hebben namelijk het spoor gevolgd van een volwassene, Ira Monas, een van de vele mensen waarmee Jonathan een internetcorrespondentie voert. Deze Monas, die later voor een andere zaak achter de tralies zal belanden, houdt zich voor een aantal kleine bedrijven bezig met de 'investor relations'. In die hoedanigheid speelt hij Jonathan Lebed informatie toe over de bedrijven. Een deel van die informatie is vals en een deel ervan plaatste Jonathan in zijn onwetendheid op Stock-dogs.com.
De SEC vraagt Jonathan of Monas hem betaalt om dat te doen om zo de prijzen van zijn aandelen op te drijven. Jonathan zegt van niet; hij heeft het voor niets gedaan, omdat hij dacht dat de informatie juist was. De SEC uit daarna twijfels over Jonathans eerlijkheid met betrekking tot zijn relatie met Monas. Een van de bedrijven waarvoor Monas is ingehuurd, is sigarenhandel Havana Republic. Met als doel: het promoten van het aandeel. Als publiciteitsstunt kondigde Monas aan dat het bedrijf – waarin Jonathan inmiddels 100.000 aandelen bezat – een barbecue gaat organiseren in het centrum van Manhattan.
De SEC weet inmiddels dat Jonathan naar die barbecue is geweest. De mensen aan de andere kant van de tafel vinden dit een bewijs dat Jonathans relatie met een bekende crimineel dieper gaat dan hij wilde toegeven.
SEC: “Dus je bent naar die barbecue gegaan?”
Jonathan: “Ja.”
SEC: “Hoe heb je dat dan gedaan?”
Jonathan: “We hebben de bus genomen.”
SEC: “Wie zijn 'wij'?”
Jonathan: “Mijn vriend Chuck en ik.”
SEC: “Okay.”
Jonathan: “We namen de bus naar New York.”
SEC: “Je hebt van school gespijbeld om dat te kunnen doen?”
Jonathan: “Het was na schooltijd. Toen werden we bij de haven opgepakt, dus toen kwamen mijn moeder en Harold en die hebben ons naar de barbecue gebracht.”
SEC: “Waarom werden jullie door de havenautoriteiten opgepakt?”
Jonathan: “Omdat mensen van onder de 18 vanuit het hele land, vanuit California…”
Mevr. Lebed: “Alle minderjarigen worden daar opgepakt.”
SEC: “Dus de politie was benieuwd waarom jullie daar waren?”
Jonathan: “Ja.”
SEC: “En die hebben toen je moeder gebeld?”
Jonathan: “Ja.”
SEC: “En die kwam toen?”
Jonathan: “Ja.”
SEC: “En jullie gingen naar de barbecue?”
Jonathan: “Ja.”
SEC: “En heb je Ira daar toen gezien?”
Jonathan: “Ja.”
SEC: “Heb je jezelf aan hem voorgesteld?”
Jonathan: “Nee.”
SEC: “Waarom niet?”
Jonathan: “Omdat ik niet zeker wist of hij mijn leeftijd kende en dat soort dingen, dus ik heb daar helemaal niemand gesproken.”
Deze krankzinnige ondervraging begon om 10 uur 's ochtends en eindigde om 6 uur 's avonds. Toen het achter de rug was, bood de SEC geen juridisch advies aan. In plaats daarvan zei de SEC: “Internet is een volwassen medium voor volwassen activiteiten.” Connie Lebed en Harold Burk, die allebei danig van hun stuk zijn gebracht, boden uitgebreid verontschuldigingen aan namens Jonathan en legden uit dat hij slechts een naïef kind is dat aandacht zoekt op de verkeerde plaats. Hoe Jonathan erover denkt, hield hij voor zich.
“Toen ik die dag thuiskwam, heb ik direct de account bij Ameritrade opgezegd,” vertelt Connie me.
“Hoe kon Jonathan dan nog verder handelen?” vraag ik.
“Het kind heeft nooit iets verkeerds gedaan,” flapt Greg eruit.
“Dat moet je niet aan mij vragen,” zegt Connie. “Ik had er niets mee te maken.”
“Goed,” zegt Greg. “Ik zal je vertellen hoe het is gegaan. Toen Mevrouwtje Zenuwpees hier die Ameritrade-account sloot, heb ik voor hem onder mijn naam een account geopend bij dat andere bedrijf, E*Trade.”
Ik kijk naar Jonathan, die er weer volkomen onverschillig bij zit. “Was je dan niet bang om weer te gaan handelen?”
“Nee.”
“Door dat hele gedoe met de SEC was je zelfs niet een beetje nerveus geworden?”
“Nee.”
“Nee?”
