Bob is divisiedirecteur bij een groot concern. Bob doet zijn best. In aflevering 31 spreekt hij een medewerker voorzichtig aan op zijn declaratiegedrag.
Aan: Ruud Van: Bob Betreft: Speldenprikje Beste Ruud, Zoals je weet geef ik als directeur mijn mensen alle ruimte, vertrouwen en verantwoordelijkheid. Maar ik denk ook dat mijn coach gelijk heeft als hij zegt dat ik mensen soms iets te veel ruimte geef en dat ik af en toe een beetje meer hands on moet zijn. Zoals hij stelt: deel af en toe dat speldenprikje uit, niet om te pesten, zeker niet om autoritair te willen zijn, maar gewoon om even de organische systemen weer in de flow te krijgen. Daarom wou ik wat dat betreft even een speldenprikje richting jou communiceren. Het secretariaat verzocht me namelijk of ik een blik wilde werpen op je declaraties van de maand december. Normaal teken ik dat soort dingen blind, want ik ben en blijf die man en manager van het vertrouwen, maar ze drongen nogal aan. En laat ik héél eerlijk zijn, Ruud: het was even schrikken. Ruim drieduizend euro in een maand tijd declareren, dat is echt heel veel. Dat haalt echt niemand binnen dit bedrijf. Ik weet dat je in het kader van ons Customer Care! Program vaak buiten de deur bent en ik weet ook dat ik er zelf altijd bij jullie van Sales op hamer: jongens, de straat op, dáár is de business. Maar ik heb toch een vermoeden (en meer dan dat is het niet, laat dat duidelijk zijn!) dat je wat doorslaat. Vijf keer Parkheuvel in een maand, is dat nou niet wat veel van het goede? En drie van die vijf keer dineren met ene Petra Schuringa… vast een héle goede klant van ons, daar twijfel ik niet aan, maar ik ken haar niet, en dat is toch vreemd. Zou je voortaan op je nota’s het bedrijf van de klant erbij willen vermelden? Dat maakt het voor mij ook wat overzichtelijker. Zo krijg ik ook drie dure nota’s van De Librije, waar je op hebt gekrabbeld: ETEN MET RIAN. Dat vindt het secretariaat (die meisjes doen ook maar hun werk, Ruud!) wat te vaag en eerlijk gezegd deel ik die mening. Zou je haar achternaam erbij kunnen zetten en de naam van haar bedrijf? Ook een beetje raar: op een van je bonnetjes stonden twee kindermenuutjes, en het is gedateerd op 19 december, een zondag. Ik weet dat je een harde werker bent – dat heb je me ook vele malen verteld – maar gaat dat nu zover dat je ook op zondagmiddag zakelijke besprekingen hebt of is er gewoon een kleine vergissing in het spel? En dan nog die rekening van je mobieltje: 890 euro in een maand tijd, dat zijn wel heel veel belminuten, Ruud.Vat dit alsjeblieft niet persoonlijk op, laat staan als een blijk van wantrouwen. Zie het als zo’n speldenprikje dat ik dit jaar nog wel vaker zal communiceren en dat nou net toevallig jou treft. Als je me even wat nadere toelichting verschaft, zijn we er zo uit en kunnen we ons weer met zaken bezighouden die er echt toedoen. Bob Bob, Wat jij een speldenprikje noemt, voel ik als een dolksteek in de rug. Zeker in de maand december heb ik me kapot gewerkt (minus mijn vakantie van twee weken, maar ik had nog zo veel dagen over, die moesten echt op, plus een week uitgeschakeld door de griep, maar dat krijg je als je voortdurend in de overdrive werkt) en dan stuur jij me zo’n ijskoud mailtje. Noem je dat mensen vertrouwen geven, Bob? Maar ik weet heus wel wat er aan de hand is. Er wordt gewoon een vies spelletje gespeeld door dat secretariaat van jou. Die schijnheilige roddeltantes hebben het op mij voorzien, kennelijk omdat ik een keertje niet van hun Tineke af kon blijven. Maar neem me niet kwalijk: met zo’n decolleté vraag je er gewoon om. Wat fluisteren ze allemaal nog meer over me, Bob, die heksen bij jou op de etage? Zeker dat Petra Schuringa helemaal geen klant is maar een stagiaire waar ik zogenaamd een affaire mee heb? Ik hóór het ze zeggen, vooral die menopauzetrut Karla. Die fijne Karla, die jou zeker ook heeft wijsgemaakt dat Rian – gewoon een fijn, wijs mens, met echt een enorme knowhow van onze business – een ordinair scharreltje van me is uit Zwolle? En dat van die kindermenuutjes, dat komt zeker van onze fijne collega Anneke; want jawel hoor, Bob, ik ken ze, die judassen van dat secretariaat van jou. Ik weet nog hoe Anneke me die zondagmiddag zat te beloeren bij Van der Valk, en dan zogenaamd maar vriendelijk doen tegen mijn kinderen. En dan die telefoonrekening, daar krenk je me echt mee, Bob. M’n dochter was tijdens de feestdagen op Tenerife en ik had haar mijn mobieltje meegegeven, want je weet maar nooit. Nou, inderdaad, je weet maar nooit: toen die tsunami uitbrak, was ze maar wat blij dat ze temidden van al die paniek ons nog had om haar te kalmeren. Maar wat zal ik me verder nog verdedigen tegen dat geroddel en gekuip van jouw secretariaat. Ik sta daar vér boven. En ik neem het zeer hoog op dat jij je daarvoor laat gebruiken. Ruud
