Niet lullen maar poetsen, was het devies waarmee Schouten werd opgevoed door zijn ouders. Schouten groeide op in het Noord-Brabantse dorp Gemert, met een moeder die in de zorg werkte en een financieel controleur als vader. Zijn ouders omschrijft Schouten als harde werkers; hij heeft het niet van een vreemde.
Sprout spreekt Schouten in het Oost-Amsterdamse café Dauphine, waar hij vertelt over zijn opmerkelijke carrière. Na jarenlang keihard trainen, bereikte Schouten op 18-jarige leeftijd de Nederlandse top van het basketbal en mocht hij spelen in de Nederlandse divisie. Na een jaar hield de sporter het voor gezien en begon hij te bouwen aan een carrière als ondernemer.
Ongeremd door zijn jonge leeftijd, werkt Schouten momenteel als ondernemersadviseur. Eens per jaar gaat hij met een groep topondernemers op retraite naar de Schotse hooglanden; op zoek naar rust, want, zo denkt Schouten: we leven in een snelle, misschien zelfs te snelle wereld.
Keihard oefenen
Dag en nacht trainde ik, tot het bizarre aan toe
Toen Schouten op zijn veertiende met zijn vader naar een internationale basketbalwedstrijd ging, viel het kwartje. Schouten beoefende de sport al, maar leerde dat je er ook ver mee kunt komen. Dat wilde hij ook wel. “Ik was echter klein en niet super snel, atletisch of groot”, blikt Schouten terug. “Om me te onderscheiden moest ik dus iets doen wat anderen niet doen.”
Hij besloot keihard te oefenen op schieten. “Dag en nacht trainde ik, tot het bizarre aan toe. Tussen mijn veertiende en achttiende ben ik nauwelijks op vakantie geweest. Ik ging alleen met mijn ouders mee als ergens een basketbalveld was. Als ik vrijdagavond met mijn vrienden naar de disco ging, vertrok ik al om 10 uur richting huis. De volgende dag moest ik weer trainen. Om fit te blijven dronk ik ook geen alcohol.” Schouten heeft een spa rood voor zich staan. “Nog steeds niet. Als ik eens een glas wijn krijg, denk ik: wat de fuck, man. Dit is smerig spul (lacht). Niet drinken is gewoon beter voor je gezondheid.”
Basketbaltop
Je neemt een enorm risico, want je levert een deel van je jeugd in
Ondanks zijn ijzeren discipline, werd Schouten aanvankelijk uitgeloot voor het Nederlandse basketbalteam. Balen, maar hij probeerde het bij de volgende gelegenheid gewoon nog eens. Het lukte, en op zijn achttiende speelde Schouten mee in de top. Binnen een jaar was hij aanvoerder voor het team. “Ik kreeg in die tijd zoveel voldoening”, herinnert Schouten. “Je neemt een enorm risico, want je levert een deel van je jeugd in; je tijd en iets van je sociale leven. Als je dan je eerste drie punten scoort op een Eredivisie-vloer, voelt dat heel bijzonder.”
Toch besloot Schouten al het jaar erop zijn basketbalcarrière te beëindigen. “Basketbal is een kleine sport in Nederland”, legt hij uit. “Ieder team zit bovendien vol Amerikaanse spelers en onze jongens kregen daardoor weinig kansen. Je zit vaak op de bank en moet heel lang wachten totdat je speeltijd krijgt. Je krijgt bovendien geen riant salaris, zoals bij het voetbal. Ik was ook niet goed genoeg om in het buitenland, in Amerika, mee te spelen.”
“Ik keek naar de Nederlandse jongens van 35 jaar in deze sport en zag ze allen niet verder komen dan de lokale basketbalwereld. Sommigen werden uiteindelijk trainer, sommigen docent, maar zoiets wilde ik niet. Ik wilde meer uit mijn wereld halen en besloot dus dat dit het niet waard is.”
Zwart gat
Schouten viel in een zwart gat, vertelt hij: “Ik het begin denk je nog: ik ga ermee stoppen en ga nu vrolijk andere dingen doen. De emotionele klap komt later pas. Je gaat een bestaan in wat je niet gewend bent, je moet zoeken naar wat je wil met je leven.” Schouten had altijd al eens in Spanje willen wonen en zag zijn kans schoon toen hij voor zijn studie Marketing & Economie een half jaar een het Zuid-Spaanse Málaga mocht studeren. Hij logeerde bij een Spaans gezin. Vier uur per dag kreeg hij Spaans gedoceerd aan de universiteit om zich voor de rest van de tijd in economie te bekwamen.
