Postzakken vol kwamen er binnen nadat Boober.nl begin februari op de voorpagina van De Telegraaf stond en zelfs werd genoemd in de Tweede Kamer. Directeur Guus Drijver was verrast. “Je kan het slechter treffen als nieuwe website. We kregen de eerste week 400.000 bezoekers en honderden aanvragen voor leningen. Het was een beetje een gekkenhuis. We moesten direct nieuwe medewerkers aannemen.”
Loonstrookje
En het bedrijf is meteen omstreden, al heeft het de voorlopige goedkeuring van scheidend minister Zalm. Boober.nl mag dan vooral een internetbusiness zijn, voor het aanmelden moeten bezoekers eerst een aantal poststukken opsturen, zoals een kopie van een identiteitsbewijs en een loonstrookje. Pas daarna laat Boober een creditcheck uitvoeren door handelsinformatiebureau Experian. Dat levert een beoordeling op, van AAA tot E, en die komt op de site te staan. Hoe beter de score, hoe lager het risico en hoe lager de rente van de lening waarop bezoekers van Boober.nl kunnen bieden. Uitleners kunnen bij Boober rekenen op rentepercentages van vijf tot tien procent. “We willen aantrekkelijker zijn dan banken, die veel geld aan andere zaken opmaken”, zegt Drijver. Boober pakt zelf een half procent van wat zowel lener als uitlener betaalt. Drijver: “We hebben geen baat bij addertjes onder het gras. En we gaan een streng incassobeleid voeren.”
Investeerders George Banken, oprichter van IT-bedrijf Detron, en verzekeringsman Ruud Mees vroegen Drijver een half jaar geleden directeur te worden. “Ik was toen bezig een ander bedrijf op te zetten, maar ik heb alles laten vallen voor Boober. Ik geloof echt in dit concept,” vertelt de voormalige ABN Amro-manager. “We zijn er voor de lange termijn, anders werkt het niet. We bewaken ons hele proces nauwkeurig. Zo voegen we niet meer dan een paar leningen per dag toe, terwijl er veel meer aanvragen zijn.” Doel is een marktaandeel van 1 procent van de Nederlandse leenmarkt, oftewel 170 miljoen euro.
Boober, genoemd naar een hondje, biedt overigens meer privacy dan buitenlandse peer-to-peer-leensites, zoals Prosper.com. Daar plaatsen leners complete verhalen, hun woonplaats en foto’s, maar bij Boober blijven leners voor de bezoekers anoniem. Juridisch gezien zit de site wel in een grijs gebied. “Toen de wetgeving is gemaakt, bestond peer-to-peer-lenen nog niet. We vallen dus niet onder het toezicht”, zegt Drijver. In de voorbereiding ging veel tijd op aan juridisch advies. “We hebben drie juristen het laten uitzoeken. Dat duurde een tijd. Je kan niet zomaar zo’n site beginnen. Dat zou ook niet fair zijn tegenover de leners.”
Peer-to-peer wordt serieus
De term peer-to-peer (p2p) staat in de IT-wereld voor netwerken van internetters die onderling bestanden uitwisselen. Berucht zijn p2p-programma’s als Kazaa en Limewire omdat er veel auteursrechtelijk beschermd materiaal mee wordt verspreid. Ook Skype biedt een vorm van peer-to-peer, maar dan voor bellen via internet. De nieuwe tv-software van de oprichters van Skype, Joost.com, toont tv-beelden door ze in een p2p-netwerk tussen gebruikers te streamen. Het voordeel: Joost.com heeft veel minder datakosten, dan als alle beelden direct van de eigen servers zou komen.
Groepen computers die datapakketjes uitwisselen kunnen ook als zogeheten grids worden ingezet om complexe berekeningen te doen. Zo’n grid helpt bijvoorbeeld wetenschappers in hun onderzoek naar een kankermedicijn.
Een sociale peer-to-peer-toepassing is Mailmydisc.nl: internetters ruilen fysieke cd’s en dvd’s per post. Op goksite Betfair.com bepalen internetters gezamenlijk de quotering van weddenschappen. En vergelijkbaar met Boober is de p2p-donatiesite Kiva: je kan er geld uitlenen aan ondernemers uit ontwikkelingslanden – als alternatief voor anoniem doneren via gironummers.
Skype
Joost
Mailmydisc
Kankeronderzoek
Kiva
