Als we ergens laks mee omgaan dan is het wel met onze privacy. We vinden het best wanneer Google profielen van ons maakt of wanneer de overheid databases koppelt om ons, ‘risicovolle onderdanen', te spotten.
Een dieptepunt is het elektronische kinddossier waarmee straks elke nieuwgeborene een levenlang wordt gemonitord. Zo kocht Robeco adressen van burgers op, die tweemaal modaal verdienden en liet luchtfoto's van hun huizen maken. Dit gluurbedrijf stuurde hen deze foto's als reclame toe met de vraag of ze wel genoeg rendement maakten. Moet ik waarschuwen voor al die camera's, die steeds meer de publieke ruimte penetreren? Over een jaar gaat de NS koekeloeren. Met de nieuwe OV-chipkaart legt ze onze reisbewegingen herleidbaar vast.
Natuurlijk om de dienstverlening te verbeteren. Mensen, dit zijn ongewenste intimiteiten: weiger die kaart. Helemaal gortig wordt het als je voor je privacy moet betalen: als u anoniem wenst te blijven, kan dat, maar de reis is wel duurder. Ik weet dat de jongste generatie haar schouders ophaalt als ze weer eens slempend op Hyves staan: lachhuhh. Wacht maar, als straks een PZ-trut je googled en je die baan niet krijgt. Maar met mijn leeftijdsgenoten is het niet veel beter gesteld. Liever tien onschuldigen in de cel dan een terrorist op straat, hoor je ze mummelen. Kohnstamm, onze privacy-waakhond, heeft gelijk: de glazen samenleving is in zicht.
Joep Schrijvers is auteur van ‘Hoe word ik een rat' en andere kritische boeken over management, mens en maatschappij.