“Ik kwam daar in contact met allemaal mensen die volop in het studentenleven bezig waren”, zegt Schouten. “Zelf klikte ik daar niet altijd mee. Ik heb er enorm van genoten om in Spanje te zijn, maar het was ook een tijd waarin ik mezelf opnieuw moest opladen. Ik wilde nieuwe energie vinden voor mezelf. Ik dacht: wat ga ik doen met mijn leven? Waarom ben ik hier? Ik heb nachten in bed gelegen met tranen in mijn ogen. ‘Wat heb ik gedaan?’, dacht ik. ‘Ik heb mijn basketbalcarrière verknald, wat nu?’”
Triple Double
Dozen schuiven vind ik al prima, zolang ik maar bij Triple Double kon werken
Eenmaal terug in Nederland, pakte Schouten de telefoon en belde hij ondernemer Bob van Oosterhout op. Van Oosterhout is de oprichter van sportmarketingbedrijf Triple Double, dat voor grote merken als Essent en Bavaria heeft gewerkt. “Ik zei hem: ‘kan ik voor jou werken naast mijn studie? Ik wil leren, want mijn studie biedt me te weinig uitdaging. Het maakt me niet uit wat je me betaalt en wat ik doe. Dozen schuiven is al prima, zolang ik maar bij je kan werken.’”
Het mocht, en op zijn negentiende werkte Schouten al zo’n 32 uur per week als marketeer voor Triple Double. Toen hij er begon, bestond het team uit zo’n acht man en toen Schouten er in 2012 weer mee ophield, was het team gegroeid naar zo’n dertig medewerkers. “Niet dat dit allemaal door mij kwam hoor”, haast hij zich te zeggen. Schoutens studie leed overigens niet onder zijn werk; hij studeerde cum laude af.
Blacklabel
Schouten richtte in 2012 zijn eerste eigen bedrijf op; Blacklabel. Met deze in Maastricht gevestigde onderneming zette hij merken op waar investeerders oren naar hadden, in plaats van eerst een merk te beginnen om vervolgens maar eens te zien of een geldschieter er oren naar had. Schouten deed het samen met de één jaar oudere mede-oprichter Tim Rutten, een economiestudent die het idee voor dit model had opgedaan toen hij een jaar in de Verenigde Staten studeerde.
De twee schopten het in 2014 tot de 25 onder 25-lijst van Sprout, maar nog datzelfde jaar verliet Rutten de startup om bij het Amsterdamse softwarebedrijf Backbase te gaan werken. “Hij voelde zich prettiger in dienstverband”, verklaart Schouten. “Tim had veel stress. Hij is creatief en heeft een visie, maar in de beginfase van het ondernemerschap moet je heel hard werken. Ik was het door mijn basketbaltijd gewend om met de voeten in de klei aan iets te werken en elf uur ’s avonds plat neer te vallen.”
En zo ging Schouten alleen door, tot hij in 2015 besloot zijn activiteiten onder te brengen bij het in Rotterdam gevestigde architectuur- en designbureau Zoom Industries. Schouten is sindsdien partner in het bedrijf en verruilde Maastricht voor Rotterdam. Zijn tijd in Maastricht had een grote invloed op Schouten, vertelt hij: “Je werkte hard, maar zat niet in de hitte van het epicentrum van de Randstad. Ik geloof enorm in afstand nemen.”
Afstand nemen
Inzicht krijg je door rust en afstand te nemen
Schouten werkt sinds 2012 ook als ondernemersadviseur, en helpt collega’s sindsdien om “rust, inzicht en afstand” te creëren. “Inzicht krijg je door rust en afstand te nemen. Als je dagelijks blijft rennen, krijg je dat niet. Afstand moet je zien als een helicopterview van je leven. Zoom uit en bedenk je of je tevreden bent over je werk, vriendengroep en relaties. Krijg je er wel een sterke return on energy van? Ben je tevreden met de uitkomsten? Dit kun je je alleen realiseren door afstand te nemen. Veel mensen denken te vluchtig over wat ze nu precies willen.”
Of hij zichzelf niet wat jong vindt om nu al andere ondernemers te coachen? “Zoiets groeit”, zegt Schouten. “Je kan mensen niet meteen van A tot Z helpen bij hun hele business, maar naarmate je meer ervaring opdoet, kom je steeds verder. Ik heb zelf ook enorm goede coaches om me heen, zoals Eelco Smit van wie ik veel leer. Ik help mensen nu op zakelijk, creatief en persoonlijk vlak.”