“Waarom zou ik?”
Iedereen manipuleert
Niet lang nadat hij erin heeft toegestemd om Jonathan Lebed te verdedigen, ontdekt Kevin Marino, de advocaat van Jonathan, dat hij een probleem heeft. Hoe hij ook zijn best doet, het lukt hem niet om Jonathan te laten zeggen wat hij nou echt denkt. “In een gesprek met Jonathan was ik altijd degene die veel te veel ideeën opperde,” vertelt Marino. “Je krijgt het er bij hem niet uit.” Uiteindelijk vraagt hij Jonathan en zijn ouders om ieder in een paar alinea's hun gevoelens en ideeën te beschrijven over hoe de SEC Jonathan heeft behandeld. De verklaring van Connie Lebed lijkt nog het meest op een klaaglied over de pijn die de gevoelloze overheidsdienaren de familie hebben aangedaan. (“Ik ben, zoals u weet, ook erg kwaad dat ze me nooit hebben gebeld.”) Gregs verklaring is een kwaad epistel, gericht tegen zowel de overheid als de media.
Jonathans verklaring – een e-mail van 4 pagina's lang die nog dezelfde avond in Marino's inbox belandt – is zo anders van toon en inhoud dan de verhalen van zijn ouders, dat het verbazing oproept dat dit geschreven kan zijn door een kind van deze twee mensen.
Het begint:
“Ik zat wat oude persberichten over verschillende bedrijven door te lezen. Het best presterende aandeel op de Nasdaq in 1999 was Qualcomm (QCOM). QCOM was dat jaar ongeveer 2000 procent gestegen. Op 29 december vorig jaar, dus zelfs nadat QCOM van 25 naar 500 was gestegen, gaf analist Walter Piecky van Paine Webber een koopadvies voor QCOM met als koersdoel 1000. Qualcomm steeg die dag 156 punten tot 662. Er was niets fundamenteels aan de hand dat het aandeel-QCOM tot 1000 zou kunnen doen stijgen. Het is ondenkbaar dat een bedrijf met een omzet van minder dan 4 miljard dollar honderden miljarden waard zou zijn… Qualcomm is inmiddels ingezakt van 800 tot onder de 300. Het is niet langer een hot aandeel dat alle aandacht krijgt. Heel wat mensen hebben QCOM met een goede timing verhandeld en daarmee heel wat geld verdiend. De mensen met een slechte timing hebben heel wat geld verloren.
“Mensen die in aandelen handelen, doen dat op basis van wat zij aan bewegingen in de markt verwachten en wat zij aan winst denken te kunnen gaan behalen. Niemand baseert zijn investeringsbeslissingen op het lezen van jaarverslagen. Of een bedrijf nou miljoenen winst maakt of miljoenen verlies draait, het heeft geen invloed op de koers van het aandeel. Of het nu analisten zijn, brokers, adviseurs, internethandelaren of de bedrijven zelf, iedereen manipuleert de markt. Als niet i
De SEC
Tussen 1929 en 1934 daalde de waarde van de aandelen genoteerd aan de New York Stock Exchange enorm; met 83 procent, van 90 miljard dollar naar ongeveer 16 miljard. Het kapitalisme voelde zich niet echt veilig. Daarom werd in 1934 in Amerika de Securities and Exchange Commission opgericht. De belangrijkste vraag in die tijd was: hoe overtuig je het publiek ervan dat de aandelenmarkt geen doorgestoken kaart is? Voor het grote publiek leken de cijfertjes van de aandelenticker in 1934 niet langer iets 'realistisch' te vertegenwoordigen, maar eerder het resultaat van manipulatie door financiële beroepslui. Hoe kon die markt transparanter en dus 'realistischer' worden? Het antwoord: nieuwe stringente wetten ontwerpen tegen manipulatie van de aandelenmarkt. Deze wetten zouden niet gericht zijn tegen de gewone Amerikaan, die gezien werd als het potentiële slachtoffer van manipulatie, maar gericht tegen de elite op Wall Street. De financiële elite van Amerika nam een eigen politiemacht in de arm die ervoor moest zorgen dat hun intriges nooit meer het grote gepeupel zouden afschrikken. Dat is natuurlijk niet hoe de SEC het zelf omschreef. De standaardfrase was 'het herstellen van het vertrouwen van het publiek in de beurs'. Maar het kwam op hetzelfde neer.
De bevoegdheden van de SEC gaan verder dan die van de STE, de Nederlandse beurstoezichthouder. De STE heeft alleen opsporingsbevoegdheid, de SEC daarentegen spoort niet alleen op maar kan ook zelf tot vervolging overgaan en dus ook tot een schikking komen.
