In juli 2007 werden drie werknemers van Heineken aangehouden. Ze waren eerder dat jaar betrokken bij een omvangrijke fraudezaak bij het bierbedrijf. Het trio, ingehuurd door een detacheringbedrijf, wist met behulp van verdachten van buiten 2,5 miljoen euro weg te sluizen.
De drie verdachten schreven met valse facturen bedragen af van Heineken-bankrekeningen. Dat geld ging vervolgens naar firma’s die in handen waren van zes andere verdachten. Een uitgemaakte zaak, toch? Niets meer dan het geld terughalen en de boeken sluiten. De praktijk was anders. De fraudeurs hadden het zo sluw aangepakt dat Heineken naar de rechter moest om het geld terug te vorderen.
Tussenpersonen
De frauderoute ging als volgt: het geld werd eerst overgemaakt naar de bankrekening van Alexander BV (voorheen Imexko BV) te Rosmalen. Bestuurder was de 59-jarige Marinus S., die in het verleden meermalen is veroordeeld wegens oplichting. S. boekte het geld door aan ongeveer 30 andere personen of rechtspersonen, waaronder Vitatem BV.
Alexander BV en S. zijn inmiddels failliet verklaard, dus daar valt niets meer te halen. Maar ook bij de andere rechtspersonen ving Heineken bot. Die zijn namelijk betaald volgens reële overeenkomsten. Zo ontving een eenmanszaak in exclusieve tweedehands auto’s 100.000 euro van Alexander BV voor de levering van een tweedehands Rolls Royce Silver Seraph. En kreeg weer een andere handelaar 48.000 euro voor aangeschafte sieraden en klokken. Oplichting is bij deze transacties moeilijk te bewijzen.
Gebrek aan bewijs
Met een deel van de oplichters heeft Heineken een schikking kunnen treffen, maar in twee gevallen heeft het bierbedrijf niet kunnen aantonen dat de ontvangers van het geld ook in het complot zaten. De bedrijven zeggen niet te weten dat de betalingen van onrechtmatige herkomst waren, laat staan dat die girale betalingen (indirect) afkomstig waren van Heineken.
De rechter moest de vorderingen van Heineken dan ook afwijzen. Zo’n 168.000 euro is aan de strijkstok blijven hangen.
Door Jan Libbenga
