Ontijd stopt amper een maand nadat zijn autodeelplatform zijn 5-jarig jubileum heeft gevierd. Met bloed, zweet en tranen groeide het bedrijf In die jaren naar een bedrijf met 200.000 geregistreerde gebruikers, mede dankzij in totaal 7 miljoen euro groeigeld. Naast het hoofdkantoor in Utrecht werden er (ook via overnames) vestigingen geopend in Denemarken, Zweden en Duitsland.
Wanneer besefte je dat het tijd was voor iets anders?
‘Er was niet echt één moment. Het is iets dat gedurende de tijd gebeurt. Maar je kan stellen dat we het afgelopen jaar van startup naar scale-up zijn gegroeid. Zoiets gaat geleidelijk. Op een gegeven moment merk je dat je niet meer zo goed bij die fase past.’
‘Voor Victor (van Tol, medeoprichter red.) is dat heel anders, die past nog beter bij deze fase. Zo’n moment kan zich voor iedereen aandienen, alleen het moment waarop verschilt.’
Waar zit dat verschil tussen startup en scale-up dan precies in?
‘Je ziet dat dingen meer gestructureerd worden. Naarmate het team door een bepaalde grens gaat, van zo’n 50 mensen, dan heb je een managementteam nodig en rapportagelijnen. Dan heb je niet meer niet iedereen dagelijks contact. Eerste jaren gooiden we alles wekelijks om, met veel testen en fouten. Dan ben je in een enorm hoog tempo aan het wisselen. Dan kan nu niet meer, maar het hoeft ook niet, we hebben een businessmodel gevonden.’
‘Ik ben iemand die van niks iets maakt en dan nog iets groter. Een creatieve ondernemer en regelaar. Ik ben echt van de innovatie. Op het moment dat het meer over de executie gaat en operatie, dan ligt mij dat minder goed. Een team met allemaal verschillende persoonlijkheden aansturen en het beste in die mensen naar boven halen, dat is echt iets wat je moet kunnen. Als je wat minder geduldig bent dan ik, dan loop je tegen beperkingen aan. Ik ben geen manager.’
‘Het afgelopen jaar hebben we gekeken hoe het team er de komende jaren uit zou moeten zien. Dan zie je een heel ander type mensen binnenkomen. Mensen die iets dat al draait, groeit en een werkend businessmodel heeft naar een hoger niveau tillen. Ik ben echt onder de indruk wat er in het managementteam is bijgekomen. Maar er is geen harde lijn tussen startup- en scale-up-fase. Het is al heel bijzonder dat mensen van ‘zolderkamer’ naar een groot bedrijf groeien en al die tijd in een leidende positie kunnen zitten, zoals Elon Musk of Mark Zuckerberg. Dat zijn echt de uitzonderingen.’
Maar je was nog niet ‘klaar’ met Snappcar?
‘Totaal niet. Het gaat hartstikke goed. Op een aantal vlakken gaat het juist beter dan toen ik me er meer mee bemoeide. Vooral op het gebied van het aansturen van een team en structureren. Dat is echt een kunst.”
Komt er een vervanger voor jouw rol?
‘Die is er al. Nora Kayser is nu cmo, dat was de laatste jaren mijn grootste takenpakket. Daarnaast is een groot deel van mijn verantwoordelijkheden al eerder overgenomen.’
Hebben de andere aandeelhouders een rol gespeeld bij je besluit?
‘Natuurlijk zijn onze aandeelhouders hierin gekend, maar ze hebben geen rol gespeeld bij het besluit voor mijn vertrek.’
Heb je voor je gevoel Snappcar afgeleverd op de plek waarvan je ook had gedroomd dat het zou zijn?
‘Als je kijkt naar de eerste businesscase die we hebben gemaakt niet. Maar dat geldt denk ik voor alle ondernemingen. Maar qua reputatie, team, cultuur en mensen die ons een warm hart toedragen en steunen in wat we doen hebben we meer dan waargemaakt dan we hadden kunnen dromen.’
Wat heb je van deze periode geleerd, als mens en ondernemer?
‘Allereerst heeft het me gevormd als mens. Na mijn studie werkte ik eerst bij grote bedrijven, DSM en Heineken. Maar ik merkte dat ik niet de impact had die ik wilde hebben. Het kriebelde heel erg om zelf iets op te zetten. Dat heeft mij heel veel gebracht. Ik ben tot mezelf gekomen.’
‘Ik weet nog toen ik begon met Snappcar en een andere ondernemer zei, ‘Welcom outside of The Matrix. Dat was het precies; ik maak de keuze om niet in de rat race mee te gaan, maar mijn eigen ding te doen. En ook nog eens met een hoger doel, iets bijdragen aan deze wereld. Dan merk je dat die 50 uur die energievretend is, ineens 80 uur fluitend wordt.’
Zijn er eerder momenten geweest dat je wilde stoppen?
‘Ik heb nooit eerder willen stoppen. Maar er zijn wel momenten geweest waarop ik dacht dat het niet ging lukken; Met het ophalen van geld kun je klem komen te zitten. Dat is nu minder lastig dan een aantal jaar geleden, maar het is nog steeds niet makkelijk. Op zo’n spannend moment besef je dat binnen een paar weken het geld op is en dat het bedrijf omvalt. Het meest lastige was dat we een heel nieuw product en mindset moesten neerzetten. We zijn nu door de kritische massa heen, maar er bestond toen nog geen deeleconomie.’
Ga je die reuring missen?
‘Zeker, maar ik wil ook iets nieuws opzetten. Ik weet nog niet wat het gaat worden. Ik ga er nu een aantal maanden tussenuit en reizen in Zuid-Amerika, met mijn meisje. Een beetje de gaucho uithangen. Zeg maar een Zuid-Amerikaanse cowboy. Ik heb me de laatste jaren steeds meer verdiept in de paardensport en ben inmiddels een goede ruiter. Het allermooiste dat er is, is om in een heel uitgestrekt gebied in Patagonië te rijden, dat is bijna onbegrensd. Maar ik keer zeker terug als ondernemer’
Dit artikel verscheen eerder op de website van Sprout.
