De Netflix-documentaire over het mislukte Fyre Festival is er nu al eentje voor in de jaarlijstjes. Het festival beloofde gasten kortgezegd villa’s en kaviaar, maar kwam met stormtenten, doorweekte matrassen en broodjes kaas. De documentaire, Fyre geheten, is net The Office, maar dan met de bahama’s als decor. Je ligt krom van het lachen om de idiotie van ondernemer Billy McFarland die koste wat kost het beste festival ooit wil organiseren binnen veel te weinig tijd.
Toch, pijnlijk is het ook: je weet de hele documentaire al dat de deze zal eindigen met duizenden boze, plunderende festivalbezoekers en een miljoenenstrop voor McFarland. De ondernemer die tot het begin van het festival voor de buitenwereld nog de meest veelbelovende ondernemer van het moment leek te zijn, ziet zijn reputatie van de ene op de andere dag in rook opgaan. Dit is vanzelfsprekend zijn eigen schuld, hij heeft investeerders en gasten immers miljoenen afhandig gemaakt.
Lees ook: Hoe het ergste festival ooit eindigde met celstraf voor de ondernemer
Slechtste festival ooit
Wat “the cultural experience of the decade” moest worden, werd het slechtste festival ooit. De schrijver van dit artikel stond eens in downtown Bijlmer onder een metrostation naar een paar uitermate slecht versterkte bandjes en rappers te luisteren. Het miezerde, er waren amper dertig bezoekers en om de 5 minuten raasde lijn 53 met een oorverdovend lawaai voorbij. Toch was het duizend maal beter dan hoe Netflix het Fyre Festival portretteert. Onder metro 53 geen rellende bezoekers, om maar wat te noemen.
Dat investeerders nooit hun handen hadden moeten branden aan de praktijken van McFarland, is achteraf gezien natuurlijk gemakkelijk gezegd. Nu weten we immers precies wat voor fiasco het Fyre Festival is geworden. Toch laat het in 2017 uitgelekte pitch deck voor het evenement ook al doorschemeren dat Fyre, laten we zeggen, een risicovolle belegging is.
Totale leegheid
Het pitch deck ademt namelijk een gevoel van totale leegheid. Wat voor festival het zal worden? “The actual experience exceeds all expectations”, leest het pitch deck, “and is something that’s hard to put to words”. Juist ja, maar juist het to words put’en is waar een pitch deck voor bedoeld is. Al helemaal als je er 25 miljoen dollar mee probeert los te peuteren bij investeerders. “It will ignite that type of energy, that type of power in our guests”, vervolgt het document. Aha!
Het document vertoont verder een overvloed aan foto’s van schaars geklede modellen die over de Bahama’s rondlopen. Ook zien we onder het kopje ‘Fyre starters’ een lijst met tientallen influencers, hoeveel likes zij hebben gekregen en het aantal followers. Het idee was dat zij allen het festival zouden bezoeken. Van tevoren maakten velen van hen dan ook op Instagram reclame voor het festival, overigens zonder dit met een duidelijke #ad-hashtag toe te voegen – voor de goede orde: dit is dus illegaal.
Het pitch deck laat zich verder omschrijven als een doldwaze verzameling lege uitspraken (”Fyre has a unique goal and inspiration: the exploration of the uncharted inspired by and referencing the five elements of the earth”), een peloton aan slechte woordgrappen (“we crafted a team of rockstars to spread Fyre”, het personeel heet “the Fyre squad”) om de eindigen met een citaat van een filosoof.
Vage taal
Nergens wordt het echter concreet. Nergens lees je iets over hoe McFarland de gevraagde miljoenen wil omzetten in rendement. Die McFarland moet wel érg goed kunnen lullen, denk je, want wie zou er nu op basis van zo’n pitch deck in een bedrijf investeren? Het pitch deck is nog onduidelijker dan de jargon-manager, die het alleen maar over co-creatie, verticale structuren en synergievoordelen heeft. Sterker nog: het pitch deck heeft het ook over ‘synergy’. Vage taal, waarover wijlen no-nonsense-politicus Jan Schaefer zou zeggen: “In geouwehoer kun je niet wonen”.
McFarland woont tegenwoordig in de cel. En dat festivalletje in de Bijlmer onder metrolijn 53? Het was hartstikke gezellig. In tegenstelling tot Fyre Festival beloofde het je vantevoren niet de hemel. Als je weinig verwacht, wordt het vaker leuk. Het is iets wat ze in de Verenigde Staten niet lijken te begrijpen. Het woord “overpromise” lijkt in het handboek van iedere startup-ondernemer aldaar te staan. Doordat ondernemers er met, laten we zeggen, mooie praatjes relatief eenvoudig miljoenen ophalen, verrassen de VS continu met nieuwe wereldveroveraars. Kijk maar naar Facebook, Uber en Airbnb.
Dat de Amerikaanse aanpak ook genadeloos uit de bocht kan vliegen, wordt pijnlijk onderstreept door het verhaal van Billy McFarland. Een wijze, maar zeer vermakelijke les.
Foto boven: het Fyre-team in betere tijden. Links: Billy McFarland, midden: co-founder Ja Rule (foto:Patrick McMullan/Getty)