Schouten en de ondernemers tijdens ‘owner retreat’ in Schotland.
Ondernemersreizen
Afstand nemen, probeert Schouten ook te doen door het organiseren van ondernemersreizen naar Schotland. Onder de noemer ‘owner retreat’ reist hij eens per jaar af naar een oud landhuis op het Schotse platteland, vergezeld door een groep van twaalf ondernemers; van zelfstandigen tot leiders van miljoenenbedrijven. Even, zoals dat heet, deconnecten. Vijf dagen lang wandelen de ondernemers, jagen ze en houden ze diepe gesprekken over hun leven en bedrijf. Schout begeleidt ze voor zo’n 2.700 euro de neus.
Socrates en Plato hadden alle tijd om na te denken. Dat mis ik nu weleens
“Ik ben een groot fan van ondernemer Keith Cunningham”, zegt Schouten. “Hij zegt: ‘the quality of your life and business depends strongly on the quality of your thinking’. In het oude Rome hadden denkers als Socrates en Plato veel tijd om na te denken. Dat mis ik nu weleens bij ondernemers.”
Het heeft volgens Schouten te maken met onze smartphoneverslaving en de daarbij behorende always on-mentaliteit, maar ook met de huidige manier van denken. “Veel theorieën zeggen: just go forward. Dat is waar, maar je denkt daardoor al snel: ik ben ondernemer, ik moet het wel kunnen. Als ondernemer word je geleefd door je personeel, relatie en bedrijf. Afstand nemen is dan een beetje eng.”
Eenzaamheid
Tijdens de ‘owner retreat’-sessies laat Schouten de ondernemers praten over wat ze echt willen met hun leven. “Brandt het heilige vuur nog? Ondernemers moeten een soort openheid krijgen en vertrouwen oogsten om hun oprechte twijfels en uitdagingen te benoemen. Ze zeggen dan: ik loop hierin vast, hoe doen jullie het als ondernemer? Eenzaamheid is voor ondernemers een veel voorkomende gebeurtenis. Ze hebben te weinig mensen om zich heen om dat mee te delen. Dat lukt tijdens die sessies wel.”
“Je ziet dat er bijzondere vriendschappen ontstaan. Ondernemers leren dat ze zelf de grootste rem zijn op hun groei, hun eigen denken. Ze zitten vaak op eenzame hoogte en moeten alles zelf leren. Maar vergelijk het eens met de basketbalwereld: heb je ooit een basketballer gezien zonder coach? Tiger Woods, Roger Federer, Micheal Jordan of welke topsporter dan ook; ze hadden er allemaal een.”
Het oude, lekkende landhuis waar de ondernemers in verblijven tijdens ‘owner retreat’.
Mannenreis
Afgelopen editie besloot een ondernemer al zijn aandelen te verkopen
Schouten laat momenteel alleen mannen toe bij zijn uitstapjes naar Schotland. Niet omdat hij iets tegen vrouwen heeft, maar om ervoor te zorgen dat mannen zich extra vertrouwd voelen. “Ik merk dat ze zich opener voelen als er even geen vrouwen bij zijn. Mannen delen emoties uit zichzelf minder snel dan vrouwen dat doen.” De groep verblijft in een oud, lekkend landhuis zonder enige vorm van luxe. “Dat doe ik bewust, omdat je dan niet het meest stoere jongetje van de klas hoeft te zijn.”
Het levert verrassende, eerlijke resultaten op. “Afgelopen editie besloot een ondernemer bijvoorbeeld al zijn aandelen in een bedrijf te verkopen. Juist door afstand te nemen, durf je opeens knopen door te hakken. Toen deze ondernemer ons maanden later in de groepsapp vertelde dat hij zijn aandelen had verkocht, feliciteerde iedereen hem.”
“Ken jezelf”, is wat Schouten ondernemers in het algemeen aanraadt. “Laatst las ik een artikel over de eigenaar van Tony’s Chocolonely met de volgende zin erin: ‘verweef de essentie van jezelf in je bedrijf’. Dat is zo belangrijk! Veel ondernemers werken hard aan een bedrijf, maar voelen zich na jaren niet meer thuis in datgene wat ze zelf hebben opgebouwd. Zorg daarom dat je passie voelt voor datgene waar je in het leven aan werkt.”
Fotografie: Tijmen Ballieux.
