Nee, geen haar op mijn hoofd, nóóit! Bij autoliefhebbers komt er geen ‘ludospace’ in de garage. Dat is de benaming van de personenuitvoering van kleine bestelwagens als de Renault Kangoo. De aanhangers zijn lyrisch: geen fratsen, gewoon een flinke partij ruimte voor weinig geld. Een veelzijdiger type auto bestaat er niet, zeggen zij. Het is duidelijk: de Kangoo en zijn soortgenoten verdelen de meningen.
Wat is nu wijsheid? Een blik op de verkoopcijfers geeft duidelijkheid. Dit soort auto’s speelt in de verkoopstatistieken nog een relatief bescheiden rol, maar het aandeel groeit gestaag. In de eerste helft van 2005 werden er dik 3.000 van dit soort auto’s geregistreerd. En dat op een totaal van 260.000 verkochte auto’s. Niet zo héél veel dus, maar het potentieel is enorm. De mix van compacte buitenmaten, gunstige kosten en een gigantisch ruimteaanbod maakt ze interessant. De schuifdeuren en de reusachtige opbergvakken boven de voorruit bieden elke dag weer gemak. Het zijn vooral de Franse automerken die succesvol zijn in dit segment. Zij hebben dit type auto dan ook zo ongeveer uitgevonden. In 1998 maakten we kennis met de Citroën Berlingo en zijn halfbroer Peugeot Partner. Maar de Renault Kangoo die twee jaar later op de markt kwam, maakte deze pas écht succesvol. Nog altijd is hij met 838 verkochte exemplaren in de eerste helft van 2005 de lijstaanvoerder in dit segment.
In deze vergelijking treedt hij tegen de ludospace-modellen van Citroën, Fiat, Ford, Opel, Peugeot en Volkswagen aan, die elk de sterkste dieselmotor die hun fabrikant in deze klasse aanbiedt in het vooronder hebben. En precies op dít punt weet de opvallend gestileerde Kangoo indruk te maken. Hij is met 82 pk weliswaar het zwakst gemotoriseerd, maar hij is tevens lichter dan de anderen, en kan zodoende bij de acceleratieproeven prima met de rest meekomen. Bovendien is hij met een verbruik van 6,3 liter op 100 kilometer het zuinigst en zijn ruimteaanbod is groot genoeg om na een plundering van de Ikea ook alles mee te krijgen. Helaas is de afwerking van de Kangoo een beetje met de Franse slag uitgevoerd. Dat is bijvoorbeeld te merken aan de hooggeplaatste achterbank, die een knap gammele indruk maakt.
Elandproef
Vanwege het hoge zwaartepunt is het weggedrag van een ludospace meestal een kritisch punt. Dit geldt vooral voor de Renault. Bij de beruchte elandproef helt de carrosserie zó sterk over, dat de wagen bij een snelheid van 60 km/h op twee wielen om de pylonen gaat. Hier was een andere onderstelafstelling ten gunste van meer stabiliteit op zijn plaats geweest. De indirecte besturing en de zitpositie (hoog op de bok) maken de uitwijkmanoeuvre nog eens extra precair. De beide andere modellen uit la douce France laten op het gebied van de rij-eigenschappen eveneens steken vallen. Voor snelle reacties is ook hier het vlakstaande stuur ongunstig. Wanneer de PSA-besteller over de voorwielen wegschuift, gaat hij zwaarder sturen, wat een adequate koerscorrectie in de weg staat. Het hoge zwaartepunt heft de auto zó sterk uit zijn veren dat hij gevaarlijk ver gaat overhellen. De Partner en de Berlingo zijn op enkele details na identiek. Toch zijn er verschillen die verder gaan dan smaakvoorkeuren. Of het nu over de prijs of de remwerking gaat, er komen verbazingwekkende verschillen aan het licht (zie kader links).
De grote verrassing in deze vergelijking is de Fiat. Het goede presteren op het onderdeel ‘kosten’ was te verwachten, maar ook bij de meetwaarden en de rij-indrukken weet de Doblò indruk te maken. De besturing werkt precies, en het uitwijkgedrag – of hij nu leeg is of volledig beladen – is ongevaarlijk. Vooral bij het ruimteaanbod scoort hij punten. Zijn laadruim heeft een inhoud van bijna drie kuub! Daar komt geen concurrent ook maar bij in de buurt. Het verhaal heeft echter ook een keerzijde: de Italiaan mag maar 430 kilo bagage meetorsen. Dat is in verhouding tot de inhoud erg weinig, en de Fiat-bestuurder staat dan ook een beetje voor schut wanneer hij bij de bouwmarkt niet meer dan acht zakken cement in de enorme laadruimte mag zetten, terwijl zijn Caddy-collega rustig twaalf zakken in zijn Volkswagen tilt. Bij het tekenen van het interieur zijn ontwerpers met een barokke smaak aan het werk geweest. Het wild gelijnde dashboard heeft chaotisch verdeelde knoppen en een gewaagde kleurstelling. ‘Hallo, kijk mij eens’, lijkt de Fiat zijn bestuurder toe te schreeuwen. Ook het carrosseriedesign heeft wat weg van een Playmobil-auto voor volwassenen. De 105 pk-dieselmotor verbruikt een tikje te veel, en zou wat soepeler kunnen zijn. Daaraan zal de vernieuwde Doblò die op dit moment in de startblokken staat, ook niets veranderen, want die is vooral optisch een tikje bijgewerkt.
