Reïncarnatietherapeut Meike ziet schaamte als een normale menselijke emotie, die echter ook uit de hand kan lopen. “Ik heb m’n schaamte overwonnen. En dan ga je als mens pas echt leven.”
Toen ik negen jaar was gingen mijn ouders scheiden. Mijn relatief veilige wereld stortte in en ik interpreteerde de scheiding als een persoonlijk falen. Ik schaamde me daarvoor; raakte ervan overtuigd dat ik als mens ontoereikend was en niet in staat invloed op mijn omgeving uit te oefenen. Ik werd passief, wilde niet meer naar school, werd bang in het donker. En mijn onmacht daarover uitte zich in woedeaanvallen tegen m’n ouders, die ook weer schaamte opriepen. “Het enige dat mij veiligheid bood was het mijn omgeving naar de zin te maken om zo weer een goed gevoel te krijgen over mijzelf. Maar daardoor kwam elke afwijzing dubbel zo hard binnen, wat weer bijdroeg aan de schaamte over mijzelf. Kortom, een vicieuze cirkel.“Tot m’n zestiende – ik kreeg advies gymnasium en eindigde op de mavo – heb ik op school voortgemodderd. Veel spijbelen. Thuis daarentegen ging ik me weer heel verantwoordelijk gedragen. M’n moeder helpen, volwassen en verantwoordelijk zijn. Maar ik was ook boos en angstig. Maakte bijvoorbeeld vreselijke ruzie met m’n oudste broer en dat maakte ik dan niet goed met hem, maar met m’n moeder. Als om te zeggen: ‘Het ligt niet aan jou.’“Toen werd ik zestien. Ik had allemaal verstandige vriendinnen die netjes hun diploma haalden, maar ik niet. Om dat te compenseren ging ik op m’n zeventiende werken. Ik werd secretaresse, eerst op de Hogeschool van Amsterdam, daarna bij Getronics. Iedereen was blij met me en aanvankelijk ik ook. Maar het was allemaal om mijn slechte relatie met mezelf te compenseren, en dat voelde ik natuurlijk wel aan. “Op mijn 23e vond ik een baan als subsidiemedewerker en daarna directieassistente bij het Aidsfonds. Goed betaald en in die zin een beloning voor mijn functioneren, maar na een maand braaf notuleren wist ik al dat ik dat niet meer wilde. Ik wilde zélf de inspirerende factor zijn. “Onmiddellijk heb ik ontslag genomen en een studie opgepakt: reïncarnatietherapie, omdat ik steeds meer geinteresseerd raakte in de spirituele kant van het leven. Daarnaast nam ik een fulltime baan in de marketing en pr bij een callcenterbedrijf. Maar dat bedrijfje raakte in de problemen. De directeur raakte overspannen en elke dag hingen er boze klanten aan de lijn. En wie ging het zinkende schip proberen te redden? Precies, Meike, met een paar collega’s. Ik was er weer ingetrapt; probeerde weer iedereen tevreden te stellen. Dat bedrijfje werd overgenomen door een concurrent en dat was het moment waarop bij mij de knop omging: burnout. Schaamte was weer mijn deel, dat ik het zo ver had laten komen. Het gebeurde vlak nadat ik m’n diploma reïncarnatietherapeut had gehaald – waarschijnlijk mocht het toen pas van mezelf – ik was ondertussen 29. “Ik ben direct in therapie gegaan. De burnout betekende voor mij het begin van een proces waarbij ik eindelijk contact ging maken met wat ik belangrijk vond in het leven. Toen ik terugkwam bij het bedrijf, was de economie omgeslagen en hadden ze geen plaats meer voor me. Maar ik vond dat niet erg. Sterker nog: dit was dé gelegenheid iets te doen wat al langer bij me leefde: mijn eigen praktijk beginnen. Eindelijk durfde ik m’n schaamte links te laten liggen en mijn eigen leven ter hand te nemen, precies zoals ik dat wilde. Dit proces is een ware ontdekkingsreis geworden en duurt nog steeds voort.” “Er is wetenschappelijk bewezen dat baby’s al in hun eerste levensjaar beschikken over schaamte. Je hebt het ook nodig. Een persoon met een gezond ik leert ervan. Op het moment dat je afgewezen wordt of te horen krijgt dat iets niet mag, schaam je je en bedenk je voor de volgende keer iets anders. Maar het kan ook een overheersende emotie worden, waarbij het IK niet meer naar oplossingen zoekt, maar alleen nog maar reageert op waar het zich voor denkt te moeten schamen. Een dergelijke persoon stemt zich permanent af op zijn buitenwereld; stelt zich steeds de vraag: ‘Wie willen ze dat ik ben?’ “Ik geloof dat ik m’n schaamte heb overwonnen. En volgens mij ga je dan als mens pas echt leven.”
