Hebt u wel eens iemand op staande voet ontslagen? En, beviel het?
Ontslag op staande voet blijft lastig. Buiten evidente verduistering of aanranding van een collega, is er vaak discussie. Wanneer de rechter uiteindelijk beslist dat er geen dringende reden was, lijdt de werkgever gezichtsverlies, moet het loon worden doorbetaald en zal er ook een vergoeding betaald moeten worden om alsnog van de werknemer af te komen.
Raakte u in een euforische stemming toen de rechter het ontslag op staande voet wel geldig achtte? Dat denk ik niet. Stel dat de werknemer zaken had verduisterd (en dat komt vrij veel voor) dan heeft het bedrijf schade geleden. Men stelt de werknemer hiervoor echter zelden aansprakelijk, hoewel hiervoor juridisch goede grond is. Zo heeft de werkgever – als schadevergoeding – bij ontslag op staande voet vrijwel altijd recht op het salaris over de opzegtermijn van de werknemer van een maand of meer.
Betaling van deze wettelijke schadevergoeding door de werknemer, kan door middel van verrekening met vakantiedagen, vakantiegeld en bonus die de werkgever nog dient te betalen. Ook als de werknemer weinig verhaal biedt, is het raadzaam hem of haar toch aansprakelijk te stellen voor de volledige schade (vooral bij verduistering kan die omvangrijk zijn). De verjaringstermijnen voor deze schadevergoeding kunnen eenvoudig gestuit worden, waardoor betaling van de schade op termijn toch in het vizier komt. U hebt soms een lange adem nodig, maar wel één vermeerderd met de wettelijke rente(!).
Zijn alle genoemde mogelijkheden benut, dan bevalt een ontslag op staande voet vast beter.
Marcus Draaisma is advocaat arbeidsrecht en partner bij Palthe Oberman Advocaten, arbeidsrechtspecialisten
