Arme SNS Reaal-ceo Ronald Latenstein. Heb je een bank die winst draait, dreigt dat vastgoedverleden je toch nog de das om te doen.
Waar zijn ze gebleven, die tijden dat je voorganger als ceo en goede vriend Sjoerd van Keulen jullie mooie SNS-bank nog liefkozend 'de Pietje Bell van de financiële wereld' noemde? Ja, dat waren nog eens tijden. Toen de wereld nog leuk, jongensachtig en uitdagend was en jullie dachten alles aan te kunnen.
Einde aan de bravoure
Maar van die bravoure kan toch weinig meer over zijn, nu er gedoe is over de arbeidsvoorwaarden, de staatssteun die binnen een jaar voor 850 miljoen moet worden terugbetaald, volgens het FD Goldman Sachs en (namens de staat) Morgan Stanley je op de vingers staan te kijken bij de uitverkoop van op zich best goed renderende bedrijfsonderdelen als REAAL verzekeringen en ZwitserLeven en van de koers van ruim 15 euro in 2007 nog niet één schamele euro resteert. En dan heb ik het nog niet eens over de moeilijke marktomstandigheden, lage rente, woekerpolisclaims en kapitaalbuffereisen die jouw bankenbranche sowieso al parten spelen.
De waarde van stenen
Hoe heeft het toch zover kunnen komen, Ronald? Dat jij en Sjoerd een flinke vastgoedportefeuille opbouwden, dat leek ooit nog zo'n veilig idee. En logisch dat het geld in de zakken brandde, nadat jullie in 2006 op de beurs samen 1,2 miljard hadden opgehaald. Goed, dat je daarna 841 miljoen betaalde voor Bouwfonds Property Finance, dat mag in retrospectief best 'niet zo gelukkig' genoemd worden. En ja, jij was natuurlijk als toenmalig cfo degene die de risico's daarvan had moeten inschatten. Maar hé, je moet het in zijn tijd zien. En het ging ook allemaal wel erg snel natuurlijk. En stenen, die zouden altijd hun waarde houden, toch?
Achtbaan
Het moet me al met al wel een achtbaan geweest zijn de laatste jaren. Want zeg nou zelf, wat is er nog over van jullie bank, die ooit als 'de Maatschappij tot Nut van 't Algemeen' werd opgericht, met als doel de spaarzin van Nederlanders te bevorderen? En wat resteert er nog van REAAL verzekeringen, dat in het verleden als De Centrale werd opgezet vanuit de vakbeweging om collectieve verzekeringen voor arbeiders te regelen?
Wat een wereld van verschil met de capriolen die jullie de laatste vijf jaar hebben uitgehaald. Te beginnen met die beursgang in 2006, gevolgd door de overname van de Regiobank van ING in 2007, de overname van AXA Nederland, Winterthur en DBV Verzekeringen in 2008, de overname van ZwitserLeven in hetzelfde jaar, en vervolgens ook nog eens een kapitaalinjectie van het Rijk. Zeg nou zelf, Ronald, dat kon toch niet goed blijven gaan?
Sorry
Dan kun je nog zo vaak zeggen dat je missie is om te streven naar eenvoud in geldzaken, echt geloofwaardig wil dat maar niet worden. En dan mag je nog zo'n fijne winstjes presenteren op de 'gewone' bancaire bedrijfsvoering, het poetst het grote verlies op de stenen natuurlijk never nooit niet weg. Het is maar goed dat jullie 'systeembank' zijn, zodat de overheid je niet zal wil laten omvallen.
Je voorganger lukte het maar niet om spijt te betuigen van jullie gezamenlijke beslissingen. Niet dat het de koers meteen vooruit zal helpen, maar wordt het geen tijd dat jij wel 'sorry' zegt?
Verpatsen
Ondertussen denk ik aan de bankiers die onder de arm lopen met de door jou zo recent verworven spulletjes om ze te verpatsen aan de hoogste bieder. Nooit leuk: iets nieuws kopen en er dan achterkomen dat je het eigenlijk helemaal niet kunt betalen. Levert ook meestal geen hoge prijs op, verkopen met je rug tegen de muur.
En mochten de bankiers erin slagen je spullen te slijten, dan nog ben je niet uit de problemen. Want vervallen je activiteiten als verzekeraar, dan mag je ook een deel van je eigen vermogen ineens niet meer inzetten als buffer voor je bankzaken. En dat scheelt toch ook alweer 750 miljoen euro. Waar ga je die dan weer vandaan halen, als je ook nog eens de staatssteun moet terugbetalen en verder op de vastgoedtak wil afschrijven?
Hoogmoed
Het zou te makkelijk zijn om grappen te maken over het verdwijnende ZwitserLeven-gevoel. Dat doen we dus maar niet. Daarvoor laat je hoogmoed van weleer nu ook te veel mensen bloeden. Liever draai ik daarom Margriet Eshuijs nog een keer, die zo indringend zong over haar te koop staande huis. Misschien geeft het je troost, beste Ronald. Het zal ongetwijfeld bij je gemoed passen.
