Vier vragen waar elke moedige leider over na moet denken

Persbericht - Persoonlijke ontwikkeling is de kern van de ontwikkeling van leiderschap. We kunnen ons niet ontwikkelen als leiders zonder ons als persoon te ontwikkelen.

Persoonlijke ontwikkeling is de kern van de ontwikkeling van leiderschap. We kunnen ons niet ontwikkelen als leiders zonder ons als persoon te ontwikkelen. Ik zie persoonlijke ontwikkeling als een gedisciplineerde werkwijze, niet zozeer gericht op de juiste antwoorden, maar op de belangrijke vragen.

In mijn meest transformerende ervaring wat betreft ontwikkeling van leiderschap, herinner ik me dat ik drie vragen heb beantwoord: Wie ben ik? Waar ga ik naartoe? Waarom ga ik daarnaartoe? 

Toen ik deze vragen voor het eerst zag, probeerde ik ze niet eens te beantwoorden, omdat ik te druk bezig was met het in me opnemen van dit inzicht: Ik heb mezelf deze vragen nog nooit gesteld.

Op dat moment had ik twee masterdiploma’s in business, een tienjarige carrière in het bedrijfsleven en sinds een paar jaar een eigen bedrijf. Daarbovenop had ik een samengesteld gezin en een veeleisend stiefouderschap meegemaakt, was ik een kersverse moeder na een moeilijke zwangerschap en zocht ik ook nog eens gerechtigheid in een paar rechtszaken. Plotseling drukte ik op de pauzeknop: Zou het echt zo kunnen zijn dat ik tot nu toe in mijn leven nog nooit mezelf deze vragen heb gesteld?

Op dat moment onderging ik een directe ervaring van wat het betekent om te druk bezig te zijn met leven, maar er niet in te slagen zinvol te leven.

In de loop van de tijd heb ik die sleutelvragen getransformeerd om ze aan mijn cliënten aan te bieden. Deze vragen onder ogen zien nodigt uit tot kwetsbaarheid.

Als reactie daarop nemen sommige leiders een diepe duik, terwijl anderen aan de oppervlakte blijven om de rest te beoordelen. Ik ben er van overtuigd dat geen enkele moedige leider het zich kan veroorloven deze vragen over het hoofd te zien.

De eerste vraag is: Waarom ben ik hier?

Of wat is eigenlijk het doel van mijn aanwezigheid op deze wereld?

Toen ik zag dat het onderwerp rondom doelgerichtheid zo vaak werd behandeld, ontwikkelde ik bijna een weerstand ertegen. Toch begint ontwikkeling van leiderschap met het onszelf vertrouwd te maken met ons doel.

Het vereist discipline om te luisteren naar wat onze ziel verlangt, naar wat werkelijk belangrijk voor ons is wanneer we bevrijd zijn van de beschermende ketenen van ons ego, en uiteindelijk om gehoor te geven aan onze eigen verantwoordelijkheid om ons uit te drukken vanuit de kern van onze identiteit, zowel in onze woorden als in onze daden.

In hun boek Mastering Leadership schrijven Anderson en Adams: “Leiderschap vereist de spirituele discipline om geleid te worden door ons hogere doel,” waaraan ze toevoegen dat deze discipline “zorgt voor het uithoudingsvermogen dat nodig is om onszelf en onze organisaties te transformeren, ondanks de kwetsbaarheid van verandering, de politieke risico’s, de zelftwijfel, de angst en de mogelijkheid van mislukking”.

Dat klinkt als een proces van het opbouwen van een innerlijke capaciteit die ons in staat stelt om bij een groot ongemak te blijven en onszelf te conditioneren om op het diepste spirituele niveau onbevreesd te zijn op de belangrijkste momenten van onze individuele of collectieve transformatie. Of we die capaciteit hebben of niet, hangt af van onze keuze om de gedisciplineerde praktijk waar die uit voortkomt al dan niet in ons leven te integreren. Het hangt ervan af of we ons durven blijven afvragen waarvoor we hier zijn.

