Geen producten in de winkelwagen.
Ik schuif ongemakkelijk op mijn stoel heen en weer. Dit is een slecht idee. Wat doe ik hier? De docent kijkt me nieuwsgierig aan. Hij speelde net de sterren van de hemel. Waarom ik drumles wil? ‘Ja, eh. Dat wilde ik al lang, maar dacht dat ik te oud ben om nog een instrument te leren. Ik kan ook geen noten lezen.’
Ik weet heus wel dat je nooit te oud bent om iets te leren, maar wellicht is een blokfluit een beter idee? Het drumstel ziet er angstaanjagend uit. En dan moet ik nog melden dat ik epilepsie heb. Hij kijkt blij. ‘Geweldig. Dat is goed nieuws. Muziek is de beste therapie. En drummen is goed voor je brein.’
Reptielenbrein
Hoe vaak heb ik niet gehoord dat iets niet kan omdat het nou eenmaal zo is. Hoe ouder wij worden hoe meer wij denken dat iets niet meer kan. En gaan we het niet eens proberen. Stel je voor dat je er slecht in blijkt te zijn?
Het reptielenbrein komt vaak in opstand als we iets nieuws willen ondernemen. We denken dat we ‘doodgaan’ als het mis gaat, aldus de Amerikaanse schrijfster Elizabeth Gilbert. Zij maakte tijdens een uitverkochte lezing bij The School of Life korte metten met excuses om maar niet te doen wat je het liefste wilt doen. Of dat nou schrijven of schilderen of iets anders is. Je bent nooit te oud, je hebt niet te weinig tijd of geld. Het gaat om keuzes maken, was de harde les van haar eerste mentor. ‘Wat ben je bereid op te geven om datgene te doen wat je zogenaamd zo graag zou willen doen?’, vroeg deze aan Gilbert toen ze met allemaal redenen aan kwam zetten waarom het schrijven maar niet wilde lukken. De mentor was niet onder de indruk. ‘Hoeveel uur kijk je per dag tv?’. ‘Hoe vaak ga je op vakantie of uit eten?’.
Je leeft maar een keer
In ‘Becks laatste zomer’ schrijft Benedict Wells dat wij denken dat het leven ons dwingt ons aan te passen. Maar als je ouder wordt kom je tot de ontdekking dat jij het leven hebt gedwongen. ‘Iedereen kent het gezegde ‘Je leeft maar een keer.’ Maar niemand denkt erover na. Dus als je van iets houdt ga je er achteraan, of je er nou succes mee hebt of niet. Het gaat om de simpele dingen. Om een beetje liefde, om wat je graag doet.’
Mijn moedertaal is Duits, ik volgde een academische opleiding psychologie en deed promotieonderzoek. Het ging prima. Niets mis mee. Alleen wilde ik liever journalist worden, maar dacht dat die trein al lang was vertrokken. Ik kon ook geen Nederlands schrijven.
Mijn vreugde was groot toen ik werd toegelaten tot een opleiding journalistiek. Dat duurde niet lang. Ik was de slechtste in de klas. Alle stukken waren onleesbaar door al het rood dwars door mijn zorgvuldig geformuleerde zinnen. Mijn ego verdween met de artikelen in de prullenbak. ‘Zo kunnen we je niet naar een krant sturen’, zeiden de docenten.
Vrijheid
De handdoek en de ring waren geen optie. En zo begon ik onderaan. Kreeg bijles van een strenge juf. Moest alles steeds opnieuw. Maar mijn eerste stage bij een krant zal ik niet snel vergeten. Met mijn notitieboekje de wijde wereld in. Het klopte. Ik begon onderaan en mijn stukken verbeterden omdat ik weer leerling durfde zijn. Wie zichzelf niet wenst te verbeteren is opgehouden met groeien, zei de Amerikaanse hoogleraar psychologie Daniel Goleman in een interview met MT.
Het geeft vrijheid om weer een beginner te zijn. Er zijn geen verwachtingen. Alleen hoop, wensen, dromen of idealen. Laat je nooit vertellen dat je iets niet kunt of iets niet kan.
Elizabeth Gilbert wenste iedereen tijdens haar lezing meer onverschilligheid toe. ‘Dat jij veel vaker denkt: ‘het kan me niet schelen’. En nee dat is geen egoïsme, het zorgt er alleen voor dat je toekomt aan hetgeen er voor jou toe doet.’
En zo zit ik elke week in een donker hok met mijn favoriete nummers mee te drummen – nou ja, op geheel eigen wijze. Het is inderdaad ingewikkeld, maar ik loop altijd blij naar buiten. Wie plezier heeft, kan niet falen. Het is niet het einde, maar het begin.
