Vrouwen vragen Inge Verschuur vaak waarom ze dat doet; grote risico’s lopen door geld te steken in bedrijven. “De investeringswereld is een mannenbolwerk. Vrouwen zijn voorzichtiger, het zit in hun genen om voor het gezin te zorgen, ze zullen niet snel risico’s nemen waarmee ze hun gezin op het spel zetten.”
Verschuur heeft zelf twee jonge kinderen en is kostwinnaar. Ze denkt daarom wel drie keer na over een beslissing. “Als er iets misgaat, heeft dat voor hen ook consequenties.”
Het is een intensief bestaan dat zich moeilijk laat combineren met de zorg voor kleine kinderen. “Het nemen van risico’s vergt veel aandacht, ik moet er constant met mijn aandacht bij zijn. Mijn man is daarom thuis voor de kinderen. The floor is yours, zei hij toen ik dit wilde gaan doen.”
Voeten in de klei
In 2002 startte Verschuur als zelfstandig ondernemer, na een carrière als accountant bij PricewaterhouseCoopers en een directiefunctie bij een familiebedrijf. Toen dat bedrijf na een paar jaar werd overgenomen door een Duitse organisatie, zat Verschuur er met haar neus bovenop. “Bij PwC had ik al eens te maken gehad met bedrijfsoverdrachten, maar nu werd ik er echt door gegrepen. Fascinerend al die facetten die erbij kwamen kijken: bedrijfskunde, financiën, emoties. Ik stond op dat moment op een tweesprong, mijn vader was net overleden en dacht: wat wil ik nou met mijn leven?”
Verschuur besloot voor zichzelf te beginnen als adviseur bedrijfsoverdrachten. Aan de Erasmus Universiteit haalde ze alle benodigde papieren en werkte een paar jaar met veel plezier als adviseur bij bedrijfsoverdrachten.
Steeds vaker kwamen er tijdens het begeleiden van overnames ook interessante proposities voorbij. Over tien jaar wil ik zelf een mandje met bedrijven hebben, bedacht ze op een dag. “Want hoe leuk ik het advieswerk ook vond, alleen aan de zijlijn toekijken en adviseren over waarde was me toch te flauwtjes.” Verschuur wilde liever zelf meedenken over de strategie van een bedrijf en zag mogelijkheden. “Ik vond dat ik daar wat mee moest doen. Door een deelneming kon ik zelf met mijn voeten in de klei staan. Als ik alleen bleef adviseren, zou ik kansen missen.”
Maatschappelijk investeren
Verschuur had nog niet bedacht dat ze wilde participeren of er kwam een verzoek: een restauranteigenaar was in financiële problemen gekomen en kon het hoofd niet boven water houden. “Ik kreeg de vraag of ik het restaurant wilde overnemen, de eigenaar kon dan als bedrijfsleider blijven werken.”
Ze besloot het te doen, en het werd een succes voor haar en de bedrijfsleider. “Ja, er zit een deel idealisme bij, ik help ook ondernemers. Maatschappelijk investeren noem ik het. Het gaat me niet primair om het geld, creëren is net zo belangrijk. Ik wil iets voor elkaar krijgen, een strategie uitzetten en zien dat die gehaald wordt. De weg daarnaar toe is het belangrijkste.”
Omdat ze niet alleen voor het geld gaat, wordt ze vertrouwd, merkt ze. “Ik heb bijvoorbeeld wel eens een commissariaat opgegeven van een fusie die ik had begeleid. Toen de aandeelhouder eruit stapte, ben ik ook gestopt. Juridisch had ik eraan vast kunnen houden en er veel geld aan kunnen verdienen. Maar de context was zo veranderd. Dat soort beslissingen betalen zich terug in relaties.”