Bestelwagengenen
De Ford Tourneo Connect presteert beter. Hoewel hij slechts 90 pk sterk is, heeft hij meer koppel en dus meer trekkracht. De 1,8-liter viercilinder, die we nog kennen uit de vorige Focus, is echter niet bepaald stil. Sterker nog, hij is ronduit lawaaiig! De Ford Tourneo probeert zich niet beter voor te doen dan hij is. Hij verloochent zijn bestelwagengenen geenszins. Breed en hoekig staat hij op zijn wielen: mij kan niks gebeuren. Hij valt niet op door interessante voordelen, maar hij vertoont ook geen noemenswaardige zwakke plekken. Met zijn comfort- en veiligheidsuitrusting vormt een archaïsch aanbod, dat van alle testkandidaten het dichtst in de buurt staat van de schilders- en koeriersdienstauto’s. Bij de rijproeven maakt de Ford indruk met zijn koersvastheid. Dat is een gevolg van de straffe vering, die neigingen tot overhellen snel en effectief onderdrukt. Ook de besteller van Opel, de Tour, verrast op dit vlak. De Tour, Opel noemt hem liever geen Combo meer, staat op een afgeleide van het Corsa-onderstel. Daardoor heeft hij weliswaar minder laadvermogen dan de van de Golf afgeleide Caddy Combi, maar in ruil daarvoor valt hij op door zijn prettige rij-eigenschappen. De Opel haalt de hoogste scores op de testonderdelen motor, besturing en rijgedrag. Ook zijn interieur stelt niet teleur. Achterin heeft hij het grootste zitcomfort te bieden. Wie vaak met vier man onderweg is, heeft aan deze Opel een prima vervoermiddel. Dan moet je wel kunnen leven met het feit dat de kofferbak dan wat kleiner is dan bij de andere kandidaten. Maar 510 liter is nog altijd niet mis, natuurlijk!
Gemengde indruk
De Caddy heeft de beste afwerking, maar hij laat een gemengde indruk achter: hij heeft veel interieurruimte, comfortabele stoelen, een reusachtige bagageruimte en een enorm laadvermogen. Maar om dat compleet te benutten, is niet aan te raden. Maximaal beladen is de Volkswagen in noodsituaties moeilijk in bedwang te houden: zelfs wanneer het als extra leverbare ESP-systeem (E 525) aan boord is. Bij uitwijkmanoeuvres reageert de elektronica erg laat, de starre achteras is dan vaak al naar buiten gedribbeld. Geruststellend: bij een normale belading reageert hij goedmoedig, en hij beschikt over de beste remmen. De 1,9-litermotor met pompverstuivers loopt rauw, maar hij zorgt voor goede prestaties. In de Caddy voelen Volkswagen-rijders zich meteen thuis. Het dashboard is lekker overzichtelijk, de afwerking netjes. De Caddy is een soort premiumauto onder de ludospaces. Dat blijkt ook uit andere dingen. Zo wordt een opgeklapte achterbank niet met een simpel bandje vastgezet, maar met een solide metalen dwarsbalk. Bovendien heeft de VW een voorziening die voorkomt dat je vingers tussen de elektrische ramen klem komen te zitten. Dat heeft in dit gezelschap verder slechts de Opel Tour. Vooral voor families met kinderen is dat toch een heel belangrijke voorziening.
Als totaalpakket heeft de Volkswagen Caddy het meest te bieden. Of zijn zakelijke perfectionisme iedereen aanspreekt, is een andere vraag. Je wilt ook wat emotie in het leven, nietwaar? Op dat vlak hebben de Zuid-Europese deelnemers van Fiat en het PSA-concern toch meer te bieden. Het is maar net waar je voorkeur naar uitgaat.
Oordeel
Smaken verschillen. De één zal een bestelwagen die geschikt is voor familievervoer niet eens overwégen, een ander zweert erbij. Zo zal er bij sommige Kangoo-kopers de nodige R4-romantiek meespelen. Die mensen zullen nauwelijks voor een Caddy te interesseren zijn. Maar de VW is de beste, hij zet zowel meettechnisch als subjectief zijn tegenstrevers op achterstand. Hij heeft meer gemeen met een Touran dan met een rasechte bestelwagen als de Ford Tourneo. Een interessant compromis tussen die twee is de Fiat Doblò: die heeft reusachtig veel ruimte te bieden, is betaalbaar en rijdt lekker. Zijn opvallende design is echter bepaald niet ieders smaak. Maar moeten bestelwagens er per se goed uitzien?
Peugeot of Citroën: wat is de beste partner?
Eén fabrikant, twee merken, twee verschillende bestellers: de Peugeot Partner en de Citroën Berlingo zijn allebei telgen van het PSA-concern, en ze zijn goeddeels identiek. Toch zijn er verschillen die er bij de eindbeoordeling ertoe leiden dat de Berlingo als vijfde eindigt, en de Partner op de laatste plaats. Hoe dat kan? Op het vlak van het ruimteaanbod, de prestaties en de veiligheidsuitrusting doen ze het even goed. Het kleine verschil in verbruik is te wijten aan iets andere omstandigheden tijdens de testritten. Comfortabel zijn ze alletwee. Beide modellen hebben een prettige vering die een ontspannen rijstijl mogelijk maakt. Maar al te ontspannen rijden is in de Peugeot Partner niet aan te raden. Dit model doet zich met zijn stoere roosters voor de koplampen en achterlichten niet alleen voor als een offroader, de testauto stond ook op Continental 4×4-banden. Het gevolg: bij de remmetingen vanuit 100 km/h heeft de Peugeot met remmen in warme toestand 6,3 meter méér nodig dan zijn zustermodel met Michelin-banden. Oppassen geblazen dus. Hij verliest met een catastrofale 44,9 meter vanuit 100 km/h niet alleen het onderlinge duel, maar ook de test. Daarom geldt: in dit geval is de Berlingo de betere partner.
Met dank Autoweek
