Een beetje manager bedrijft toch minimaal 500 keer de liefde. Van die 500 keer zal de locatie maar zelden de werkplek zijn. Uit mijn minionderzoek blijkt het kantoor de meest kuise en vrome plek der mensheid te zijn.
Ik bedoel niet dat collega’s geen amourettes aangaan of niet speeddaten, dat is schering en inslag, maar wel dat ze hét nooit doen op kantoor, of ik moet iets ergens gemist hebben. Slechts van één setje hoorde ik in geuren en kleuren het verhaal hoe ze na vijven uitvoerig op het bureau van de manager waren terechtgekomen en uiteindelijk hun liefdesresultaat op de kalfslederen directeursstoel hadden achtergelaten. Deze lage score is zeer opmerkelijk omdat seksualiteit buiten de bedrijvenparken alom aanwezig is.
Op straat moet je zigzaggen om de erotische stimulantia te vermijden en thuis is het al niet veel beter. Je hebt nog niet gezapt of een zwaar steunen blaast je subwoofer omver, vooral ’s nachts. Het kantoor is in onze samenleving het laatste eiland van seksloosheid. Het is de verblijfplaats van deeltijdengelen. Dat is heel bijzonder voor een diersoort, die in de biologie als permanent bronstig te boek staat. De mens heeft dan ook iets vernuftigs uitgevonden om zijn aandrang in te tomen. Dat is natuurlijk zijn kleding. Proefondervindelijk weet hij dat zijn lust het altijd tegen het antracietgrijs en zwart zal afleggen. Nonnen en moslima’s kunnen daar van alles over vertellen. Hoe die vork exact in de steel zit schrijf ik later wel eens, 500 stukken.
Joep Schrijvers is auteur van ‘Hoe word ik een rat' en andere kritische boeken over management, mens en maatschappij.
