Het komt niet zelden voor dat mensen die zélf ontslag nemen zich in al dan niet formele exitgesprekken laten verleiden tot de spreekwoordelijke trap na.
Alle opgebouwde ergernis en soms zelfs wrok komen er dan in één keer uit. Ze denken dat het lekker oplucht. En dat doet het ook. Maar…
Fout één: ze zijn te laat. Wie te laf is om tijdens zijn dienstverband met verbeterpunten te komen, wordt niet serieus genomen. Dus hoe terecht de opmerkingen van de vertrekker ook zijn, er wordt toch niets meer mee gedaan en hij bewijst zijn bijna ex-collega's dus een slechte dienst. Exitgesprekken zijn een wassen neus en wie anders beweert, is in de leer geweest bij Pinokkio.
Fout twee: ze realiseren zich niet dat je elkaar altijd nog een keer tegenkomt in het leven. Wie bekend staat als natrapper, heeft dan een probleem. En terecht. Iemand die gedurende zijn dienstverband een pain in the ass was (en ook nog goed), wordt uiteindelijk veel meer gewaardeerd dan die vrolijke slijmbal die pas nadat hij zijn ontslagbrief inleverde ruggengraat (b)leek te hebben.
Er zijn ook mensen die nooit een exitgesprek bezoeken. Zoals de non-hoppers in dit nummer. In het kader van ‘de wereld is kleiner dan je denkt': één van hen was in mijn lagereschooltijd een boezemvriend en we spraken elkaar zeker 30 jaar niet. Ik bedoel maar…
