Wat is belangrijker, de groep of het individu? De organisatie of de collega?
Ik denk dat de meeste leidinggevenden handelen alsof de organisatie belangrijker is dan de collega. En logisch toch? Niemand is onmisbaar, dus de individuen kunnen vervangen worden als het nodig is. En alle individuen moeten betaald worden vanuit de organisatie, dus geen groep, geen salaris voor het individu.
Ik dacht precies hetzelfde.
Fout!
Een ander idee kan zijn dat de groep gelijk staat aan het individu. Immers, ze zijn van elkaar afhankelijk. Geen individuen, geen groep. Is er geen groep, dan is het ook moeilijk om de individuen te helpen. Want mensen kunnen in hun eentje niet zo heel veel voor elkaar krijgen, de afhankelijkheid van de groep is er. Geen kip óf ei, maar kip én ei.
Dit komt dichterbij, maar het is niet compleet.
De werkelijkheid is dat het individu het belangrijkst is. En niet alleen omdat er zonder individuen geen groep is. Er is een wederzijdse afhankelijkheid tussen de groep en het individu of de organisatie en zijn collega’s. Maar wanneer de groep de belangen van de individuen niet boven de groepsbelangen zet, dan valt de groep op termijn uit elkaar.
Loyaliteit
Wanneer je als werknemer het gevoel hebt dat het belang van de organisatie boven jouw eigen belang wordt geplaatst, dan voel je geen loyaliteit naar de organisatie, en is de kans dat je vertrekt vrij groot. En als dat geldt voor meerdere collega’s, dan blijft er geen bedrijf meer over. Wanneer juist de waarden van het individu worden nagestreefd, dan zal het individu in de groep blijven en de groep uiteindelijk versterken. Kun je ieder individu pleasen? Nee. Maar je kunt er wel naar streven.
Interessanter nog, het individu voelt het wederkerigheidsprincipe en zet de groep boven zichzelf. Er kan een opwaartse positieve spiraal ontstaan, zolang de groep het individu maar blijft waarderen en boven zichzelf blijft zetten. Maar de groep moet als eerste de waarden van het individu boven zichzelf zetten om die spiraal te laten ontstaan. Andersom werkt dat niet (extreem voorbeeld is de val van het communisme).
Het individu is dus belangrijker dan de groep. De collega belangrijker dan de organisatie.
Group survival
Ik zie het ook bij onze organisatie. Corona of andere crises maken dat je eerste reactie is om het voortbestaan van de groep te waarborgen. Maar keer op keer heeft dat een averechts effect. De collega’s voelen dat ze zichzelf voor de groep moeten opofferen en er wordt minder naar ze geluisterd. Dat terwijl een crisis ervoor zorgt dat je extra naar de individuen moet luisteren, want er heerst angst en onbegrip.
Wat gebeurt er? Mensen voelen meer en meer afstand van de groep en de enige associatie met de groep is stress, angst en onbegrip. De groep valt uiteen.
Draai het om en de individuen voelen meer energie om uiteindelijk de groep weer boven water te krijgen.
Waarom vertel ik je dit?
Leiderschap wordt vaak gedefinieerd als het hebben van visie, een route uitstippelen, inspireren en motiveren, overzicht houden, controle uitoefenen, de organisatie uitdragen naar buiten, en eindverantwoordelijkheid op je nemen voor zowel de goede als slechte dingen.
Al die dingen zetten de groep, de organisatie op nummero uno. Wat nou als je het omdraait. Wat nou als je juist als leider, ondernemer, oprichter of manager de taak hebt om continu de belangen van je collega’s te behartigen, zodat de organisatie sterker wordt? Je het individu op de eerste plaats zet?
Ik geloof dat wanneer je investeert in de individuen en een balans weet te vinden tussen al die individuele belangen, je een positief neveneffect creëert: de organisatie gaat floreren.
Nog belangrijker is dat de individuen gehoord en gezien worden. Dat er empathie naar hun getoond wordt en een continu helpende hand. En zoals goede leiders vaak voorbeelden zijn, inspireert het hopelijk tot het verder helpen van meer en meer andere individuen.
Foto: Vlad Hilitanu | Unsplash
