Met game-principes kunnen wereldproblemen worden opgelost, zegt Jane McGonigal. Wacht eens even: het was toch maar een spelletje?
Is het toch nog ergens goed voor geweest. Ouders (en vrienden, familie, huisgenoten) maar klagen, toen het kind alleen maar aandacht had voor zijn Nintendo DS, de puber zat vastgeplakt aan zijn Playstation en de tiener nachten lang doorhaalde om World of Warcraft te spelen. Volgens Jane McGonigal was het slechts voorbereiding, op de toekomst. De game-ontwerper en onderzoeker vindt zelfs dat we overal een spelletje van moeten maken.
De werkelijkheid is stom
Nu niet meteen Angry Birds opstarten, aub. Wat McGonigal vooral probeert duidelijk te maken in 'Beter dan echt', is dat game-principes kunnen worden toegepast in het echte leven. Dat echte leven, dat is namelijk maar saai. Daar zit je dan, achter je bureau op kantoor, de hele dag *vul hier enkele vervelende taken in*. De werkelijkheid is volgens haar improductief, zinloos, ondankbaar, ambitieloos en ga zo maar door.
GERECENSEERD
.jpg)
Beter dan echt
Jane McGonigal
(Maven Publishing, 480 blz.)
Het boek winnen? Houd onze Facebook-pagina in de gaten!
Het leven kan beter
Door spel-eigenschappen te gebruiken, kan alles weer zinvol worden. Niet voor niets besteden miljoenen en miljoenen mensen zoveel tijd aan gamen. Soms is spelen nu eenmaal leuker dan werken, of wereldproblemen oplossen. Wat te doen? Maak van werk en probleem een spelletje, zegt McGonigal.
Hindernis opwerpen
Zo geeft ze 14 manieren waarop de werkelijkheid verbeterd kan worden, gebaseerd op spel-principes. De eerste, en misschien wel belangrijkste, is dat spellen vrijwillig een hindernis opwerpen, waarbij gamers het leuk vinden om deze hindernis te overwinnen. Vertaald naar werktermen betekent dat dus: zie het als een uitdaging. Later in het boek bespreekt McGonigal het voorbeeld van The Guardian, dat niet voldoende mankracht had om ALLE bonnetjes van overheidsfunctionarissen te checken. Het dagblad presenteerde de bak met data vervolgens in spelvorm online aan krantenlezers, waardoor zij het als een leuke uitdaging zagen.
Kan alles een spel zijn?
Eerlijk is eerlijk, het lijkt wat raar om overal een spel van te maken en McGonigal zegt ook dat de vergelijking vooral als inspiratie moet dienen. Toch komen er genoeg praktijkvoorbeelden voorbij die uitnodigen tot verder brainstormen. Nike+ van Nike? Het is een spelletje dat hardlopen leuker maakt. Foursquare? Amazon Mechanical Turk? Gewoon games. Day in the Cloud, een samenwerking tussen Google en Virgin waarbij vliegtuigpassagiers puzzels moesten oplossen? Een spel bedoeld om vliegangst tegen te gaan. Of wat te denken van Bounce, dat McGonigal zelf ontwikkelde. Het was een spelconcept waarbij jongeren via de telefoon met bejaarden in contact werden gebracht, zodat ze minder eenzaam waren. Best geniaal.
Nieuwe markt
Behalve een nieuwe manier om het leven zinvoller te maken, schetst McGonigal (zonder het echt te benoemen) ook een nieuwe markt die is ontstaan: die van zogenoemde serious games, waar ook de managementwereld al geregeld mee in aanraking is gekomen. Bedrijven kunnen dus op meerdere manieren profiteren van McGonigals boek: door haar theorie toe te passen, of door geld te verdienen met spelconcepten. Het klinkt haast als, ehm, kinderspel.
One more thing
Oja, nog één opmerking. Voor iemand die beweert dat we al gamend ons leven leuker kunnen maken, heeft McGonigal een best dik en uitputtend boek geschreven. Daar was geen spelvorm voor te bedenken, zeker? Jammer, want hoewel 'Beter dan echt' zeker interessante kost biedt, legt het boek het uiteindelijk toch af tegen Mario Bros. Nipt, hoor.
Bekijk ook de TED-talk van Jane McGonigal:
Check alle boekrecensies in ons archief.
