Internationale bedrijven schrappen banen. Nationale en regionale bedrijven gaan ongetwijfeld volgen. Gelukkig is het nog steeds makkelijk om werk te vinden.
En door de vergrijzing zal die situatie voorlopig blijven bestaan. Een en ander maakt reorganiseren veel makkelijker dan het was in recessiejaar 2003. Werknemers die om bedrijfseconomische redenen weg moeten kunnen zich een ontslag met vergoeding laten welgevallen, om vervolgens een maand na het ontslag – en een lange vakantie – verkwikt en verrijkt bij een nieuwe werkgever aan de slag te gaan.
Ik keur dit niet af. Ik adviseer wel om bedrijfseconomische ontslagen zoveel mogelijk via het CWI te doen. Aan het CWI wordt een ontslagvergunning gevraagd en deze procedure duurt vrijwel nooit langer dan twee maanden. Het CWI kent geen vergoeding toe. Met de ontslagvergunning wordt de werknemer ontslagen met inachtneming van de opzegtermijn. Het risico bestaat dat de werknemer schade vordert omdat hij ontslagen is (kennelijk onredelijk ontslag). In de praktijk doet maar tien tot twintig procent van de werknemers dit.
Wanneer de opzegtermijn lang is en het dienstverband kort, is het echter goedkoper om de kantonrechter ontbinding van het arbeidscontract te vragen. Er geldt dan geen opzegtermijn. Bij ontslag van 20 of meer werknemers binnen een periode van drie maanden, moeten de vakbonden betrokken worden voor overleg over een sociaal plan. Vakbonden focussen op werkgelegenheid en die is momenteel gelukkig groot. Kortom, reorganiseren hoeft tegenwoordig niet duur te zijn en de kosten kunnen per werknemer worden uitgerekend.
Marcus Draaisma is advocaat arbeidsrecht en partner Palthe Oberman Advocaten, arbeidsrecht specialisten