Ik heb deze vraag in veel bedrijfsomgevingen waar de uitvoering van taken voorrang heeft op zowel doelgerichte prestaties en een relatie met anderen en met zichzelf, meer dan eens horen bestempelen als iets filosofisch, esoterisch, abstracts en als iets dat absoluut niet praktisch is, en als zodanig als een vraag die niet voldoet aan de eisen van de realiteit van de leiders. Het is eigenlijk juist het tegenovergestelde. Het is een uitgangspunt van echt leiderschap dat het geen kortere weg neemt en niets verhult. Het vereist het soms volledig blootgeven van onze identiteit. Hier ontmoeten we onze vrijmoedigheid door te beseffen wat het belangrijkste is, wat ons werk in dit leven is en wat daarom al ons risico waard is. Weten wat dat is, geeft leiders een bijna onwankelbaar vermogen om tastbare, concrete en nuchtere uitdagingen aan te gaan die zij in hun realiteit zo goed kennen.

De tweede belangrijke vraag is: Waar ga ik naartoe? Het antwoord op deze vraag heeft te maken met je visie.

Ik citeer weer Anderson en Adams die schrijven: “De ziel weet waar ze heen wil, en ze sluit geen compromissen.” Dit is dus nog een belangrijke reden om naar je ziel te luisteren om je visie op de toekomst vorm te kunnen geven, de plaats waar je naar toe gaat in je leven en in je werk.

Zodra leiders hun doel kennen, is het hun verantwoordelijkheid om dit te vertalen naar de visie van hun toekomstige leven. In het midden van wat nog onbekend is, durven leiders te ontdekken wat zij aan de wereld kunnen geven en creëren ze hun doel niet vanuit hun ego, maar vanuit hun ziel. Wat is hun passie die de wereld dient, wat is de vorm waarin deze passie aan de wereld zal worden aangeboden, hoe zullen zij hun bijdrage en de omvang ervan creëren, voor wie en met wie? Dappere leiders zijn duidelijk over hun visie, ook omdat het hun doel is dat omgezet wordt in een tastbare en betekenisvolle toekomstige realiteit.

De derde en misschien wel de meest kwetsbare vraag is: Wie ben ik onderweg?

Veel leiders hebben een star beeld van wie ze zijn. Totdat ze dat niet meer hebben omdat het op de een of andere manier op de proef wordt gesteld door het ervaren van afwijzing, mislukking of incompetentie. Hoe sarcastisch het ook mag lijken, dit is echt een moment van viering van je identiteit, dit gevoel alsof je net van de aardbodem verdwenen bent, terwijl je juist net geschapen bent. Indien hier eerder nog geen sprake van was, begint op dit moment meestal de werkelijke zelfreflectie.

Deze reflectie of verkenning wordt veel gezien door de lens van de relaties waarin we verkeren, wat ons helpt het bereik te zien dat we hebben en de impact die we creëren. Het antwoord wat betreft wie we zijn, staat altijd in relatie tot iemand of iets, omdat we altijd in een relatie zijn. En dus vragen we ons af: Wie kan ik nog meer zijn in relatie tot andere mensen, dingen, gebeurtenissen, of zelfs emoties?

Persoonlijke ontwikkeling van leiderschap helpt leiders hun bereik te zien, vele delen van zichzelf te ontmoeten, te ontdekken wanneer en waar ze deze delen kunnen inzetten, en deze allemaal te accepteren. Zoiets als diversiteit en inclusiviteit in zichzelf. Het is fascinerend hoe we spreken over het belang van deze twee elementen in relatie tot andere mensen en hoe we deze in de eerste plaats missen in onszelf te respecteren. Ik weet niet goed hoe je de acceptatie van de ander volledig kunt belichamen zonder de rijkdom van je eigen bereik in zijn volle comfort en ongemak te waarderen.

Leiders bepalen de manier waarop ze hun visie vormgeven en verwezenlijken door vast te stellen wie ze zijn tijdens dit proces. In essentie gaat het om het onderzoeken van hun eigen veronderstellingen en gedrag, van de manier waarop ze betekenis geven aan de wereld en de mogelijke beperkingen hiervan voor hun toekomstvisie. Hoe vertrouwd ze zijn met hun bereik heeft invloed op de manier waarop ze elke dag hun doel tot uitdrukking brengen in hun relaties en hun microwerelden, tot het uiteindelijk invloed zal uitoefenen op de manier waarop ze hun visie al dan niet verwezenlijken.

En tot slot, de vierde vraag: Hoe handel ik op mijn pad?

Deze vraag heeft veel te maken met zich bewust, opzettelijk en moedig vooruit bewegen.

