1. Alcatel-Lucent
Nog een telecom-merger from hell: het Amerikaanse Lucent en het bijzonder Franse Alcatel fuseerden in 2006 via een aandelenruil van 13,4 miljard dollar om samen sterker te staan in de moorddadig concurrerende wereld van de netwerkbouwers. Na de internetkrach, die dankzij de peperdure UMTS-veilingen werd gevolgd door een telecomkrach, zakten de netwerkinvesteringen in, fuserende klanten, goedkopere technologieën en slimme Chinezen maakten de fusiepartners het leven zuur. Ook hun verbond kon het bloeden niet stelpen. Wat ook niet hielp: het tijdverschil en de spraak- en cultuurverwarring die volgens kenners horen bij zaken doen met Fransen. Het gaat nog steeds niet goed met Alcatel-Lucent: het verlies over 2010 kwam uit op 334 miljoen dollar. Holy m*rde!
2. AOL-Time Warner
Een klassieker uit de vorige internethype: jong en wild internetbedrijf koopt eerbiedwaardige, maar papieren en dus stoffige uitgever. Het huwelijk tussen Nieuwe Media en Oude Media had een waarde van 164 miljard dollar, maar werd nog ongelukkiger dan dat van, pakweg, Bernhard en Juliana. De internetkrach hielp niet mee: in 2002 moest AOL Time Warner een verlies van 99 miljard rapporteren. Na jaren van lijden zette Time Warner in 2009 uiteindelijk AOL buiten de deur. De waardevernietiging in de tussentijd is ontzagwekkend: de twee bedrijven zijn samen nog geen zevende waard van de combinatie in 2000.
3. Lycos-Terra
Nog een fusie uit de oude doos: in 2000 was alles wat met internet te maken had, goud. En Lycos was Koning Midas, als top zoekmachine en serviceprovider. Het Spaanse Terra Networks wilde ook wat met internet en trok 12,5 miljard dollar uit voor de zoekmachine met de zwarte labrador als mascotte. En plop! Daar klapte de internetzeepbel. Tegen de tijd dat de overname moest worden afgerond, was Lycos nog maar 4,6 miljard waard, om in de jaren daarna langzaam en pijnlijk af te glijden naar de vergetelheid.
4. Ebay-Skype
Het klonk best logisch: de handel op Ebay zou best wel eens vlotter en aantrekkelijker kunnen lopen, als alle bieders en veilmeesters rechtstreekser met elkaar konden communiceren. De prijs van 2,6 miljard dollar voor Skype moest in elk geval garanderen dat de veilingsite zijn dominante positie verder kon uitbouwen. Jammer dat kopers en verkopers helemaal geen behoefte bleken te hebben aan al te persoonlijk contact: e-mail bleef favoriet, en Skype omturnen in een IP-telefoonbedrijf waarmee de aanschafprijs terug kon worden verdiend, bleek onmogelijk. Via private equity ging het in de ramsj, voor nog altijd 1,9 miljard dollar. Dat leidde tot een prachtige cliff-hanger: Microsoft trok afgelopen mei 8,5 miljard dollar uit voor Skype. We zullen zien.
5. Newscorp-MySpace
Deze is nog tamelijk vers: met de overname van profielensite MySpace voor een destijds onvoorstelbaar bedrag van 580 miljoen dollar opende Rupert Murdoch de wereld de ogen: er was blijkbaar geld te verdienen met social media. Dat klopt, maar helaas door andere partijen dan Murdochs aankoop. Facebook mag de schuld krijgen van Newscorps kat in de zak, zelf was het met de innovatie ook grotendeels gedaan toen Myspace eenmaal onderdeel werd van het mediaconcern. Dit jaar verpatste Murdoch MySpace voor een habbekrats van 35 miljoen dollar.
6. Sprint-Nextel
De mobiele telefonie was altijd al recordhouder megadeals en megaflops. In 2005 betaalde Sprint een fenomenale 36 miljard dollar voor de zeggenschap bij zijn concurrent Nextel. Het leek goed om snel extra massa te creeëren in de explosief groeiende en sterk concurrerende markt. Mispoes. De integratie verliep onder meer door cultuurverschillen niet snel genoeg om de marktleiders Verizon en AT&T bij te benen. In de VS heerste bovendien een lappendeken aan mobiele technologie, wat het ineenvlechten nog eens extra moeilijk maakte. Het leidde tot een uitstroom van Nextel-mensen, miljardenverliezen en een beurskoers die nog steeds op zijn gat ligt. 1 plus 1 is soms een half.
7. HP-Compaq
Niemand mocht het destijds een overname noemen, maar feit was dat HP het kleinere Compaq in 2002 kocht voor 25 miljard dollar om Dell een poepje te laten ruiken. Die focus op pc’s – inmiddels worden die wijd en zijd ten grave gedragen – leidde de aandacht af van een belangrijker doel: bijblijven in beter renderende servers, diensten en opslag waar IBM mee scoorde. Beleggers rekenden in elk geval keihard af met de combinatie. En met ceo Carly Fiorina, die in 2005 vertrok toen de koers op de helft stond van die in 1999. Opvolger Mark Hurd keerde de trend even met bruut snoeien, maar gingvorig jaar met pek en veren de deur uit. Dat HP nog steeds beroerd draait, krijgt hij nu op zijn bord. Maar wat als HP zich nooit over Compaq had ontfermd?
