Nu echt de állerlaatste aflevering over personeelswerving in 2015. Matthijs Mons over zelfontplooiingallergie.
Nederland is rijk. En het talent is schaars. Dus investeren we veel geld om onze talenten te ontwikkelen. Tegelijkertijd fuseren de grote corporates continu, waardoor steeds grotere concerns ontstaan. Deze reuzen willen hun resources optimaal benutten en multinationalbreed allerlei HR-instrumenten over de corporate suits uitrollen. Om daarmee het liefst iedereen direct hard in het plafond van Maslovs' vijfde stap van ‘zelfontplooiing' te drukken.
Dus spuiten de POP, PEP's, pressure cooker coachingstrajecten en heisessies je tegenwoordig om de oren. En staat er een batterij emotioneel betrokken managers klaar om iedere tegenslag ‘coachend' glad te strijken. De medewerker heeft amper kans om enige tegenslag op zijn pad tegen te komen, of de bekende zelfontplooiingmiddelen worden alweer uitgerold.
Iedere vorm van eigen verantwoordelijkheid wordt bij voorbaat ingekapseld. Iedere kans om vanuit tegenslag enig zelfinzicht te ontwikkelen (of hardnekkig te ontlopen) wordt doodgeknuffeld.
Het lijkt op het fenomeen rondom allergieën. Door te schone en propere omgeving wordt niemand weerbaar tegen infecties. Worden mensen kasplantjes en kunnen ze hun natuurlijke kracht niet ontwikkelen. Back to nature! ‘Wil je écht vooruit in het leven? Dan ga je dat eerst maar eens zelf realiseren!'
Dus managers van een nieuw decennium: grijp je medewerker respectvol bij diens carrièreharen en wijs hem op zijn uitdagingen. Laat mensen zichzelf maar eens een beetje pijn doen. Want door afwezigheid van overbodige zelfontplooiingfranje wordt het talent, of juist het ontbreken daarvan, glashelder zichtbaar. Dan wordt de discussie simpel en direct. Komen mensen in beweging, en maken zélf duidelijk welke volgende stap of uitdaging voor hen nodig is.
Dát initiatief verdient het om op een verantwoordelijke manier gesteund te worden door de leidinggevende.