Externe factoren
Verschuur investeert nu nog in een leermiddelenproducent en in de kinderopvang. In totaal heeft ze nu ongeveer tien medewerkers in haar deelnemingen. “Toen ik medio 2011 in de kinderopvang stapte, waren er al wat bezuinigingen bekend. Toch zag ik kansen. Ik voorzag toen alleen niet dat de arbeidsmarkt nog verder zou verslechteren en daardoor nog veel meer kinderen van de opvang zouden worden gehaald. Ik had al veel verder willen groeien met dit bedrijf, maar we hebben pas op de plaats moeten maken om te kijken hoe we ons verder kunnen onderscheiden.”
Ze heeft veel last van factoren die buiten haar circle of influence liggen: de economische crisis van de afgelopen twee jaar en de negatieve publiciteit over participaties in de kinderopvang. “Daardoor komt bijvoorbeeld de relatie met je geldverstrekker onder druk te staan en klanten zijn kritischer en achterdochtiger.” Flexibel, open en inventief reageren is essentieel, meent ze. “Blijf bewegen, houdt niet strikt vast aan een bepaalde visie en wees eerlijk.”
Scenario C
Om haar deelnemingen te financieren, sluit Verschuur leningen af. Het risico dat ze loopt is dus vooral financieel. Daarnaast moeten er soms langlopende (personeels) contracten worden uitgediend. Ze investeert vanuit een bv om het risico voor haar persoonlijk te verkleinen. Toch is ze vaak bang dat het mis gaat. “Eigenlijk denk ik bij elke participatie: ik ga het niet redden, dit wordt mijn faillissement. Terwijl ik weet dat ik eruit zal stappen voor het zover komt, die zekerheid bouw ik in door het hebben van een scenario dat in het ergste geval in werking treedt.”
Gelukkig heeft ze het nog nooit hoeven gebruiken. “Waarschijnlijk omdat ik bij de waardering van een bedrijf al heel goed bedenk wat er allemaal kan gebeuren en of ik onder eventuele verplichtingen uit kan.”
De onderneemster heeft een sterk loyaliteitsgevoel, maar let er wel op dat dit niet ten koste gaat van haarzelf of de onderneming. “Ik houd genoeg afstand. Als het perspectief niet goed is, laat ik los. Maar dat is nog nooit voorgekomen.” Wel is haar vertrouwen eens beschaamd. “Als er geld in het spel is kun je bedrogen uitkomen. Daardoor ben ik voorzichtiger geworden met samenwerkingen.”
Excessieve beloning
Ondernemers zouden creatiever om kunnen gaan met risico’s vindt Verschuur. “Ze leggen zich soms te makkelijk neer bij een situatie. Als je er middenin zit, zie je het soms niet, maar er is meer mogelijk dan je denkt. Neem afstand en roep hulp in. Leer risico’s herkennen en pareren. Doorzetten en erin blijven geloven is essentieel.”
Verschuur meent dat de beloning voor risicovol ondernemer groter zou moeten zijn. “Trial and error is voor mij aan de orde van de dag. Voor een directeur van een woningcorporaties is dat niet zo. Toch krijgt hij een excessieve beloning.” Ze zou het terecht vinden als ze minder belasting zou betalen. “Risico nemen moet beloond worden door de overheid. Het creëert werkgelegenheid en innovatie, dat is goed voor de economie en onderscheidt ons van andere landen.”
Wakker liggen
Toen ze begon was het haar wens om te participeren in tien tot twaalf bedrijven. “Nu is dat nog te intensief, maar ik zou best een aantal mensen in dienst willen nemen. Ook omdat het soms best een eenzaam bestaan is.”
Ondanks de crisis ziet ze de toekomst rooskleurig in. “Het hele speelveld is veranderd en nog niet iedereen heeft dat door. Ik heb een kennisvoorsprong en kan de pareltjes eruit filteren.”
Wakker liggen van de risico’s doet ze niet, maar wordt ze gewekt door een van haar (kleine) kinderen, dan komt ze vaak moeilijk weer in slaap. “Ik lig dan te denken over de juiste strategie. Mijn man ziet dat als iets positiefs: ‘wees blij dat je zo geïnspireerd leeft en iets hebt om over na te denken ’s nachts’, zegt hij dan de volgende ochtend. En dat is ook zo, never a dull moment bij mij.”
