Een overdrachtscoach, die moest de overgang van vader op dochter in goede banen leiden. Hans en Mikkel Lévelt spraken een inwerkperiode af van vier tot zes jaar. Ze stippelden een route uit om de aanstaand directeur bedrijfsklaar te maken. Mikkel: “Die route hebben we snel overboord gegooid, want er ontstonden vacatures, die ik zelf kon opvullen. Ik begon als accountmanager voor de natuurvoedingswinkels en deed er al snel van alles bij”. Die werkdruk vermenigvuldigde pardoes toen Hans te lang de bedrijfsproblemen mee naar huis had genomen en in 2001 door zijn rug ging. Hans: “Ik kon niks meer doen. Het was een abrupte overgang, maar ik voelde de verantwoordelijkheid voor het hele bedrijf van mijn schouders glijden en was zó blij dat ik niet meer moest”.
Loslaten
Mikkel zag die opluchting en besloot de zaak te willen leiden met een tweede persoon. Maar dat zag pa niet zitten. Hans: “Dat was een knelpunt bij de overdracht. Mijn neef en ik zaten samen in het bedrijf en hielden van elkaar als mens, maar niet zakelijk. Dat wilde ik mijn dochter besparen”. Mikkel wilde per se sparren en feedback krijgen om geen problemen mee naar huis te nemen en geen pijn aan haar rug te krijgen. Ook wilde ze vrijheid hebben en er af en toe een maandje tussenuit kunnen. Ze stond er op dat ze de leiding en het eigendom wilde delen en suggereerde daartoe toenmalig hoofd financiën Rob Sikkema, van buiten de familie. Hans: “Het duurde een tijd voordat ik was overtuigd, maar nu besturen we met zijn drieën de stichting”. Dat liep niet op rolletjes, zegt de nieuwe directeur: “Mijn grootste struikelblok was dat vader het bedrijf niet kon loslaten. Ik zette operationeel mijn eigen koers uit en hij probeerde dat te corrigeren”. Hans zag dat anders: “Ik wilde dat de nieuwe generatie niet de hete adem van de vorige in de nek zou voelen, maar wel steun en advies kreeg”. Die verschillende interpretatie is nu opgehelderd, zegt Mikkel. “Ik zet mijn koers uit en pa vraagt af en toe als een soort buitenstaander: Hebben jullie daaraan gedacht?” Hans komt misschien één keer per week op de zaak en samen gaan ze af en toe naar een winkelopening of jubileum. Twee keer per jaar vergaderen de drie aandeelhouders en vader heeft jaarlijks een keer of twee een vraag, die hij soms e-mailt. Mikkel: “We doen niet veel samen, er is weinig te bespreken”.
Lekkere taart
Dat geeft Hans de ruimte om zelfs wat van dochter op te steken: “Ik ben erg emotioneel bij problemen. Mikkel doet dat beter, ze bekijkt de mogelijkheden. Daar heb ik zeker van geleerd. Ik word nu vaak gevraagd in een bestuur zitting te nemen en een probleem op te lossen en kan daar beter mee omgaan. Eerst zat ik erín, ik wás Simon Lévelt”. Mikkel: “Ik ben geen Simone Lévelt en wil die ook graag hier achterlaten als ik naar huis ga”. Een duidelijk standpunt, dat illustreert hoe bij Mikkel transparantie en eerlijkheid bovenaan staan, waar Hans graag een sausje giet over iets moois om het nog mooier te maken, zegt de vorige directeur: “Ik houd van een kaarsje op de taart”. Mikkel: “Ik wil graag een lekkere taart”. Hans erkent dat hem dat minder duidelijk maakt, een rommelig leider zelfs: “Niet altijd prettig voor de mensen om je heen. Iedere dag is anders, ik volg minder dan Mikkel één lijn. Mensen voelen zich nu veiliger in de betere structuur in het bedrijf”. Mikkel heeft de verschillende persoonlijkheden van zichzelf en Hans nooit als obstakel gezien: “Je gaat niet het bedrijf in om tot in lengte van dagen samen te blijven werken”.
Wie: Simon Lévelt, koffiebranderij en theehandel voor retail, horeca en bedrijven
Wanneer: opgericht in 1817
Aantal werknemers: 55
Jaaromzet over 2006: € 8.850.000
www.simonlevelt.com