Ik zal eerst het belang hiervan uitleggen vanuit het perspectief van een visie.

Als een visie een beeld is van de toekomstige realiteit, dan moeten leiders, om dit te bereiken, vandaag doen wat past in het beeld van morgen. Ook al hebben veel leiders een visie, ze zijn niet allemaal moedig genoeg om deze werkelijkheid te maken. In plaats daarvan bezwijken zij gewillig onder de druk van tactische beslissingen in dienst van het oplossen van dagelijkse obstakels, in plaats van de weg naar de toekomstige prijs uit te stippelen. Hoe zij handelen in hun dagelijks leven, brengt hen dichterbij of verder weg van hun visie. Het is essentieel dat zij zich hiervan bewust zijn, want leiderschap speelt zich niet af op de automatische piloot, en een visie voor morgen moet vandaag worden geleid.

Daarom is het cruciaal voor leiders om bij het begin te beginnen en zich af te vragen waarom ze hier zijn.

Want een visie die gebaseerd is op een doel, is niet iets wat ze NIET kunnen zijn of doen. Dat betekent niet dat ze per definitie hun visie zullen bereiken. Het betekent dat ze hun visie kunnen bereiken, of dat ze zich in een levenslang intern conflict zullen bevinden omdat ze niet het risico hebben genomen om te zijn wie ze moeten zijn of om te doen wat ze moeten doen op een dieper niveau.

Ten tweede kan het belang van hoe leiders handelen op hun pad bekeken worden vanuit het perspectief van wat leiderschap in zijn essentie nu eigenlijk is of niet is. Leiderschap is niet gelijk aan een formele autoriteit en leiderschap is niet gelijk aan een reeks persoonlijke kenmerken. Leiders zijn diegenen die moedig optreden op momenten dat leiderschap nodig is.

Een formele positie of persoonlijke eigenschappen kunnen je ondersteunen in het doen van je werk, maar ze garanderen niet dat je je werkdoelen ook daadwerkelijk zult bereiken. Vandaar het belang om jezelf voortdurend en bewust vragen te stellen over de manier waarop je handelt op je pad als leider.

Een van de krachtigere instrumenten in dit proces is coaching, zowel als een directe interventie als een benadering van leiderschap. ICF-gecertificeerde coaches zijn getrainde professionals die je kunnen helpen op deze reis en je in staat stellen om het beste uit jezelf te halen als leider.

Als je ondersteuning nodig hebt bij het coachingstraject van je organisatie en leider, neem dan contact op met ICF Nederland via [email protected].

De International Coaching Federation (ICF) is ‘s werelds grootste organisatie die de wereldwijde vooruitgang van het beroep van coach leidt en de rol van coaching als een integraal onderdeel van een bloeiende samenleving bevordert. Het is opgericht in 1995 en heeft inmiddels meer dan 50.000 leden in meer dan 140 landen en gebieden die gemeenschappelijke doelen nastreven om het bewustzijn van coaching te vergroten en de integriteit van het beroep hoog te houden door levenslang leren en het handhaven van de hoogste ethische normen. ICF geeft, door het werk van de zes unieke familieorganisaties, professionele coaches, coaching cliënten, organisaties, gemeenschappen en de wereld meer mogelijkheden door coaching. Bezoek www.coachingfederation.org voor meer informatie.

Over de auteur

Zana Goic Petricevic is een ICF Professional Certified Coach (PCC) uit Zagreb (Croatië), een Certified Professional Co-Active Coach (CPCC) en een Organisation and Relationship Systems Certified Coach (ORSCC). Ze is een gecertificeerd beoefenaar van uitgebreide individuele en collectieve beoordelingssystemen van leiderschap: Leadership Circle Profile en Collective Leadership Assessment. Zana biedt coaching voor executive leiderschap, individuele en collectieve beoordelingssystemen van leiderschap, team coaching, coaching training en training voor de ontwikkeling van leiderschap, vooral gericht op de ontwikkeling van leiders(chap) en de verandering van cultuur. Haar werk is gericht op het ontwikkelen van moediger individueel en collectief leiderschap in organisaties door middel van coaching, leren en ontwikkeling.

Dit artikel wordt u aangeboden door

International Coaching Federation (ICF)

In 1995, toen coaching een opkomend vak was, heeft ICF het voortouw genomen om een definitie en filosofie van coaching...

Lees verder