Layar was in 2009 een van de eerste apps die de digitale wereld verbond met de fysieke wereld. Niet alleen Nederlandse, maar ook Amerikaanse technologieblogs waren direct lyrisch over de mogelijkheden die Layar kon bieden. Resultaat: de startup van Claire Boonstra, Maarten Lens-Fitzgerald en Raimo van der Klein genereerde 27 miljoen downloads en ontving twaalf miljoen euro groeigeld. Toch moesten Boonstra, Lens-Fitzgerald en Van der Klein meerdere iteratieslagen maken voordat hun visie omgezet was in een product waarvoor mensen ook bereid waren te betalen. Dat lukte hen pas dit jaar, met de introductie van een platform waarmee uitgevers hun bladen interactief kunnen maken..
Toen er in juni een nieuwe ceo werd aangesteld en Boonstra en Van der Klein in september hun vertrek aankondigden, was dat voor een enkeling het teken dat het geduld van de investeerders te lang getart was. Onterecht, zegt Boonstra: “Wij realiseerden ons eind 2011 al dat er een nieuwe fase voor het bedrijf aan zat te komen. Daardoor zou een nieuw type leiderschap nodig zijn, dat het bedrijf in haar volgende groeifase bij kon staan. Daar hadden we zelf op aangedrongen. Pas toen ik zeker wist dat de nieuwe ceo (Quintin Schevernels, red.) een goede vader voor ons kind was, kon ik de stap definitief nemen.”
Waarvoor doe je dit nu allemaal?
Waarom wilde Boonstra haar eigen kindje, dat eindelijk beloond werd door klanten, dan verlaten? Het besef kwam bij de repetities voor een presentatie bij TEDx Binnenhof. “Mensen zeiden tegen me: ‘Goed verhaal, maar het raakt me niet. Waarom doe je dit nu echt allemaal?’. Ik had mijn presentatie heel zakelijk gehouden, maar toen mensen naar mijn drijfveren vroegen, kwam mijn verhaal er in waterlanders uit. Ik vertelde over mijn idealen: dat ik heel graag het onderwijs wil verbeteren, omdat ik daar zoveel dingen fout zie gaan. Ik vertelde over de rol die Layar daar bij kan spelen, maar ik voelde tegelijkertijd dat Layar alleen niet voor de benodigde ommezwaai zou kunnen zorgen.”
Boonstra heeft zichzelf nu een half jaar gegeven om uit te zoeken hoe ze het beste haar droom kan verwezenlijken. Haar plannen worden steeds duidelijker: ze wil een beweging opzetten – zonder winstoogmerk – die de maatschappij helpt veranderen. Een beweging weg van status en vaste systemen, naar een wereld waarin waarde en diversiteit een centrale rol spelen – te beginnen bij het onderwijs. “Het onderwijs is met de huidige hang naar controle erg beperkend geworden voor de ontwikkeling van kinderen. Ik wil dat we de kwaliteiten van een kind voorop stellen in de ontwikkeling, niet de kerndoelen zoals die door de overheid of ‘het systeem’ worden opgelegd.”
Kwam de beslissing om weg te gaan bij Layar als een klap aan bij haar compagnons, en bij haarzelf? “Nee. Maarten en Raimo en ik kennen elkaar inmiddels zo goed, ze hadden dit misschien nog wel eerder verwacht dan ik. Persoonlijk ben ik wel door een soort rouwproces gegaan, want het is nu eenmaal het einde van een bijzondere periode, waarin we als drie-eenheid heel nauw met elkaar samenwerkten. Nu zijn we nog steeds verbonden, maar op grotere afstand.”
