Geen producten in de winkelwagen.
Het verhaal van Snappcar leest als een rollercoaster. En dat was de rit volgens Victor van Tol ook. Het schrijven ervan bracht zijn hoofd weer terug naar belangrijke kruispunten en bepalende manoeuvres in zijn tijd bij het autodeelplatform.
‘Weet je, er zijn zeker 15 momenten geweest waarop het verkeerd had kunnen aflopen’, zegt hij. ‘Van een financiering die op het laatste moment toch nog doorging tot een mislukt avontuur in Duitsland. Eigenlijk is het een wonder dat het bedrijf nog bestaat.’
Dat avontuur begon twaalf jaar geleden in een Utrechts café. En je was niet meteen heel enthousiast over het idee hè.
‘Ik dronk die avond bier met Jorg Kop, iets dat we in die tijd wel vaker deden trouwens. Hij was in Australië Drive My Car Rentals tegengekomen, een peer-to-peer sharingplatform voor auto’s. Mijn eerste reactie? Dat gaat niet werken hier. Wie leent z’n auto nou uit aan iemand anders? En wat als die bestuurder betrokken raakt bij een ongeval?’
‘We hebben het idee tegen wat mensen aangehouden en de lijst met bezwaren werd alsmaar langer. Van ‘ze jatten mijn spullen’ tot ‘ze rijden er idioot veel kilometers mee’.
Veel mensen zouden in dat geval denken: we parkeren het idee maar even.
‘Maar wij werden steeds enthousiaster. Dat zit ook wel in mijn aard. Als ik 101 redenen hoor waarom iets niet gaat lukken, wil ik vooral het tegendeel bewijzen. En wat mensen bij het leggen van complexe puzzels nog wel eens willen vergeten, is dat je niet elk stukje meteen hoeft te leggen.’
‘Dat met die verzekering was trouwens wel een dingetje. Grote bedrijven zijn erg gehecht aan de status quo, daar heb ik me in vergist. Als je een verzekeraar vraagt om met een premie per dag te komen in plaats van per jaar, dat is dat een wereld van verschil. Twaalf jaar geleden bood nog niemand dat aan. Gelukkig vonden we in Centraal Beheer een ondernemende partner die het met ons aandurfde.’
We zijn veel te vroeg naar het buitenland gegaan. Dat was een ego-dingetje van mij en Pascal.
Boekinkje voor boekinkje
In zijn boek schrijft Van Tol over de tergend trage start van het concept. Daarbij vergeleken voelt een diesel uit de jaren 70 als een sportwagen.
Het gaat de eerste twee jaar nog ‘boekinkje voor boekinkje’, zoals Van Tol het omschrijft. De Nederlandse consument moet duidelijk wennen aan het idee van autodelen. Wat sneller gaat, zijn de veranderingen in het founders-team. Bedenker van het idee Jorg Kop stapt al snel uit. Van Tol vindt dan nog één co-founder aan zijn zij: Pascal Ontijd.
Wat zorgde uiteindelijk voor de versnelling?
‘Na een klein jaar hebben we onszelf een belangrijke vraag gesteld: wat willen we nu eigenlijk zijn? Zo boden we ook campers en een leaseconcept aan, maar daar zijn we mee gestopt. Verder bleek dat we vooral een aantrekkelijk alternatief waren voor weekenden en vakantieverhuur. Voor de echt korte verhuur van één rit had Greenwheels gewoon een beter product. Dat was voor ons te veel gedoe en te weinig rendement. Zo vonden we uiteindelijk onze product-market fit en is het gaan lopen.’
Gebrek aan focus dus. Dat is niet de enige ondernemersfout waarover je schrijft.
‘Sterker nog, het boek staat er vol mee. Nu terugkijkend hadden we meteen een founder met IT-kennis aan boord moeten halen. Dit heeft ons ontzettend veel geld gekost en eigenlijk heeft het bedrijf daar tot op de dag van vandaag last van.’
‘Ook zijn we veel te vroeg naar het buitenland gegaan. Nu terugkijkend was dat een ego-dingetje van mij en Pascal. We wilden de grootste worden in Europa en dachten een deel van de Duitse markt wel even te kunnen veroveren. Gelukkig zagen we die fout redelijk snel in en hebben we ons toen na een jaar alweer teruggetrokken.’
Inmiddels is Snappcar overigens in drie landen actief. Naast Nederland zijn dat Zweden en – inmiddels weer – Duitsland.
Een tumor ontdekt
In zijn boek gaat de Snappcar-entrepreneur ook uitgebreid in op zijn gezondheid. Nadat een goede vriend ongeneeslijk ziek werd, reed Van Tol naar Duitsland, voor een preventieve gezondheidsscan. Volkomen onverwacht vonden de doktoren een tumor in zijn borst, ter grootte van een tennisbal. MT/Sprout sprak hem daar in 2017 nog uitgebreid over.
Heeft deze gebeurtenis jou veranderd?
‘Het is niet zo dat ik een totaal ander mens ben geworden. Wel had ik toen ineens de tijd om een keer stil te staan bij de manier waarop ik bepaalde dingen deed. Ik nam me voor om gezonder te leven en minder vaak in het weekend te werken. Tachtig uur per week is niet iets om per se trots op te zijn, dat zie ik inmiddels ook wel in. Voor die tumor identificeerde ik me heel erg met mijn bedrijf. Ik was er niet altijd voor mijn gezin en dat is nu echt anders.’
Is het vertrouwen in je lichaam wel weer terug?
‘Jazeker, die tumor is een gepasseerd station. De eerste controle was nog even spannend, maar inmiddels lig ik er niet meer wakker van. Al merk ik natuurlijk wel dat de jaren beginnen te tellen. De tijd bij Snappcar waren tien tropenjaren waarbij ik een beetje roofbouw op mijn lichaam heb gepleegd.’
Maar denk nu niet dat Victor van Tol na zijn vertrek bij Snappcar rustig achterover is blijven leunen. Da’s nu eenmaal niet de aard van het beestje. Met SleeperCharger biedt hij vandaag de dag een hotelboekingsite voor automobilisten die een laadpaal nodig hebben. Die garantie blijkt er bij de bekende hotelplatformen niet altijd te zijn.
‘Inmiddels hebben we 50.000 hotels in kaart gebracht. In de tweede fase van dit project gaan we die hotels helpen om extra laadpalen uit te rollen. Zo kunnen elektrische rijders heel Europa door, zonder zich zorgen te hoeven maken over hun accu.’
SnappStory: Het eerlijke verhaal achter 10 jaar SnappCar is geschreven door oprichter Victor van Tol samen met Anka Jacobs. Het boek is onder meer te bestellen bij managementboek.nl.
